ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 8 Οκτωβρίου 2023
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Σήμερα το Ευαγγέλιο μας παρουσιάζει μια δραματική παραβολή, με θλιβερό επίλογο (πρβλ. Μτ 21,33-43). Ένας γαιοκτήμοναςφύτεψε ένα αμπέλι και το περίφραξε καλά· μετά, καθώς έπρεπε να φύγει, το εμπιστεύεται σε κάποιους γεωργούς. Την ώρα του τρύγου, στέλνει τους υπηρέτες του να μαζέψουν τη σοδειά. Αλλά οι γεωργοί τους κακομεταχειρίζονται και τους σκοτώνουν· τότε ο γαιοκτήμονας στέλνει τον γιο του, και εκείνοι σκοτώνουν ακόμη κι αυτόν. Γιατί; Τι πήγε στραβά; Υπάρχει ένα μήνυμα από τον Ιησού σε αυτή την παραβολή.
Ο γαιοκτήμονας τα κάνει όλα καλά, με αγάπη: εργάζεται σκληρά ο ίδιος, φυτεύει το αμπέλι, το περιβάλλει με φράχτη για να τον προστατέψει, σκάβει ένα πατητήρι και χτίζει έναν πύργο (πρβλ. στ. 33). Έπειτα εμπιστεύεται το αμπέλι σε αγρότες, νοικιάζοντάς τους το πολύτιμο περιουσιακό του στοιχείο και άρα αντιμετωπίζοντάς τους δίκαια, ώστε το αμπέλι να καλλιεργηθεί καλά και να καρποφορήσει. Δεδομένων των προϋπoθέσεων, ο τρύγος θα έπρεπε να ολοκληρωθεί επιτυχώς, σε εορταστική ατμόσφαιρα, με ένα δίκαιο μοίρασμα της σοδειάς προς ικανοποίηση όλων.
Αντιθέτως, αχάριστες και άπληστες σκέψεις μπήκαν στο μυαλό των γεωργών. Σημειώστε ότι στη ρίζα των συγκρούσεων υπάρχει πάντα κάποια αχαριστία και άπληστες σκέψεις, να αποκτηθούν τα πράγματα γρήγορα. «Δεν χρειάζεται να δώσουμε τίποτα στον γαιοκτήμονα. Το προϊόν της εργασίας μας είναι μόνο δικό μας. Δεν έχουμε να δώσουμε λογαριασμό σε κανέναν!». Αυτή είναι η λογική αυτών των εργαζομένων. Και τούτο δεν είναι αληθινό: θα έπρεπε να ήταν ευγνώμονες για αυτό που έλαβαν και για το πώς τους φέρθηκε. Όμως, η αχαριστία τροφοδοτεί την απληστία και αναπτύσσεται μέσα τους μια προοδευτική αίσθηση εξέγερσης, η οποία τους οδηγεί να βλέπουν την πραγματικότητα με διαστρεβλωμένο τρόπο, να αισθάνονται ότι έχουν πίστωση και όχι χρέος στον γαιοκτήμονα που τους έδωσε δουλειά. Όταν βλέπουν τον γιο φτάνουν στο σημείο να πουν: «Αυτός είναι ο κληρονόμος. Εμπρός, ας τον σκοτώσουμε και ας αρπάξουμε την κληρονομιά του!» (στ. 38). Και από αγρότες γίνονται δολοφόνοι. Όλα είναι μια διαδικασία. Και αυτή η διαδικασία συμβαίνει πολλές φορές στις καρδιές των ανθρώπων, ακόμη και στην καρδιά μας.
Με αυτή την παραβολή, ο Ιησούς μας υπενθυμίζει τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος αυταπατάται ότι είναι αυτοδημιούργητος και ξεχνά την ευγνωμοσύνη, ξεχνά τη θεμελιώδη πραγματικότητα της ζωής: ότι το καλό προέρχεται από τη χάρη του Θεού, ότι το καλό προέρχεται από τη δωρεάν προσφορά του. Όταν το ξεχνάμε αυτό, τη δωρεά του Θεού, καταλήγουμε να ζούμε τη δική μας κατάσταση και τους περιορισμούς μας όχι πια με τη χαρά να νιώθουμε αγαπημένοι και σωσμένοι, αλλά με τη θλιβερή ψευδαίσθηση ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε αγάπη ούτε σωτηρία. Σταματάμε να αφήνουμε να μας αγαπούν και βρισκόμαστε δέσμιοι της δικής μας απληστίας, δέσμιοι της ανάγκης να έχουμε κάτι περισσότερο από τους άλλους, να θέλουμε να αναδυθούμεπάνω από τους άλλους. Είναι άσχημη αυτή η διαδικασία, και πολλές φορές συμβαίνει σε εμάς. Ας το σκεφτούμε σοβαρά. Από εδώ προέρχονται τόση δυσαρέσκεια και αντεγκλήσεις, τόσες παρεξηγήσεις και τόσος φθόνος· και, ωθούμενοι από τη μνησικακία, μπορεί να πέσουμε στη δίνη της βίας. Ναι, αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, η αχαριστία γεννά βία, μας αφαιρεί την ειρήνη και μας κάνει να ακούμε και να μιλάμε ουρλιάζοντας, χωρίς ειρήνη, ενώ ένα απλό «ευχαριστώ» μπορεί να επαναφέρειτην ειρήνη!
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν: εγώ συνειδητοποιώ ότι έχω λάβει τη ζωή και την πίστη ως δώρο; Συνειδητοποιώ ότι είμαι εγώ ο ίδιος, εγώ η ίδια, ένα δώρο; Πιστεύω ότι όλα ξεκινούν από τη χάρη του Κυρίου; Καταλαβαίνω ότι έχω ευεργετηθεί χωρίς να το αξίζω, ότι είμαι αγαπημένος και σωσμένος δωρεάν; Και προπάντων, ως απάντηση στη χάρη του Θεού, ξέρω να λέω «ευχαριστώ»; Ξέρω να λέω «ευχαριστώ»; Οι τρεις λέξεις που είναι το μυστικό της ανθρώπινης συνύπαρξης: ευχαριστώ, συγγνώμη, συγχώρεσέ με. Εγώ ξέρω να λέω αυτές τις τρεις λέξεις; Ευχαριστώ, συγγνώμη, συγχώρεσέ με. Ξέρω να προφέρω αυτές τις τρεις λέξεις; Είναι μια μικρή λέξη, «ευχαριστώ» – είναι μια μικρή λέξη, «συγγνώμη», είναι μια μικρή λέξη να ζητήσω συγγνώμη, συγχώρεση – αναμενόμενη κάθε μέρα από τον Θεό και από τους αδελφούς. Ας αναρωτηθούμε αν αυτή η μικρή λέξη, «ευχαριστώ», «συγγνώμη», «συγχώρεσέ με» υπάρχει στη ζωή μας. Ξέρω να ευχαριστώ; Ξέρω να ζητώ συγγνώμη, συγχώρεση; Ξέρω να μην είμαι παρεμβατικός; Ευχαριστώ, συγγνώμη, συγχώρεσέ με.
Είθε η Παναγία, της οποίας η ψυχή μεγαλύνει τον Κύριο, να μας βοηθήσει να κάνουμε την ευγνωμοσύνη το φως που ανατέλλει κάθε μέρα από την καρδιά.
———————
Μετάφραση: π.Λ
