Το χαμόγελο του Πάπα Ιωάννη Παύλου 1ου
Ο Πρόεδρος της Ρωμαϊκής Συνόδου για τον Κλήρο ανακαλεί στη μνήμη μας τον Πάπα Luciani, 42 χρόνια μετά την εκλογή του. Η ταπεινοφροσύνη του, λέει, χάραξε έναν δρόμο, ενός Πάπα προσιτού στην καθημερινότητα που θυμίζει το στυλ του Φραγκίσκου.
Το κουρασμένο και ταλαιπωρημένο πρόσωπο του Παύλου Στ΄, τους πρώτους μήνες του ’78 και στη συνέχεια, στις 26 Αυγούστου εκείνου του έτους, το πράο και γαλήνιο χαμόγελο του Ιωάννη Παύλου Α΄. Μέσα απ’ αυτή την «σταδιακή προσέγγιση» δίνεται η εντύπωση ότι θα σταθεροποιηθεί ανεξίτηλα στην εκκλησιαστική φαντασία. Ο Πάπας Luciani φέρνει στο Κατώφλι του Πέτρου το χάρισμα των «μικρών», τον αυθορμητισμό μαζί με την δύναμη της «humilitas» που ξεχωρίζει στο επισκοπικό του οικόσημο. Και ο «Πάπας του χαμόγελου» γίνεται το χρυσοκέντητο «Χαμόγελο του Θεού», γίνεται «η ομορφιά ενός προσώπου που συγχωρεί, που αγαπά και κυρίως που κάνει χρήση της ευσπλαχνίας».
Δεν θα χρησιμοποιούσε το «εμείς»
Ο καρδινάλιος Beniamino Stella δεν μπορεί να μιλήσει για τον Ιωάννη Παύλο Α΄ με την αποκλειστική αρμοδιότητα που απορρέει από τον ρόλο του ως θεματοφύλακας για τις περιπτώσεις αγιοποίησης. Γνώριζε τον άντρα και ποιμένα των ψυχών και το στυλ που ο κόσμος θα ανακάλυπτε αργότερα. «Εγώ – διηγείται ο πρόεδρος της Congregazione για τον Κλήρο κατά τη διάρκεια μιας μακράς συνέντευξης στο Vatican News – τον ήξερα προσωπικά, επειδή ήταν ο επίσκοπός μου για δέκα περίπου χρόνια και ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω το «εμείς», δεν ήταν κάτι που τον χαρακτήριζε, που ανήκε στον τρόπο συμπεριφοράς του και δεν θα πίστευα ποτέ, ότι θα μπορούσε να το χρησιμοποιήσει ως Ποντίφικας». Επειδή σε αυτόν, λέει ο ιεράρχης, λάμπει το «μικρό παιδί» του Ευαγγελίου που είναι πολύ περισσότερο «διαφάνεια» από ότι ευθραυστότητα.
Με την γλώσσα όλων
«Θα έλεγα ότι το αληθινό προφίλ του Πάπα Luciani ήταν αυτό ενός ποιμένα του λαού και κατηχητή». Ο καρδινάλιος Stella επιβεβαιώνει την πεποίθησή πολλών εμπλουτίζοντάς την με παραδείγματα. «Ήξερε πώς να παρουσιάζει τις αλήθειες της πίστης με σύμβολα, με αναφορές στην καθημερινή ζωή, και μέσω αυτής της συγκεκριμένης γλώσσας, μέσω διηγήσεων, μέσω παραβολών, κατάφερε να παρουσιάσει την αληθινή ομορφιά τους σε όσους τον άκουγαν, σε όλους εμάς που, όπως θυμάμαι, κρεμόμασταν από τα χείλη του επισκόπου, του καρδιναλίου και μετέπειτα Πάπα»
«Κάνε με όπως εσύ επιθυμείς»
Μια συγκεκριμένη γλώσσα ανάλογη με αυτή του σημερινού Ποντίφικα. Εάν ο «Πάπας Luciani χρησιμοποιούσε μερικές φορές ακόμη και τη διάλεκτο για να μιλήσει στους ανθρώπους του, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει εφεύρει διάφορους νεολογισμούς, νέες λέξεις που υποδεικνύουν στους ανθρώπους ορισμένα χαρακτηριστικά της χριστιανικής ζωής καθώς και εκείνης της πίστεως». Και στους δύο, υποστηρίζει, υπάρχει «απλότητα, καλοσύνη, συγκεκριμενοποίηση», καθώς και μια «προσωπική ηρεμία» που τους ενώνει ιδανικά. Υπάρχει μια προσευχή, σχολιάζει ο καρδινάλιος Stella, που στον Πάπα Luciani άρεσε να λέει στον Θεό και που αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε: «Δέξου με όπως είμαι, με τα ελαττώματά μου, τις αμαρτίες μου. Αλλά κάνε να γίνω όπως Εσύ επιθυμείς».
Μετάφραση: ρφ
