ΔΕΚΑΤΗ ΕΝΑΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΚΥΚΛΟΣ Γ
Στην εποχή μας ζούμε δύσκολους καιρούς. Τελείωσε ο καιρός που ζούσαμε ανέμελα και με ηρεμία. Αυτό που κάποτε μπορούσαμε με ευκολία να κάνουμε τώρα πια είναι αδύνατο. Τα πράγματα γίνονται όλο και πιο περίπλοκα. Το να ταξιδεύει κανείς από χώρα σε χώρα είναι επικίνδυνο εξ αιτίας της τρομοκρατίας. Στις μεγαλουπόλεις κανείς δεν κυκλοφορεί ήσυχος και ήρεμος τη νύκτα. Παντού υπάρχουν κίνδυνοι. Πόλεμοι σε τόσες χώρες, πόλεμοι μεταξύ κρατών αλλά και εμφύλιοι. Αρκετές χώρες αντιμετωπίζουν πολλά εσωτερικά προβλήματα. Παντού ληστές και τη νύκτα και τη μέρα. Τώρα δεν κλέβουν μόνο τράπεζες αλλά και ανθρώπους, απαγωγείς καιροφυλακτούν στις γωνιές των δρόμων και των πλατιών. Συχνά ακούμε να σκάνε δεξιά και αριστερά αυτοσχέδιες βόμβες, να γίνονται εμπρησμοί, να πραγματοποιούνται διαδηλώσεις και απεργίες, παντού συναντάμε τη βία.
Αν και όλα αυτά δεν μας αφορούν άμεσα εδώ στα ήσυχα νησιά μας, όμως δεν μας αφήνουν αδιάφορους, συχνά μας συγκλονίζουν. Όλοι πληρώνουμε το τίμημα αυτής της κατάστασης. Όλα λέμε ακριβαίνουν ακόμη και τα είδη διατροφής, όλα λέμε πωλούνται πανάκριβα και φορολογούνται για να εξοικονομούνται χρήματα για τους εξοπλισμούς που οι αρμόδιοι πάντα τους θεωρούν απαραίτητους και ανεπαρκείς.
Μέσα σε όλα αυτά η μόνη ευχάριστη είδηση που υπάρχει είναι εκείνη του Ευαγγελίου που λίγο πριν ακούσαμε: «Μη φοβάστε, μικρό μου ποίμνιο, διότι ο Πατέρας σας θέλησε να σας δώσει την Βασιλεία». Μπορεί να πει κανείς μα αυτό είναι μια απλή υπόσχεση και τίποτε παραπάνω. Φθάνει αυτή η υπόσχεση για να μας καταστήσει, αισιόδοξους και να συνεχίσουμε τον αγώνα μας όσο δύσκολος κι αν είναι;
Με την υπόσχεση αυτή ο Αβραάμ όπως ακούσαμε στο δεύτερο ανάγνωσμα, άφησε την πατρίδα στην οποία ζούσε. Εμπιστεύθηκε στο Θεό και άρχισε να ζει σαν περιπλανόμενος και να κατοικεί σε μία φορητή σκηνή. Βρισκόταν πάντα σε πορεία, ονειρευόμενος να δει την πόλη που του είχε υποσχεθεί ο Θεός. Μια πόλη που όμως ο ίδιος ποτέ δεν είδε και ούτε ποτέ έφθασε σ’ αυτήν. Όλη η ζωή του ήταν γεμάτη περιπέτειες. Είχε να αντιμετωπίσει χίλιες δυο δυσκολίες. Είχε πολλούς λόγους στη ζωή του για να αμφιβάλει. Όμως δεν υπέκυψε.
Ο Θεός του είχε υποσχεθεί πως οι απόγονοί του θα είναι αναρίθμητοι σαν τα άστρα του ουρανού και όμως ενώ βρισκόταν στα βαθειά γηρατειά δεν είχε ούτε ένα παιδί από τη εξ ίσου γηραιά γυναίκα του τη Σάρα. Κι όταν τελικά απέκτησε ένα παιδί, ο Θεός του ζήτησε να το θυσιάσει σε Εκείνον.
Ο Αβραάμ ποτέ δεν αμφέβαλε ότι θα πραγματοποιηθεί η υπόσχεση που του είχε δώσει ο Θεός. έτσι έγινε υπόδειγμα πίστης του λαού του Θεού, της Εκκλησίας του Χριστού.
Κι εμείς βρισκόμαστε σχεδόν στην ίδια κατάσταση. Μόνο που εμείς έχουμε κάτι παραπάνω από μια υπόσχεση. Έχουμε κάτι το πιο συγκεκριμένο. Έχουμε κάτι που ήδη έχει πραγματοποιηθεί. Και είναι αυτό που σήμερα τελούμε. Μέσα από αυτό το Μυστήριο έχουμε ανάμεσά μας τον Κύριο, ο οποίος μας επαναλαμβάνει: «Μη φοβάστε, μικρό μου ποίμνιο».
Ο φόβος είναι αντίθετος με πίστη. Η Εκκλησία θα μείνει πάντα ένα μικρό ποίμνιο και ποτέ δεν θα έχει την απαίτηση να γίνει δυνατή. Η πραγματική δύναμη που αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματά μας είναι η αλήθεια ότι είμαστε παιδιά του Θεού. Αυτή είναι η σιγουριά που μας έδωσε ο Θεός Πατέρας στο πρόσωπο του Ιησού. Που είναι ο πραγματικός μας θησαυρός.
Όποιος θησαυρίζει για τον εαυτό του χάνει και τον καιρό του και τη ζωή του, διότι πλουτίζει με πλούτο υλικό και φθαρτό. Ο αληθινός θησαυρός δεν είναι ό,τι έχουμε αλλά ότι δίνουμε. Και ο Θεός δεν μας έδωσε κάτι αλλά κάποιον, τον ίδιο τον εαυτό του στο πρόσωπο του Υιού του. Δεν υπάρχει τίποτε ή κάποιος που να μπορεί να τον αντικαταστήσει. Αν αυτό κάπως το καταλάβουμε τότε σίγουρα η ζωή μας θα αλλάζει ριζικά και θα συνεχίσουμε να βαδίζουμε με αισιοδοξία και ελπίδα προς την Βασιλεία που μας προσφέρει ο Θεός Πατέρας. Αμήν.
