ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ!
Τις τελευταίες αυτές δεκαπέντε ημέρες, η μοναχική κοινότητα των Ουρσουλινών Μοναχών της Τήνου έζησε παλιές δόξες. Όλα έγιναν, δυστυχώς για λίγο, όπως πριν που η μοναχική αυτή κοινότητα αριθμούσε πάνω από τρία μέλη.
Δύο Γαλλίδες αδελφές η Αδελφή Μαρία-Ελένη και η Αδελφή Μαρία – Άννα έφθασαν από τη Γαλλία για να περάσουν μερικές ημέρες με την μόνιμη Ουρσουλίνα μοναχή της Τήνου, αδ. Θηρεσία και τη Αδελφή Αγνή που έφθασε και εκείνη από την Αθήνα για να συμπληρώσει μία όμορφη μοναχική τετράδα.
Το Μοναστήρι ζωντάνεψε και πάλι αφού φιλοξενούσε τέσσερεις μοναχές και έδινε την εικόνα ενός δραστήριου Μοναστηριού που αναβίωσε και πάλι μέσα σε ένα νησί που οι κάτοικοί του δεν έχουν ακόμη συνηθίσει αυτό το μοναστήρι να το βλέπουν σχεδόν άδειο.
Οι μέρες όμως γρήγορα περνούν και σε λίγο και οι τρεις αδελφές θα πάρουν το δρόμο της επιστροφής και το Μοναστήρι θα νιώσει και πάλι σχεδόν άδειο. Είναι όμως κρίμα!
Θέλουμε να ελπίζουμε, ότι οι μοναχές που έρχονται από άλλες μοναχικές κοινότητες του εξωτερικού για να μείνουν, έστω και για λίγες μέρες στο νησί της Τήνου, να μάθουν την ιστορία του νησιού και του Μοναχικού τους Τάγματος εις αυτό. Να διαπιστώσουν πως δεν μπορεί να υπάρξει Τήνος χωρίς Ουρσουλίνες Μοναχές. Να κάνουν ότι είναι δυνατόν, ώστε, είτε να μη φεύγουν τόσο γρήγορα, επιστρέφοντας στην πατρίδας τους, είτε πηγαίνοντας στο χώρο της εργασίας τους να στέλνουν, κατά καιρούς να στέλνουν δύο άλλες, όπως έκανε και ο Ιησούς στέλνοντας δύο -δύο τους μαθητές του να προετοιμάσουν τον τόπο της επίσκεψής του.
Εκείνοι μάλιστα, όταν επέστρεφαν, ενθουσιασμένοι διηγιόντουσαν στον Ιησού τα κατορθώματά τους. Ένα από αυτά ήταν και το διώξιμο των δαιμονίων.
Στη Τήνο, στις δύο μοναχικές μας κοινότητες υπάρχει το δαιμόνιο που λέγεται «μοναξιά».
Ένα τέτοιο δαιμόνιο μόνο η πίστη μας, η προσευχή μας και η αποφασιστικότητα των Υπευθύνων των Μοναχικών Ταγμάτων μπορούν να διώξουν.
+Ν