15 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΑΣ ΘΗΡΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΑΒΙΛΛΑ
Μοναχή, Διδάσκαλος της Εκκλησίας
Οι Ισπανοί καυχώνται για τους σπουδαίους ιππότες τους, αλλά και τους μεγάλους Αγίους τους. Μεταξύ αυτών την πρώτη θέση φαίνεται να κατέχει η Αγία Θηρεσία, από την Άβιλλα της Καστίλλης.
Γεννήθηκε το 1515 από οικογένεια ευγενών, αλλά και με βαθιές χριστιανικές αρχές. Ήταν το τρίτο παιδί από τα εννέα της οικογένειας.
Από μικρή έδινε δείγματα μοναχικής ζωής και της άρεσε να ακούει το βίο των αγίων μαρτύρων. Λέγεται ότι δωδεκαετής ακόμη, τόσο ποθούσε να συναντηθεί με το Θεό, ώστε έπεισε τον αδελφό της Ροδρίγο να φύγουν κρυφά και να πάνε στη Μαυριτανία της Αφρικής για να γίνουν κι αυτοί μάρτυρες του Χριστού. Το όνειρο αυτό έμεινε ανεκπλήρωτο επειδή ο θείος τους, που το έμαθε, τους εμπόδισε.
Έχασε τη μητέρα της σε ηλικία 12 χρόνων, αλλά βρήκε μια άλλη μητέρα, την Παναγία, στην οποία εγκαταλείφθηκε τυφλά, και σ’ αυτήν κατέφευγε πάντα να την συμβουλευθεί. Προς στιγμή, επηρεάζεται από κάποια φίλη της, η οποία κατορθώνει να την παρασύρει στην κοσμική ζωή, αλλά γρήγορα αφυπνίζεται και επανέρχεται στο δρόμο των ευσεβών επιθυμιών της. Σε ηλικία 16 χρόνων μπαίνει οικότροφος σε μοναστήρι καλογραιών για να ξαναβρεί τη γαλήνη της ψυχής της. Αρρωσταίνει όμως κι αναγκάζεται να φιλοξενηθεί στην έπαυλη του καλού θείου της, όπου βρίσκει όχι μόνο τις φιλόστοργες περιποιήσεις του, αλλά και το ευσεβές χριστιανικό περιβάλλον. Εκεί της δίνεται η ευκαιρία να διαβάσει, μαζί με το θείο της, και να μελετήσει τις «Εξομολογήσεις» του Αγίου Αυγουστίνου και τα έργα του Αγίου Ιερωνύμου, κυρίως το «Περί Παρθενίας», το οποίο στερέωσε την απόφαση της να αφιερωθεί οριστικά στο θεό. Έτσι, σε ηλικία 18 χρόνων, μπαίνει στη μονή των Καρμελιτίδων και δέχεται την περιβολή του τάγματος.
Από δω κι εμπρός η ζωή της Θηρεσίας τείνει όλο και περισσότερο να μεταβληθεί σε αληθινή και πιστή υύμφη του Κυρίου. Σύνθημά της είναι να θυσιάζει τα πάντα για τον Ιησού, τον οποίο θέλει να βλέπει να δοξάζεται και να αγαπιέται από όλους τους ανθρώπους. Πόθος-της είναι υα οδηγήσει όλες τις ψυχές στα πόδια του. Θέλει να υποφέρει για να οώζει ψυχές. «Ιησού μου —αναφωνούσε συχνά— ή να υποφέρω ή να πεθάνω.»
Η τόσο τρυφερή και δυνατή αγάπη της για το «Θείο Νυμφίο» την ανέβασε στις υψηλότερες βαθμίδες της ασκητικής ζωής και σε συχνές θείες ενοράσεις. Κάποτε, ο Κύριος την κάνει να καταλάβει ότι ως νύμφη του έπρεπε να είναι πολύ δυνατή και θαρραλέα, διότι της επιφύλασσε πολλές δοκιμασίες και βάσανα. Το καρφί που είδε να κρατά στο χέρι του, σε κάποιο όραμα, αυτήν την έννοια είχε. Από αυτόν το «μυστικό γάμο», η Θηρεσία δεν επιζητούσε παρά την αγάπη και τη δόξα του Ιησού. Ζώντας η ίδια μια βαθιά πνευματική ζωή, προσπαθούσε να τη μεταδώσει και στις συντρόφισσες της, στα διάφορα Κάρμηλα, όπου ο δείκτης αγιωσυνης ήταν, την εποχή εκείνη, μάλλον χαμηλός. Έτσι, ενισχυμένη από τη θεία χάρη και την ώθηση των αποκαλύψεων της, ξεκινά μια αποφασιστική και πολύ δυναμική σταυροφορία μεταρρυθμίσεως των μοναστηριών. Θα συναντήσει δυσκολίες, προβλήματα, αντιρρήσεις και διώξεις ακόμη, αλλά θα παραμείνει αμετακίνητη στον ιερό σκοπό της. Το σκοπό αυτό θα τον πετύχει τελικά και θα δώσει νέα άνθιση πνευματικής ζωής μέσα στα Κάρμηλα, τα οποία αποτελούν τα ανθοκηπια της χριστιανικής μοναχικής τελειότητας.
Στο ευεργετικό της έργο βοηθιέται από μεγάλους σύγχρονους άνδρες του πνεύματος, όπως είναι ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού και άλλοι. Παράλληλα με τη μεταρρύθμιση θα ιδρύσει και νέα μοναστήρια, των λεγομένων «Ανυπόδητων Καρμελιτίδων», τα οποία θα μπολιάσει με το βαθύ πνεύμα της.
Δεν είναι μόνον η ζωή της και το «ιεραποστολικό της έργο» αξιοθαύμαστα, αλλά ακόμη, και μάλιστα περισσότερο, τα συγγράμματα που μας άφησε. ΓΥ αυτό και η Εκκλησία την ονόμασε «Διδάσκαλο». Το πρώτο της έργο είναι η αυτοβιογραφία της, στην οποία περιγράφει τη μέθοδο της εσωτερικής ζωής σε 40 κεφάλαια. Ακόμη, «Ο Δρόμος της Τελειότητας», που δείχνει στις αφιερωμένες ψυχές πώς να φτάσουν στην τελειότητα και τα εμπόδια που θα συναντήσουν. Το αριστούργημα της, «Το Εσωτερικό Ανάκτορο», βαθύτατο σε αλληγορικές έννοιες, περιγράφει την ψυχή, την οποία παραλληλίζει με τους επτά θαλάμους του ανακτόρου, όπου κατοικεί ο Θεός.
Βέβαια, η μυστική πνευματικότητα αυτής της Αγίας δεν προσφέρεται σ’ όλους, ούτε καν σ’ όσους ακολουθούν τις ευαγγελικές συμβουλές για τη χριστιανική τελειότητα. Απευθύνεται σε ψυχές που έχουν θείο χάρισμα ν’ ακολουθήσουν αυτό το δρόμο της πνευματικής ζωής, να παραδειγματίζουν και να διδάσκουν τον κόσμο, πώς ανακαλύπτεται και πώς ολοκληρώνεται η στενή ένωση με το Θεό.
Παρέδωσε την ψυχή της στο Θεό το 1582 αναφωνώντας: «Ιησού μου, η στιγμή που τόσο λαχταρούσα, επί τέλους, έφτασε!»
Πηγή: Τ’ αδέλφια μας οι άγιοι
