Υδρογόνο και Οξυγόνο

Ο Ιησούς μας προειδοποιεί ότι «δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτό: Να δίνεις τη ζωή σου» και ότι «όπου δύο ή περισσότεροι δίνουν τη ζωή τους για την αγάπη, Εκείνος είναι ανάμεσά τους».
Ιδού πως ο άνθρωπος στέφει το όνειρό του: Γίνεται Θεός.
Μια μέρα με πολλή ζέστη, το οξυγόνο ήταν διψασμένο και έκανε ότι μπορούσε για να βρει ανακούφιση για τη δίψα του. Περιφερόταν σε όλη τη γη, αλλά δεν βρήκε ούτε μια σταγόνα νερό. Τότε παραπονέθηκε στο Θεό ότι το είχε δημιουργήσει μόνο για να το αφήσει να πεθάνει από τη δίψα. Αλλά ο Θεός του απάντησε: «Θα είσαι εσύ αυτό το νερό που μάταια ψάχνεις αν, συναντήσεις το υδρογόνο και του δοθείς.»
Και το υδρογόνο, διψασμένο, έψαχνε απεγνωσμένα λίγο νερό, και αυτό παραπονέθηκε στο Θεό ότι το δημιούργησε για να το κάνει να πεθάνει από τη δίψα. Και σ’ αυτό ο Θεός έδωσε την ίδια απάντηση: «Εσύ θα είσαι το νερό που ψάχνεις αν, συναντώντας το οξυγόνο, βυθιστείς σε αυτό, εκμηδενιστείς μέσα σ’ αυτό, αν, με μια λέξη, δίνοντάς του τη ζωή σου, το αγαπήσεις όπως εγώ σε αγαπώ».
Ωθούμενα από τη δύναμη της εντολής, χωρίς καθυστέρηση, το υδρογόνο και το οξυγόνο αναζητούσαν το ένα το άλλο, όπως κάποιος αναζητά την σωτηρία. Συναντήθηκαν και από ένστικτο, το οποίο ο Θεός είχε θέσει μέσα τους από τη γένεσή τους, το οποίο, παραδόξως, το είχαν εντελώς ξεχάσει, κατάλαβαν ότι είχαν δημιουργηθεί το ένα για το άλλο, δηλαδή να είναι το ένα η ζωή του άλλου και ότι μόνο αν βιώσουν την ενότητα, κάθε εσωτερικό και εξωτερικό πρόβλημα θα έβρισκε λύση.
Κατά την έκρηξη της χαράς της συνάντησης, ορμητικά βυθίστηκαν το ένα στο άλλο και ως αμοιβαίο δώρο αποτέλεσαν τη σταγόνα νερού. Εξαφανίστηκε το υδρογόνο μέσα στο οξυγόνο, χάθηκε το οξυγόνο μέσα στο υδρογόνο και εμφανίστηκε ένα τρίτο, νέο στοιχείο, το νερό.
Μια αλυσιδωτή αντίδραση ξεκίνησε από αυτή την πράξη αγάπης: Το νερό άρχισε να δίνεται στη γη όπου το περίμενε ένα σπόρος. Ο σπόρος ανταποκρίθηκε στην αγάπη πεθαίνοντας για να ξαναγεννηθεί πολλαπλασιαζόμενος σε στάχια. Οι κόκκοι του σιταριού, από αγάπη, αφέθηκαν να τεμαχιστούν για να αποτελέσουν ένα άρτο. Ο άρτος, από αγάπη, έγινε τροφή και μετασχηματίστηκε σε άνθρωπο.
Έτσι ο άνθρωπος, που πάντα φιλοδοξούσε να γίνει Θεός, έμαθε το μάθημά του.