Δεν υπάρχει τέλος, αλλά μόνο νέα αρχή
«Δεν πεθαίνει τελευταία η ελπίδα,
αλλά ο θάνατος είναι η τελευταία ελπίδα».
Αυτά τα λόγια του Leonardo Sciascia μας συνοδεύουν αυτές τις πρώτες μέρες του 2017. Υπενθυμίζουν ότι για όλους, και ειδικά για τους χριστιανούς, το να υποφέρουν, το να τελειώσουν και να πεθάνουν δεν οδηγούν στην ανυπαρξία, αλλά μία απαρχή για κάτι νέο. Γι’ αυτό είναι αναγκαίο να ετοιμαστούμε, κάθε φορά σαν να ξεκινά μια νέα μέρα δεσμευτική και ενδιαφέρουσα.
Εξ άλλου το να ξέρει κανείς να είναι έτοιμος, είναι μεγάλο πράγμα. Είναι μια πολύτιμη ικανότητα και απαιτεί σταθερότητα, και αποφασιστικότητα. Αυτή μας αποδεικνύεται χρήσιμη – αν όχι απαραίτητη – σε κάθε στιγμή της ύπαρξης σαν στο βασικό πέρασμα από τη μια χρονιά στην άλλη.
Το πέρασμα της πρωτοχρονιάς είναι η σωστή στιγμή για να ονειρευτούμε. Το καιρός που ήδη βρίσκεται στην πλάτη μας ήταν πολύ σκληρός: τόσος κόσμος, πολλές οικογένειες, ολόκληροι λαοί υπέστησαν ανεξίτηλα βάσανα.
Και όμως δεν είναι ήταν η παράδοσή και η υποχώρησή τους, αλλά η θέληση να γίνουν ένας κόσμος ικανός να διακινδυνεύει και να προωθεί την καρδιά του πέραν από τα εμπόδια, να πάει πέρα από τα περιορισμένα σύνορα της παρούσας κατάστασης για να βαδίσει με τους νέους και να οικοδομήσει μαζί τους την αλλαγή που είναι αναγκαία. Να χαράξει μονοπάτια ειρήνης και δικαιοσύνης εγκαταλείποντας εκείνα που οδηγούν σε πολέμου και βία. Είναι το όνειρο μιας ανθρωπότητας στην οποία τα δικαιώματα των πτωχών και τα πραγματικά προβλήματα του πλήθους θα έχουν την πρώτη θέση στο πρόγραμμα των μεγάλων του κόσμου. Είναι το σύμβολο ενός πολιτισμού ζωής και όχι θανάτου, ικανού να μεταδώσει σε όλους και στον καθένα χωριστά λόγους για να ζήσουν και να ελπίσουν, απορρίπτοντας κάθε λογική καταπίεσης.
Τίποτε το καινούριο: όλα είναι ήδη προδιαγραμμένα με μια δύναμη που δύσκολα κανείς ξεχνά και ούτε μπορεί εύκολα να σβήσει στις φάτνες – που θέλω να σκέπτομαι – φωτίζουν τα σπίτια μας και με ιδιαίτερο τρόπο στα αγουροξυπνημένα πρόσωπα των απλών, οι οποίοι στην εποχή της γέννησης του Μεσσία θεωρούνταν ακάθαρτες νομάδες που δεν τους γινόντουσαν δεκτοί στο Ναό εξ αιτίας της χαμηλής τους τάξης. Όμως εκλέχτηκαν για να είναι οι πρώτοι που συναντήθηκαν με τον Χριστό για να δώσουν μαρτυρία και να αναγγείλουν τη γέννησή του.
Είναι το έμβλημα μιας μελλοντικής αναφοράς του Martin Luther King, με εκείνο το γνωστό του κοινωνικό πάθος που του κόστισε τη ζωή αλλά αποκάλυπτες στους περιφρονημένους ένα διαφορετικό ορίζοντα: «Εγώ ονειρεύομαι μια μέρα που κάθε κοιλάδα θα ισοπεδωθεί, κάθε λόφος και κάθε βουνό θα χαμηλώσουν, κάθε ανώμαλοι τόποι θα ισοπεδωθούν και όλοι μαζί οι άνθρωποι θα δουν δόξα του Κυρίου που θα τους αποκαλυφθεί.. Αυτή είναι η ελπίδα μας. Με αυτή την πίστη θα μπορέσουμε να μετατρέψουμε τις έντονες των εθνών μας σε μία όμορφη συμφωνία αδελφοσύνης».
Ας αφήσουμε λοιπόν την πνοή της αγάπης του Θεού να κατέλθει πάνω σε όλα τα βάσανά μας, αλλά πρώτα ας σβήσουμε την ψευδαίσθηση ότι αυτά μπορούν να εξαφανιστούν από μόνα τους όπως τα σύννεφα από τον ήλιο. Θα κάνουμε έτσι ένα ξεκίνημα του νέου χρόνου όπως πρέπει: μια συγκεκριμένη αρχή με ολότελα νέα πράγματα.
Καλή χρονιά!
