Τώρα χρειάζονται στην Εκκλησία δομές συμμετοχής για τους νέους
Ο Γραμματέας του Συμβουλίου για τους λαϊκούς , την οικογένεια και τη ζωή, π. Αλέξανδρος Awi Mello, σε ότι αφορά τις προτάσεις της Συνόδου για τους νέους: θεσμοί για τη συμμετοχή στην Εκκλησιαστική Επαρχία και τις ενορίες, επιμόρφωση των εμψυχωτών , χώροι ενσωμάτωσης για τα κινήματα που εργάζονται με τους νέους .
Ενώ οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο των Επισκόπων που είναι αφιερωμένη στους νέους συζητούν σε ομάδες εργασίας πάνω στο τρίτο μέρος του κειμένου των εργασιών, σε ότι αφορά «πορείες ποιμαντικής και ιεραποστολικής μεταστροφής”, συναντήσαμε τον Βραζιλιάνο π. Alexandre Awi Mello, Γραμματέας του Ποντιφικού Συμβουλίου για τους λαϊκούς, την οικογένεια και τη ζωή, και διευθυντή του εθνικού Κινήματος της Schönstatt στην Βραζιλία.
Η υποδοχή δεν μπορεί να μείνει μόνο μία κατάσταση
Του ζητήσαμε ποιες από τις συγκεκριμένες ποιμαντικές προτάσεις που ήδη βγαίνουν ήδη από τη Σύνοδο την έπεισαν περισσότερο. Για να μιλήσουμε συγκεκριμένα είναι η ιδιαίτερη προσοχή που δίνεται στην ακρόαση σ’ αυτή τη Σύνοδο, “είναι αναγκαίες οι δομές συμμετοχής για τους νέους στην Εκκλησία. Για μια αληθινή ακρόαση που δεν θα είναι μόνο μία κατάσταση. Χρειάζονται στις Εκκλησιαστικές Επαρχίες και στις Ενορίες κατάλληλες για ακρόαση δομές.
Νέοι που θα ευαγγελίζονται τους συγχρόνους τους
Το κλειδί για την επιμόρφωση των εμψυχωτών
Στην παρέμβασή του στην Συνοδική Αίθουσα ο π. Awi Mello κάλεσε έπειτα να λάβουν σοβαρά υπόψη την επιμόρφωση των εμψυχωτών και συνοδών της νεολαίας. Είναι το κλειδί, διότι δεν μας χρειάζεται μια Εκκλησία που ακούει, αλλά δεν συνοδεύει τους νέους στις επιλογές τους, στις ερωτήσεις τους, σε κάθε τι που αναζητούν να αντιληφθούν σε ότι αφορά τη ζωή της Εκκλησίας, τη ζωή του Ιησού. Η συνοδεία είναι βασική για την μετά συνοδική εποχή. Οι Σύνοδοι της Ιεραρχίας, οι Εκκλησιαστικές Επαρχίες, οφείλουν να προχωρήσουν στην επιμόρφωση των συνοδών και εμψυχωτών και να τους εξασφαλίσουν μια αληθινή ποιμαντική προτεραιότητα.”.
Τα κινήματα των νέων οφείλουν να συνεργάζονται
“Έπειτα μου φαίνεται πολύ σημαντικό η σχέση μεταξύ των κινημάτων, των οργανώσεων, των Συνόδων της Ιεραρχίας: όλες οι ομάδες που εργάζονται με τους νέους οφείλουν να συνεργάζονται. Οι Σύνοδοι της Ιεραρχίας θα έπρεπε να δημιουργήσουν χώρους όπου όλοι θα γίνονται δεκτοί. Μια εργασία μαζί, για την Εκκλησία και με την Εκκλησία, και όχι μόνο παράλληλες ομάδες που η κάθε μια αναζητά να κάνει κάτι και δεν αισθάνονται αληθινά μέρος της Εκκλησίας ως θεσμός. Με αυτή την έννοια στη Βραζιλία έχουμε καλές εμπειρίες και πιστεύω ότι μπορούν να γίνουν και σε άλλες χώρες”.
Για τους «απομακρυσμένους»: νέους που ευαγγελίζονται νέους.
Σήμερα χρειάζεται η ποιμαντική για τους απομακρυσμένους νέους που έχουν εγκαταλείψει την Εκκλησία. Η σωστή στάση της Εκκλησίας έναντι αυτών είναι το άνοιγμα προς αυτούς. Οφείλουμε να τους ακούσομε και ταυτόχρονα να τους παραδειγματίσουμε με τη χριστιανική μας μαρτυρία, να τους μεταδώσουμε μία μαρτυρία χαράς του Ευαγγελίου. Απλά δεν πρέπει να είμαστε κρίνουμε , να είμαστε ανοικτοί και να αφήσουμε τους ίδιους τους νέους να είναι οι πρωταγωνιστές των συγχρόνων τους. Πρέπει να αφήσουμε χώρο στην Εκκλησία και να προσφέρουμε όλη μας τη στήριξη, όπως πχ στην πανεπιστημιακή ποιμαντική, ένα ιδανικό χώρο όπου να είναι δυνατόν να δημιουργηθούν ομάδες προσευχής και διαλόγου πάνω σε σημαντικά θέματα για τους μαθητές και σπουδαστές.”.
+Ν
