Σαν βασιλιάς, σαν βασίλισσα

Μέσα στην κίνηση και τη φασαρία ενός πολυσύχναστου δρόμου βλέπω να περνά, στο πεζοδρόμιο, ένα καροτσάκι. Αμέσως ρίχνω μια ματιά να δω ποιος είναι μέσα. Είναι σαφές ότι μέσα σε αυτό υπάρχει ένα μωρό. Αλλά πάντα μου κινούσε το ενδιαφέρον η συμπεριφορά του μικρού: άνετο και ήσυχο σαν ένας πασάς.

Τότε βλέπω τη μαμά. Ίσως, σκέφτομαι, είναι πιο ευχαριστημένη και περήφανη αυτή που οδηγεί το  καροτσάκι από ότι εκείνο που το κουβαλά.

Είναι δίχως άλλο σαν βασιλιάς. Πράγματι οι βασιλιάδες, οι Πάπες, οι μεγάλες προσωπικότητες, οι μεγάλοι πρωταθλητές κάποτε μεταφέρονταν με θρίαμβο. Σαν βασιλιάς και το παιδί το κουβαλούν, αλλά δεν έχει ούτε τις σκέψεις, ούτε τις ανησυχίες του βασιλιά. Γιατί; Το κουβαλά και το προστατεύει μια καθησυχαστική παρουσία: η βασίλισσα που ο ίδιος ο Θεός έθεσε στην υπηρεσία του, η μαμά.

Δεν μπορεί, το μικρό, να μην αφήσει να το κουβαλήσουν επειδή η αδυναμία του δικαιούται να είναι ένα με τη δύναμη της μαμάς, δεν μπορεί να ανησυχεί επειδή  ξέρει ότι μόνο η μαμά, πάντα παρούσα, έχει την υποχρέωση, το δικαίωμα να καλύψει την οποιαδήποτε ανησυχία του.

Ούτε τη μητέρα βλέπω να ανησυχεί, πράγματι, στο πρόσωπό της ξεχωρίζει όλη η υπερηφάνεια, η ευαισθητοποίηση μιας βασίλισσας που δεν έχει τη δυνατότητα ούτε μιας στιγμής χωρίς την παραμικρή σκιά της ανησυχίας: αυτό θα αναστάτωνε το «μικρό βασιλιά μέσα στο καρότσι». Είναι απόλυτα γαλήνια κυρίως επειδή έχει «παντρευτεί» το Βασιλιά των βασιλιάδων, που της συστήνει να «ρίξει επάνω Του κάθε ανησυχία».

Συγκρίνοντας, τη μαμά και το γιο, δεν θα ήξερα από ποιον από τους δύο θα μάθω περισσότερα για τη γαλήνη, ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, το παιδί έχει το πλεονέκτημα να είναι φυσικός δάσκαλος εμπιστοσύνης και εγκατάλειψης. Από αυτό μαθαίνουν όχι μόνο η μαμά, αλλά και όλοι οι ενήλικες που το περιβάλλουν.

Μακάριοι είναι εκείνοι που ξέρουν να κοιτούν και να «ακούνε». «Η βασιλεία των Ουρανών είναι για εκείνους που είναι σαν παιδιά».

Μαθαίνοντας από αυτά ακόμη και οι βασιλιάδες θα συμπεριφέρονταν καλύτερα ως βασιλιάδες.