ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ
ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ
Πλατεία Αγίου Πέτρου
Κυριακή, 14 Μαρτίου 2021
Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, καλημέρα!
Αυτή η Δ’ Κυριακή της Τεσσαρακοστής ονομάζεται Κυριακή “Laetare”, από το Εισοδικό αντίφωνο της Θείας Λειτουργίας που ξεκινά με αυτήν την πρόσκληση: «Χαίρε, Ιερουσαλήμ…» (βλ. Ησ 66,10).
Ποιος είναι ο λόγος αυτής της ευφροσύνης;
Στη μέση της Τεσσαρακοστής, ποιος είναι ο λόγος αυτής της μεγάλης χαράς; Το σημερινό Ευαγγέλιο μας λέει: «Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στον θάνατο τον μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια» (Ιω 3,16).
Αυτό το χαρούμενο μήνυμα είναι η καρδιά της Χριστιανικής πίστεως: η αγάπη του Θεού βρήκε την κορύφωσή της στη δωρεά του Υιού προς την αδύναμη και αμαρτωλή ανθρωπότητα. Μας έδωσε τον Υιό του, σ’ εμάς, σε όλους μας.
Αυτό φαίνεται μέσα από τον νυχτερινό διάλογο μεταξύ του Ιησού και του Νικοδήμου, του οποίου το ίδιο ευαγγελικό απόσπασμα περιγράφει ένα μέρος (βλ. Ιω 3,14-21). Ο Νικόδημος, όπως κάθε μέλος του λαού του Ισραήλ, ανέμενε τον Μεσσία, ταυτίζοντάς τον με έναν ισχυρό άνθρωπο που θα έκρινε τον κόσμο με δύναμη.
Ο Ιησούς, αντιθέτως, θέτει αυτήν την προσδοκία σε αμφισβήτηση, παρουσιάζοντας τον εαυτό του υπό τρεις ιδιότητες: ως Υιός του ανθρώπου που υψώνεται στον σταυρό, ως Υιός του Θεού που στάλθηκε στον κόσμο για τη σωτηρία, και ως φως που διακρίνει αυτούς που ακολουθούν την αλήθεια από εκείνους που ακολουθούν το ψέμα.
Ας δούμε αυτές τις τρεις ιδιότητες: Υιός του ανθρώπου, Υιός του Θεού και φως.
Ο Ιησούς παρουσιάζεται προπάντων ως Υιός του ανθρώπου (στ. 14 – 15).
Το κείμενο παραπέμπει στην αφήγηση του χάλκινου όφεως (βλ. Αρ 21,4-9), το οποίο, με παραχώρηση του Θεού, υψώθηκε από τον Μωυσή στην έρημο όταν ο λαός είχε δεχτεί επίθεση από δηλητηριώδη φίδια. Όποιος δαγκωνόταν και κοίταζε το χάλκινο φίδι, θεραπευόταν. Ομοίως, ο Ιησούς υψώθηκε στον σταυρό και όποιος πιστεύει σε Αυτόν θεραπεύεται από την αμαρτία και ζει.
Η δεύτερη ιδιότητα είναι αυτή του Υιού του Θεού (στ. 16-18).
Ο Θεός Πατέρας αγαπά τόσο τους ανθρώπους μέχρι το σημείο να «δώσει» τον Υιό του: τον έδωσε κατά την Ενσάρκωση και τον έδωσε παραδίδοντάς τον στον θάνατο. Ο σκοπός της δώρεάς του Θεού είναι η αιώνια ζωή των ανθρώπων: ο Θεός πράγματι στέλνει τον Υιό του στον κόσμο όχι για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος μέσω του Ιησού. Η αποστολή του Ιησού είναι μια αποστολή σωτηρίας, σωτηρίας για όλους.
Το τρίτο όνομα που ο Ιησούς αποδίδει στον εαυτό του είναι το «φως» (στ. 19-21).
Λέει το Ευαγγέλιο: «Το φως ήλθε στον κόσμο, οι άνθρωποι όμως αγάπησαν περισσότερο το σκοτάδι παρά το φως» (στ. 19).
Η έλευση του Ιησού στον κόσμο προκαλεί μια επιλογή: όποιος επιλέξει το σκοτάδι αντιμετωπίζει μια κρίση καταδίκης, όποιος επιλέξει το φως θα έχει μια κρίση σωτηρίας. Η κρίση είναι πάντοτε συνέπεια της ελεύθερης επιλογής του καθενός: όποιος πράττει το κακό επιζητά το σκοτάδι, το κακό κρύβεται διαρκώς, καλύπτεται. Όποιος ασκεί την αλήθεια, δηλαδή πράττει το καλό, έρχεται στο φως, φωτίζει τους δρόμους της ζωής. Όποιος περπατά στο φως, όποιος πλησιάζει στο φως, δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά καλές πράξεις. Το φως μας οδηγεί να κάνουμε καλά έργα. Αυτό είναι που καλούμαστε να πράξουμε με μεγαλύτερο ζήλο κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής: να δεχτούμε το φως στη συνείδησή μας, για να ανοίξουμε τις καρδιές μας στην απέραντη αγάπη του Θεού, στο έλεός του που είναι γεμάτο τρυφερότητα και καλοσύνη, και να λάβουμε τη συγχώρησή του. Μην ξεχνάτε ότι ο Θεός συγχωρεί πάντοτε, πάντοτε, αν εμείς ζητούμε ταπεινά τη συγχώρηση. Αρκεί μόνο να ζητήσουμε συγχώρηση, και Αυτός συγχωρεί. Έτσι θα βρούμε την αληθινή χαρά και θα μπορούμε να αγαλλιάσουμε για τη συγχώρηση του Θεού που αναγεννά και δίνει ζωή.
Είθε η Παναγία Θεοτόκος Μαρία να μας βοηθήσει να μην φοβόμαστε, αλλά να θέτουμε τη ζωή μας υπό την κρίση του Ιησού. Είναι μια κρίση σωτήρια, για τη θεραπεία μας, ώστε η χαρά μας να είναι πλήρης.
Μετάφραση: π.Λ
