Βαλεντίνος, ο Άγιος των …εισαγωγικών
Και φέτος ακούστηκαν κάποιες πολεμικές κραυγές και (αντι)δράσεις παράνοιας για την παρουσία του Αγίου Βαλεντίνου εν είδει Λειψάνων στην πόλη της Μυτιλήνης. Ας μην είμαστε αφελείς, αναμενόμενο ήταν και πάλι λίγες έχουν υπάρξει μέχρι τώρα. Άλλωστε δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά. Ίσως είναι το πεπρωμένο, που δεν αλλάζει αν δεν αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων.
Το ζήτημα όμως είναι μέχρι σε ποιο βαθμό η ανοησία που χαρακτηρίζει τους ενάντιους στον Άγιο Βαλεντίνο και γενικότερα σε καθετί το καθολικό «ξένο» μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Σε αυτό το δημοκρατικό κόσμο ή εκκλησιολογικά μιλώντας στη συνοδική πραγματικότητα ο κάθε ανίδεος, ανιστόρητος, αμαθής, μισαλλόδοξος κληρικός και όχι μόνο μπορεί να πράττει ό,τι θέλει και όπως θέλει ανενόχλητος, λέγοντας, γράφοντας και κρίνοντας κατά το δοκούν υποπίπτοντας πολλές φορές σε λάθη απέναντι στην ίδια την παράδοσή του χωρίς καν να το συνειδητοποιήσει.
Στο παραλήρημα αυτού του υπερβολικού εκκλησιαστικού «λαϊκισμού» η επίσημη Ορθόδοξη Εκκλησία την οποία προσωποποιεί ο Επίσκοπος στα όρια της Επαρχίας του μένει απαθής και ανίκανη να ενεργήσει για να πάψει αυτές τις υπερβολικές συμπεριφορές, όπου και όποτε αυτές υπάρξουν.
Φώτα ναών σβηστά (σε ένδειξη πένθους?) για τη γιορτή του «καθολικού» Αγίου Βαλεντίνου, διαφημιστικά προγράμματα ανακαλούνται διότι προσβάλλουν την ορθοδοξία, επιστολές υπογεγραμμένες από θεολόγους (!) στις οποίες ο Βαλεντίνος είναι άγιος εντός εισαγωγικών («Άγιος» Βαλεντίνος) είναι μερικά από τα συμβάντα-δείγματα αυτού του ξέφρενου παραληρήματος.
Μικρότητες όλες αυτές που την μόνη αξία που κατέχουν την αποκτούν από το ότι κάποιοι, δυστυχώς, αισθάνονται την ανάγκη να τις αντικρούσουν απαντώντας.
Αναρωτιέμαι πώς ο Άγιος Βαλεντίνος μπήκε σε εισαγωγικά. Δεν είναι άγιος μάρτυρας της Μιας και Αδιαιρέτου Αγίας Εκκλησίας; Δεν έζησε και μαρτύρησε πριν από το σχίσμα του 1054; Άρα δεν είναι άγιος κοινός και αποδεκτός από της δύο Εκκλησίες; Με ποιο κριτήριο, λοιπόν, οι κατά τα άλλα καταξιωμένοι θεολόγοι του βάζουν εισαγωγικά αμφισβητώντας τη αγιότητά του; Και αν αμφισβητούν τον Άγιο Βαλεντίνο γιατί δεν αμφισβητούν τον Άγιο Νικόλαο, τους Αγίους Πέτρο και Παύλο, τον Άγιο Αμβρόσιο και τους εκατοντάδες κοινούς Αγίους που υπήρξαν πριν από το σχίσμα; Δύο μέτρα και δύο σταθμά δεν εμπνέουν σοβαρότητα.
Η Ελληνική Ορθοδοξία μέσω διαφόρων μεγάλων ή μικρών μελών της επιδεικνύει κατά καιρούς μια εχθρότητα απέναντι στην Καθολική Εκκλησία, δείγμα και αυτό ενός απάνθρωπου χριστιανισμού απομακρυσμένου κατά πολύ από την ευαγγελική εντολή της αγάπης προς τον πλησίον, ενός ανώριμου εγωισμού, μιας μιζέριας και μιας συμφεροντολογίας.
Ουδείς πράγματι αντιδρά όταν πρόκειται να αποκομίσει οφέλη από τους καθολικούς. Θα υπάρξουν άραγε αντιδράσεις με την επικείμενη έλευση των Λειψάνων της Αγίας Ελένης τον προσεχή Μάιο στην Ελλάδα; Μάλλον όχι, όπως δεν υπήρξαν όταν Ιερά Λείψανα Αγίων δωρίζονται σε Ορθόδοξες Μητροπόλεις.
Στο μυαλό μου έρχεται η δωρεά αποτμήματος Λειψάνων του Αγίου Αποστόλου Θωμά που εδωρήθη στην Ιερά Μητρόπολη Χίου από την Αρχιεπισκοπή Λαντσιάνο-Ορτόνα πριν κάποια χρόνια. Το αποτέλεσμα είναι πως ο σημερινός Μητροπολίτης Χίου Μάρκος, αρνείται συστηματικά την οποιαδήποτε επαφή με τον Τοποτηρητή Αρχιεπίσκοπο της Καθολικής Επισκοπής Χίου!!!
Ουδείς από όλους τους περιβόητους συνοριοφύλακες της ορθοδοξίας δεν γίνεται πυρ και μανία όταν ναοί παραχωρούνται ή και χαρίζονται από καθολικούς σε ορθοδόξους για την εξυπηρέτηση των τελετουργικών αναγκών τους. Τότε ίσως προτιμούν να κλείνουν το ένα μάτι διότι το συμφέρον είναι σημαντικότερο της πνευματικής φθοράς που προκαλείται από την επαφή με τους αιρετικούς και ακοινώνητους κατά τα άλλα καθολικούς.
Κανείς χριστιανός όπου και αν ανήκει δεν έχει το δικαίωμα, επικαλούμενος δήθεν την Ιερά Παράδοση που απαγορεύει κάθε σχέση με «ακοινώνητους» αδελφούς, να συμπεριφέρεται με τρόπους όπου η έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού απέναντι στον οποιονδήποτε άνθρωπο είναι προφανής. Και ακόμα και αν δεν τους αναγνωρίζει ως ισότιμα μέλη τουλάχιστο ας τα ανεχτεί διότι και ο μεν αλλά και οι δε ζούμε σε μια ελεύθερη και δημοκρατική χώρα όπου η ανεξιθρησκία και η ελεύθερη έκφραση της πίστεως και της ευλάβειας αποτελεί μέρος του Συντάγματός της. Αυτό είναι πλέον καιρός να το καταλάβουμε όλοι μας αφού το «αγαπάτε τους εχθρούς σας» (Μθ. 5,44) δυστυχώς λίγοι το θυμούνται και ακόμα λιγότεροι το εφαρμόζουν.
π. Γεώργιος Παλαμάρης
