ΠΙΣΤΕΥΩ ή ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ;

Μια Κυριακή στην Εκκλησία, έπρεπε να απαντήσω σε μία ερώτηση: «Ποιος είναι ο Θεός στον οποίο πιστεύω και στον οποίο δεν πιστεύω";
Άρχισα να μιλώ προφέροντας με σωστή άρθρωση τις λέξεις στο μικρόφωνο μπροστά στο κεντρικό κλίτος που ήταν γεμάτο από ακροατές: «Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό». Σταματώ για λίγο και επαναλαμβάνω: «εγώ δεν πιστεύω στο Θεό».

Μετά από αυτό το περίεργο που ακουγόταν από τον άμβωνα ενός Ναού, οι πιστοί , ποιος πριν και ποιος μετά άρχισαν να δυσανασχετούν αλλά είχαν την περιέργεια να ακούσουν: πως θα δικαιολογήσω τον περίεργο αυτόν «σμπάρο»: Εγώ δεν πιστεύω στο Θεό, διότι μου είπαν ότι είναι Παντοδύναμος: Εγώ φοβούμαι κάποιον που μπορεί να κάνει πάντοτε και παντού ό,τι θέλει».
Δεν πιστεύω στο Θεό διότι από τα βιβλία που σπούδασα έμαθα ότι Εκείνος είναι ο Δημιουργός του ουρανού και της γης. Με ενοχλεί που η δύναμή του είναι τόσο μεγάλη που να κυβερνά τον ουρανό, τη θάλασσα, τη γη και τα βουνά.
Όταν όμως εξέτασα προσεκτικά την ομολογία της πίστεως που ομολογούμε στη Θεία Λειτουργία μετά την, διαπίστωσα με πολλή ικανοποίηση ότι δεν λέμε: πιστεύω στον Παντοδύναμο Θεό, δεν λέμε: «πιστεύω στο Θεό Δημιουργό του ουρανού και της γης», αλλά μαρτυρούμε ότι πιστεύουμε στο Θεό Πατέρα παντοκράτορα. Ένα Θεό λοιπόν που είναι «Πατέρας» και δημιούργησε τον ουρανό και τη γη.

Εκείνη τη στιγμή φώναξα: "Ιδού ο Θεός στον οποίο πιστεύω και καλώ και εσάς να του έχετε απόλυτη εμπιστοσύνη. Να γιατί πιστεύω διότι ο Θεός είναι «Πατέρας» και είμαι ευτυχής που ο Πατέρας μου είναι Παντοδύναμος και Πλάστης του ουρανού και της γης.