ΤΡΙΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
Ο λόγος του Κυρίου που μόλις ακούσαμε είναι επίκαιρος για το σημερινό κόσμο. Ένα κόσμο δύσκολο και άστατο στον οποίο τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ανθρώπινη αξιοπρέπεια βάναυσα καταπατούνται. Ένα κόσμο στον οποίο κυριαρχεί το μίσος, ο πόλεμος, η τρομοκρατία και η πιο κερδοφόρα βιομηχανία είναι η κατασκευή όπλων πάσης φύσεως με πρώτα και καλύτερα εκείνα της μαζικής καταστροφής. Ένα κόσμο στον οποίο η σπατάλη και η ευημερία και αναγωγή του περιττού σε αναγκαίο είναι ένα χαστούκι στο Χριστό και στους φτωχούς.
Δυστυχώς από αυτό τον κόσμο δεν λείπει ο φόβος, η τρομοκρατία, η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η έλλειψη της θρησκευτικής ελευθερίας. Τον τελευταίο καιρό, καταφθάνουν από διάφορες Χώρες του κόσμου και τις τελευταίες εβδομάδες από το μαρτυρικό Ιράκ ειδήσεις, σύμφωνα με τις οποίες έχει εξαπολυθεί ένας συστηματικός διωγμός, εκ μέρους φανατικών θρησκευτικών κύκλων, εναντίον των χριστιανών και ιδιαίτερα των Καθολικών Χριστιανών.
Κατά δεκάδες σφαγιάζονται, ακόμη και μέσα στους ναούς και μέσα στα σπίτια τους, μόνο και μόνο διότι θέλουν να μείνουν πιστοί στον Υιό του Θεού του ζώντος, τον Κύριο και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Στο τέλος της λειτουργικής αυτής χρονιάς η εορτή του Χριστού Βασιλιά μας υπενθυμίζει ότι η αγάπη, η αδελφοσύνη, η αποδοχή του άλλου, η βοήθεια στον άλλο, η αγαθοεργία, τα έργα ευσπλαχνίας οφείλουν να καταστούν τρόπος ζωής όχι μόνο των Χριστιανών της γης αλλά και κάθε ανθρώπου καλής θέλησης.
Κάποιος σύγχρονος συγγραφέας προσπαθώντας να κάνει ακόμη πιο επίκαιρο αυτό το λόγο του Κυρίου που ακούσαμε έτσι τον προσάρμοσε στα σημερινά δεδομένα: «πείνασα και πεινώ ακόμα. Δίψασα και ακόμα είμαι διψασμένος. Ξένος ήμουν και δεν βρίσκω μια φιλική πατρίδα. Φυλακισμένος ήμουν και κανένας δεν με ελευθέρωσε. Ήμουν γυμνός και συνεχίζω να είμαι εκτεθειμένος στο κρύο. Ήμουν άρρωστος και πεθαίνω μόνος. Είχα αμφιβολίες και κανένας δεν με βοηθά να καταλάβω. Ήμουν αγχωμένος και κανένας δεν μου έδωσε ακόμα ελπίδα. Ήμουν παιδί του δρόμου και μόνο ο δρόμος με τη δική του βία με δέχεται…»
Αυτή είναι η απεικόνιση της σημερινής πραγματικότητας που πολλές φορές ούτε καν θέλουμε να την κοιτάξουμε. Περνάμε δίπλα και αλλάζουμε δρόμο, πάμε από την άλλη πλευρά εκεί που είναι μόνο ο εαυτός μας και ο εγωισμός μας. Και όλα αυτά όταν οι δρόμοι μας είναι γεμάτοι από πληγωμένους ανθρώπους στο σώμα και στην ψυχή.
Κάποιες φορές συμβαίνει στις ειδήσεις των μέσων μαζικής ενημέρωσης να γίνεται σύντομη αναφορά στο δράμα της ανθρώπινης πείνας, των προσφύγων, της απόβασης λαθρομεταναστών, εκείνων που πνίγονται στα νερά ή ταλαιπωρημένοι ξεψυχούν στην αμμουδιά.
Όλα αυτά πολύ γρήγορα περνούν στην οθόνη της τηλεόρασης για να συνεχίσουν άλλες εικόνες επίδειξης μόδας, κοσμικότητας των επώνυμων, και ακολουθούν διαφημίσεις για τυποποιημένες τροφές γατών και σκύλων, ενώ γύρω μας υπάρχει δυστυχία και φτώχεια.
Ένας Γάλλος πολιτικός έλεγε πως «η κοινωνία που επιδιώκει να εξασφαλίσει την ευημερία των ανθρώπων πρέπει πρώτα να τους εξασφαλίσει τη ζωή».
Ο Χριστός θα μπορέσει να συνεχίσει να είναι ο Βασιλιάς των καρδιών μας και της κοινωνίας, εάν εμείς οι Χριστιανοί, εσείς αγαπητοί μου έφηβοι και νέοι και όλοι οι έφηβοι και οι νέοι του κόσμου συνειδητοποιήσουμε πως η ανθρώπινη ύπαρξη δεν είναι μόνο στομάχι και επιβίωση. Οφείλουμε να αγωνιζόμαστε για να εξασφαλιστεί σε όλους το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, της λατρείας, των πολιτικών επιλογών. Για να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι ο καλύτερος πολιτισμός είναι εκείνος που σέβεται την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου, είναι ο πολιτισμός του Ευαγγελίου, ο πολιτισμός της αγάπης. Πρέπει να αφήσουμε να ξυπνήσει μέσα μας, μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου το αίσθημα της αγάπης, διότι όπως έλεγε κάποιος: «αν σου λείπει η αγάπη είναι σαν να ράβεις με μια βελόνα χωρίς κλωστή». Και ο Άγιος Αυγουστίνος έλεγε: «με την αγάπη ο φτωχός είναι πλούσιος και χωρίς την αγάπη ο πλούσιος είναι φτωχός.
+Ν
