«Σπλαχνίζομαι τον κόσμο, επειδή τρεις μέρες με περιμένουν και δεν έχουν τι να φάνε» Μκ 8,1-10. Για ακόμη μια φορά το Ευαγγέλιο μας φανερώνει έναν Ιησού που προσελκύει γύρω από το πρόσωπο του ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων που τον ακολουθούν για πολλές ημέρες. Και τον ακολουθούν ανεξάρτητα από την κούραση και την πείνα. Ο Ιησούς σπλαχνίζεται το πλήθος, θέλει να ικανοποιήσει την πείνα τους. Θέλει να κάνει τους μαθητές του, αλλά και όλους εμάς, να καταλάβουμε πως μόνο εκείνος είναι ικανός να μας χορτάσει, να μας θεραπεύσει. Ο Διδάσκαλος τους σπλαχνίζεται. Μας διδάσκει πως δεν μπορούμε να προτείνουμε τα σπουδαία, τα έσχατα, τις καλές προθέσεις, δίχως προσοχή και για τα απαραίτητα στη ζωή του καθενός. Καλεί τους μαθητές να πάρουν θέση, ώστε οι ίδιοι να τους δώσουν να φάνε. Και σήμερα καλεί και εμάς γιατί μπροστά στο κακό του κόσμου, στην πείνα των λαών, στην πείνα για ειρήνη και ελπίδα, να είμαστε ικανοί να κάνουμε έστω μια μικρή πράξη. Αν έχουμε γνωρίσει την ευσπλαχνία του Πατέρα προς εμάς, τότε αυτή η ευσπλαχνία είναι που πρέπει να ωθεί την καρδιά μας να δίνει προσοχή στους πιο φτωχούς. Η σκηνή που απεικονίζεται στο σημερινό Ευαγγέλιο είναι ξεκάθαρη: δεν πρόκειται όμως απλά και μόνο για ένα θαύμα πολλαπλασιασμού. Ο Ιησούς επιθυμεί να βάλει στις καρδιές των μαθητών ένα δίδαγμα που θα κατανοήσουν πλήρως μόνο μετά την ανάσταση. Ποιο είναι αυτό το δίδαγμα; Πως οι μαθητές πρέπει να σπλαχνίζονται τους ανθρώπους που υποφέρουν και να συνεχίσουν να το κάνουν όπως ο Ιησούς, να τρέφουν το πλήθος με τον Άρτο, την Θ. Ευχαριστία. Π.Ν.Ρ.