Η παιδαγωγική του Θεού συμπεριλαμβάνει και την δική μας συμμετοχή στα δώρα του. Ο Θεός προσφέρει στον άνθρωπο τον οποίο έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωσή του, δηλαδή είναι δημιουργικός και ικανός, αλλά θέλει και τη συμβολή του ανθρώπου.

Όταν έδωσε στους Εβραίους το μάννα εξ ουρανού, δεν αρκούσε να το μαζέψουν. Έπρεπε να το αλέσουν και να το ψήσουν για να το κάνουν ψωμί. Ακόμη και τον άρτο που μας δίνει στη Θεία Ευχαριστία είναι σιτάρι που προέρχεται από τη γη και τη βροχή, δώρα του Θεού για τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Αλλά πρέπει να το μαζέψουμε, να το αλέσουμε και να το ψήσουμε για να το προσφέρουμε στο Θεό ως ψωμί. Κι εκείνος επιπλέον μας τον προσφέρει ως Άρτο ζωής αιώνια, ως Σώμα του Υιού του.

Ο Θεός μας δίνει πολλά δώρα. Αυτά τα δώρα μας καλεί να τα μεταποιήσουμε και να τα χρησιμοποιήσουμε και να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας προς τον δωρητή.

Δυστυχώς όμως σύντομα ξεχνάμε τον δωρητή και το δώρο μάς φαίνεται κοινό και βαρετό. Γκρινιάζουμε αναπολώντας εποχές που δεν είχαμε αυτό το δώρο. Νομίζουμε, έχοντας ξεχάσει την πραγματικότητα, ότι παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα. Μπορώ με αρκετή πεποίθηση να υποθέσω ότι και αυτή τη Μονή των Ουρσουλινών η τοπική κοινωνία και η τοπική Εκκλησία την έχουμε αντιμετωπίσει άλλοτε με ευγνωμοσύνη και άλλοτε με γκρίνια.

Την δράση και την προσφορά των Αδελφών Ουρσουλινών στην Νάξο και στην Τήνο άλλοτε την αντιμετωπίσαμε και γκρίνια και άλλοτε με ευγνωμοσύνη. Και τώρα ίσως αναπολούμε περασμένα μεγαλεία. Όμως υπάρχει ένας καιρός που πρέπει να δούμε τα δώρα του Θεού με ευγνωμοσύνη και να εδραιώσουμε αυτή τη στάση μας. Σήμερα είναι αυτός ο καιρός. Ο καιρός να αναγνωρίσουμε το καλό που ο Θεός έκανε στην Εκκλησία του και στην πατρίδα μας μέσω των Αδελφών Ουρσουλινών και να κρατήσουμε μόνο αισθήματα ευγνωμοσύνης γι΄ αυτό το δώρο του Θεού.

Όπως είπα στην αρχή, ο Θεός δίνει δώρα και θέλει την δική μας συμβολή. Ο Ιησούς λέει στους μαθητές του «δώστε εσείς στον κόσμο να φάει». Οι μαθητές το θεώρησαν ακατόρθωτο, όπως ο Μωυσής ένοιωσε αφόρητο και αβάσταχτο φορτίο την φροντίδα και την καθοδήγηση του λαού.

Από τα λίγα που ξέρω για το Τάγμα των Ουρσουλινών, ξέρω ότι οι Αδελφές – μέχρι την τελευταία εδώ στην Τήνο! – προσπάθησαν να δώσουν τροφή στο λαό του Θεού. Πνευματική τροφή, ποιοτική τροφή. Ιδιαίτερα στα παιδιά και στους νέους που το είχαν ανάγκη για να αναπτυχθούν σωστά χριστιανικά. Χρησιμοποίησαν όχι μόνο την προσευχή και τη μελέτη της Αγίας Γραφής αλλά και κάθε πρόσφορο μέσο για να δώσουν εφόδια στους νέους, να χτίσουν βάσεις ώστε να ωριμάσουν σε καλούς Χριστιανούς και χρήσιμους πολίτες στην κοινωνία. Αυτό σε μένα δείχνει ότι οι Αδελφές είχαν πρώτ’ απ’ όλα συνείδηση των δώρων που είχε δώσει ο Θεός σε εκείνες προσωπικά και ως Κοινότητα, ένοιωθαν ευγνωμοσύνη προς τον Θεό γι’ αυτά τα δώρα, και αυτά τα δώρα, αυτά τα χαρίσματα, τα χρησιμοποίησαν για να καλλιεργήσουν τα χαρίσματα των άλλων.

Η ευγνωμοσύνη μας προς τις Αδελφές σήμερα δεν περιορίζεται στην προσφορά της περιουσίας των στη Νάξο και στην Τήνο. Η ευγνωμοσύνη μας αφορά κυρίως στην πνευματική κληρονομιά που η Κοινότητα των Αδελφών Ουρσουλίνων πρόσφερε στον τόπο μας και στην επιθυμία της τοπικής μας Εκκλησίας να συνεχίζει να εργάζεται σύμφωνα με το παράδειγμα και τα πρότυπα που μας αφήνουν οι Αδελφές ώστε η πνευματική τροφή να μην λείψει ούτε στα παιδιά, ούτε στους νέους, ούτε σε μας τους μεγάλους. Και αυτό θα είναι ο τρόπος μας να δείξουμε στο Θεό ότι είμαστε ευγνώμονες για τα δώρα του σε μας μέσω των Αδελφών.

Αρχιεπίσκοπος Ιωσήφ