VI. Από τη μεταστροφή των ανθρώπων σε αυτή των δομών. 34. Σε αυτή τη διαδικασία ανανέωσης και αναδιάρθρωσης, η ενορία πρέπει να αποφύγει τον κίνδυνο να πέσει σε υπερβολική και γραφειοκρατική οργάνωση εκδηλώσεων και σε προσφορά υπηρεσιών, οι οποίες δεν εκφράζουν τη δυναμική του ευαγγελισμού, αλλά το κριτήριο της αυτοσυντήρησης [40]. Παραθέτοντας τον Άγιο Παύλο VI, ο Πάπας Φραγκίσκος, με τη συνηθισμένη του παραίνεση, επεσήμανε ότι «η Εκκλησία πρέπει να εμβαθύνει την επίγνωσή της για τον εαυτό της, να διαλογιστεί το μυστήριο που είναι κατάλληλο για αυτήν. (...) Υπάρχουν εκκλησιαστικές δομές που μπορούν να οδηγήσουν σε έναν ευαγγελιστικό δυναμισμό. Εξίσου, απαιτούνται καλές δομές όταν υπάρχει μια ζωή που ζωντανεύει, υποστηρίζει και κρίνει. Χωρίς μια νέα ζωή και ένα αυθεντικό ευαγγελικό πνεύμα, χωρίς «πιστότητα της Εκκλησίας προς την κλίση κάποιου», οποιαδήποτε νέα δομή καταστρέφεται σε σύντομο χρονικό διάστημα »[41]. 35. Η μετατροπή δομών, την οποία πρέπει να προτείνει η ενορία, απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας και εσωτερική ανανέωση, ειδικά εκείνων που καλούνται να φέρουν την ευθύνη της ποιμαντικής ηγεσίας. Για να είναι πιστοί στην εντολή του Χριστού, οι ποιμένες, και ιδίως οι εφημέριοι, οι «κύριοι συνεργάτες του Επισκόπου» [42], πρέπει επειγόντως να προειδοποιήσουν για την ανάγκη μιας ιεραποστολικής μεταρρύθμισης της ποιμαντικής φροντίδας. 36. Λαμβάνοντας υπόψη πόσο πολύ συνδέεται η χριστιανική κοινότητα με τη δική της ιστορία και την ανάγκη να αγαπά, κάθε ποιμένας δεν πρέπει να ξεχνά ότι η πίστη των λαών του Θεού σχετίζεται με την αν αφορά στην οικογένεια και στην ενοριακή κοινότητα. Πολύ συχνά, ο ιερός τόπος φέρνει στη μνήμη σημαντικές στιγμές ζωής προηγούμενων γενεών, προσώπων και γεγονότων που έχουν σηματοδοτήσει προσωπικές και οικογενειακές διαδρομές. Προκειμένου να αποφευχθούν τραυματισμοί και πληγές, είναι σημαντικό οι διαδικασίες για την αναδιάρθρωση των ενοριακών κοινοτήτων και μερικές φορές των εκκλησιαστικών επαρχιών να πραγματοποιούνται με ευελιξία και σταδιακά.