«Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές ο Κύριος δεν μας αφήνει από τα χέρια του»

«Στα μέρη μου, εκείνοι που καυχώνται αποκαλούνται παγώνια». Ακόμη και στην Αργεντινή λοιπόν, η παρομοίωση με το εκκεντρικό πουλί αποδίδεται σε όποιον είναι υπερήφανος για τον εαυτό του. Αυτό εξήγησε σήμερα το πρωί, μιλώντας αυθόρμητα ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά τη διάρκεια της κατήχησηςτης γενικής Ακρόασης, η οποία είχε επικεντρωθεί στο θέμα της ελπίδας.

 «Δεν είναι καλό να καυχιέσαι», παρατήρησε ο Επίσκοπος Ρώμης, ο οποίος, όμως υπενθύμισε ότι ο Άγιος Παύλος «μας εκπλήσσει», όταν στην Επιστολή του προς τους Ρωμαίους «για δυο φορές μας προτρέπει να καυχηθούμε». Αλλά – αναρωτιέται ο Φραγκίσκος – «πώς είναι δυνατόν να το κάνουμε αυτό, χωρίς να προσβάλουμε, χωρίς να αποκλείσουμε κάποιον;»

Ο Απόστολος της Ταρσού – εξήγησε τότε – υπενθυμίζει ότι «αν μάθουμε να διαβάζουμε τα πάντα υπό το φως του Αγίου Πνεύματος, θα συνειδητοποιήσουμε ότι τα πάντα είναι χάρη». Ως εκ τούτου – πρόσθεσε – «μας έχει ζητηθεί να αναγνωρίσουμε όλο αυτό, να το δεχθούμε με ευγνωμοσύνη και να το καταστήσουμε λόγο αίνου, ευλογίας και μεγάλης χαράς. Με αυτόν τον τρόπο, το μεταδίδουμε στον πλησίον μας: στους οικείους, στις κοινότητές μας, στους συναδέλφους και στα άτομα που συναντάμε καθημερινά.

Αυτό που είναι πιο δύσκολο να καταλάβουμε – υπογραμμίζει ακόμη ο Πάπας – είναι ότι ο Άγιος Παύλος «μας προτρέπει να καυχόμαστε ακόμη και όταν περνάμε δοκιμασίες». Επιπλέον – παρατήρησε – «η ειρήνη που προσφέρει και που μας εγγυάται ο Κύριος δε θα πρέπει να νοείται ως απουσία ανησυχιών, απογοητεύσεων, αποτυχιών, αιτιών δυστυχίας». Ο Bergoglio παρατηρεί ότι πράγματι «αν ήταν έτσι», τότε «σύντομα θα καταλήγαμε και αναπόφευκτα θα πέφταμε σε απελπισία».

Αντιθέτως η ειρήνη είναι «ένα δώρο» «που προέρχεται από την πίστη», είναι «η χάρη να βιώνουμε ότι ο Θεός μας αγαπά και ότι βρίσκεται πάντα δίπλα μας, δεν μας αφήνει μόνους ούτε για μια στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής μας». Ως εκ τούτου – συνεχίζει – γεννιέται «η υπομονή», επειδή γνωρίζουμε ότι ανά πάσα στιγμή, ακόμη και κατά «τις πιο δύσκολες και ανατρεπτικές», η ευσπλαχνία και η καλοσύνη του Κυρίου είναι μεγαλύτερες από οτιδήποτε άλλο και τίποτα δε θα μας απομακρύνει από τα χέρια του και από την κοινωνία μαζί Του».

«Ιδού λοιπόν γιατί η χριστιανική ελπίδα είναι στέρεα, ιδού λοιπόν γιατί δεν μας απογοητεύει, ποτέ δε μας απογοητεύει, η ελπίδα δεν απογοητεύει», πρόσθεσε ο Πάπας. Δεν βασίζεται «σε αυτό που μπορούμε να κάνουμε ή να είμαστε», αλλά στην αγάπη «που ο ίδιος ο Θεός τρέφει για καθένα από εμάς».

Ο Άγιος Πατέρας τότε, εξέφρασε τη σκέψη για το ότι «είναι εύκολο να λέμε ότι ο Θεός μας αγαπά», αλλά είναι λιγότερο προφανές να ξέρουμε να λέμε «ο Θεός με αγαπά», στον ενικό. «Δεν είναι το ίδιο εύκολο αλλά είναι έτσι και αυτή είναι η ρίζα της ασφάλειάς μας και της ελπίδας μας», πρόσθεσε, υπενθυμίζοντας ότι «ο Κύριος έχει γεμίσει με αφθονία τις καρδιές μας από το Πνεύμα του ως δημιουργός, ως εγγυητής, επειδή μπορεί να μας τροφοδοτήσει με την πίστη και να διατηρήσει ζωντανή αυτή την ελπίδα και αυτή την ασφάλεια». Ο Bergoglio τότε απηύθυνε πρόσκληση προς τους παρόντες να απαγγείλουν, ως προσευχή, τη φράση «ο Θεός με αγαπά».

Τέλος, επιβεβαίωσε ότι «η ελπίδα που μας χορηγήθηκε δε μας χωρίζει από τους άλλους, ούτε μας οδηγεί στο να τους απαξιώνουμε ή να τους περιθωριοποιούμε. Αντιθέτως πρόκειται για ένα εξαιρετικό δώρο για το οποίο καλούμαστε να γίνουμε, με ταπεινότητα και απλότητα, «δίαυλοι» για όλους. Ιδού λοιπόν που «το μεγαλύτερο καύχημά μας θα είναι να έχουμε για Πατέρα ένα Θεό που δεν κάνει διακρίσεις, που δεν αποκλείει κανέναν, αλλά που ανοίγει το σπίτι του σε όλα τα ανθρώπινα όντα, αρχίζοντας από τους τελευταίους και τους πιο απομακρυσμένους, επειδή ως παιδιά του μαθαίνουμε να παρηγορούμε και να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο».

Μετάφραση: ρφ