ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Ο Κάρολος δεν είχε πάει ποτέ σε νοσοκομείο. Μια μέρα έλαβα ένα τηλεφώνημα από τη γυναίκα του: « Ο Κάρολος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο ,  ένιωσε ένα ξαφνικό πόνο  ενώ εργαζόταν στο γραφείο του».

Πήγα αμέσως και τον βρήκα στο θάλαμο με τα επείγοντα περιστατικά, με μια ξένη πιτζάμα που  φόρεσαν οι νοσοκόμοι τη στιγμή της θεραπείας.

Ήταν ασφαλώς πολύ ανήσυχος για την υγεία του, αλλά αυτό που μου επαναλάμβανε ήταν: « Ελπίζουμε να μ’ αφήσουν οι γιατροί να πάω σπίτι. Με τόση δουλειά που έχω, δεν έχω εγώ καιρό να χάνω εδώ στο νοσοκομείο. Πρέπει να προχωρήσω το πρόγραμμά μου…..».

Τον άκουγα και θεωρούσα άσκοπο  να χάνω τα λόγια  για να του δώσω να καταλάβει  ότι προς το παρόν, το νοσοκομείο ήταν μία ανάγκη μεγαλύτερη από όλες τις άλλες υποχρεώσεις του. Ήμουν βέβαιος ότι όταν θα περάσει η νύκτα , θα έκανε μια καλύτερη σκέψη πιο λογική και θα ηρεμούσε.

Μετά από πέντε ημέρες τον ξαναείδα  σε κατάσταση πιο ήρεμη. Μου εμπιστεύθηκε μάλιστα  ότι « το περιστατικό» του εμφράγματος ήταν προνοιακό  διότι –  διάγνωση με σπάνια σοφία – «όλοι  είμαστε χρήσιμοι , αλλά ουδείς αναγκαίος …..».  Και πρόσθεσε: «προνοιακό επίσης το ότι  ήμουν υπερβολικά απορροφημένος  στην εργασία μου, παραμελούσα τόσο πολύ την οικογένειά μου που…. σκεπτόμουν το χωρισμό».

Στην Τρίτη επίσκεψή μου, την παραμονή της χειρουργικής του επέμβασης, μου εμπιστεύθηκε  με υγρά από συγκίνηση μάτια:  “ Αύριο θα με εγχειρίσουν, διότι  μου έδωσαν λίγες ελπίδες  επιτυχίας.. Μια που είσαι ιερέας ….βοήθησέ με να ξεπεράσω με τη συγνώμη του Θεού κάθε πιθανότητα.

Μετά από μία ειλικρινή εξομολόγηση, με χαιρέτησε με ένα χαμόγελο λέγοντάς μου: “Περίεργο! Φαίνεται ότι χρειάζεται πράγματι η ασθένεια  για να βάλλουμε το κεφάλι μας στη θέση του».