"Δέχεται τους αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους" (Λκ.15,1-32).
Η χθεσινή σελίδα του Ευαγγελίου ήταν πλούσια και όμορφη. Απ’ αυτήν απορρέει φως σαν ο ήλιος να έχει σταθεί πάνω της. Και είναι αυτή η φράση: «Αυτός δέχεται αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους», που ωθεί να διηγηθεί μέσα από ιστορίες και παραβολές το αληθινό πρόσωπο του Θεού, και είναι αυτή που χαράζει το χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Αν υπάρχει ένα πράγμα που με άγγιξε και με έπεισε στην αρχή της ιστορίας μου με τον Ιησού, είναι πως εγώ, από Εκείνον, ένιωσα να με δέχεται και όχι να με κρίνει. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που με άγγιξε στην αρχή της ιστορίας μου με τον Ιησού, είναι πως Εκείνος δεν οριοθέτησε το πλησίασμα του σε μένα. Δεν υπήρχε μια μπάρα ασφαλείας ανάμεσα σε μένα και σ’Εκείνον. Η αμαρτία μου με τρόμαζε, αλλά Εκείνον όχι. Και ο τρόπος του να είναι κοντά μου ήταν γλυκός.
Δεν μου άσκησε βία σε τίποτα. Δεν με πίεσε να κάνω τίποτα. Περίμενε τους χρόνους μου, και τις αποφάσεις μου. Κόπιασα πολύ να μπω στη σειρά σε ένα εξομολογητήριο και να ζητήσω συγχώρεση για τις αμαρτίες μου. «Τι θες να ξέρει αυτός ο παπάς για την ζωή μου, για τα γεγονότα μου». Αλλά η πείνα μου για Εκείνον μεγάλωνε. Και μια μέρα αποφάσισα να μπω σ’ εκείνο το κουτί όπου έγινα δεκτός από την ευσπλαχνία του Πατέρα. Αυτή η συνάντηση με την Ευσπλαχνία ήρθε χωρίς πιέσεις, σεβόμενη τους χρόνους μου και τις αποφάσεις μου. Και εν αναμονή να συμβεί αυτό, Εκείνος δεν σταμάτησε να με δέχεται και να με αγαπά. Εάν υπάρχει κάτι που με κάνει υπερήφανο και πιπισμένο χριστιανό, είναι πως γνωρίζω ότι ο Ιησούς τους δέχεται όλους. Και συνεχίζει να με δέχεται ακόμη. Ακόμη και αν δεν είμαι άγιος. Συμπεριφερόμενος όπως την καλή νοικοκυρά που ξέρει να κάνει οικονομία και αναζητά τη χαμένη δραχμή. Όπως τον καλό ποιμένα που φροντίζει πραγματικά τα πρόβατά του, σε σημείο να τα γνωρίζει με το όνομά τους, και που δεν σταματά να τα αναζητά όταν χάνονται. Όπως ο καλός πατέρας που πάει στα όρια της κατοχής του να δει εάν ο χαμένος του γιος επιστρέφει. Γιατί εδώ μιλάμε για γιούς και κόρες και όχι για πρόβατα, όχι για νομίσματα. Δεν μιλάμε για ποσοστά, ούτε για αριθμούς.
Πάντα ο Ιησούς μας δέχεται. Δεν δικαιολογεί την αμαρτία μας. Δεν μας λέει: «Μην ανησυχείς, είναι το ίδιο, το σημαντικό είναι το συναίσθημα». Όχι. Η πορεία είναι σοβαρό πράγμα, πρέπει να την κάνουμε με σοβαρότητα
Αλλά όποιος πηγαίνει σ’ Εκείνον πάντα βρίσκει υποδοχή. Ακόμη και ένα χαμόγελο. Εάν υπάρχει ένα πράγμα που με έπεισε στην ιστορία μας με τον Ιησού, ήταν το χαμόγελό του και το αίσθημα του χιούμορ Του. Που με έκαναν να ανακαλύψω έναν Θεό διαφορετικό από όπως τον είχα φανταστεί εγώ. Γιατί ο Θεός που εγώ φανταζόμουν, ήταν κατά την δική μου εικόνα και ομοίωση. Ενώ αντιθέτως βρήκα ένα Θεό προσεχτικό όπως μια νοικοκυρά, άγρυπνο όπως έναν ποιμένα, γεμάτο αγάπη όπως ένας Πατέρας, νόστιμος όπως το ψωμί. Όπως εκείνο που κάθε μέρα καθαγιάζεται επάνω στην Αγία Τράπεζα και προσφέρεται σε όλους. Μια αγκαλιά.
don Giuseppe Terranova
Μετάφραση: π. Νίκος Ρούσσος
