Το βιβλίο «των Λευιτών» (το Ιερατικό)

Ένα από τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης, είναι το Λευιτικό, το τρίτο κατά χρονολογική σειρά (το πρώτο είναι η Γένεση, το δεύτερο η Έξοδος, το τέταρτο οι Αριθμοί, το πέμπτο το Δευτερονόμιο).
Πρέπει να ομολογήσουμε ότι από πλευράς λογοτεχνικής δεν είναι αριστούργημα. Όμως, όταν το διαβάσουμε, θα πειστούμε ότι είναι εντυπωσιακά τονωτικό! Που θέλει να πει, χρειάζεται μεγάλη προσοχή για να το κρίνουμε σωστά. Εδώ χρειάζεται, όπως και αλλού, να διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές! Εύκολα μπαίνουμε στον πειρασμό, να αντικρύσουμε έναν άψυχο, ψυχρό, λεπτομερή κανονισμό, μία απαρίθμηση των όσων πρέπει να κάνουμε σχετικά με τον Θεό και όσα αναφέρονται σ’ αυτόν.
Απ’ τον τίτλο του (Λευιτικό, περιέχει τις λειτουργικές διατάξεις και την ευθύνη της τήρησης των Νόμων), αντιλαμβανόμαστε ότι είμαστε σε πλήρη σύγχυση. Όταν – σήμερα – λέμε Λευίτης, είναι συνώνυμο του Ιερέα και φανταζόμαστε κάποιον, σε ένα σκευοφυλάκιο, που ασχολείται με περιττές λεπτομέρειες εφαρμογής διαφόρων νόμων! Άλλη, όμως, είναι η έννοιά του, όπως βγαίνει απ’ τις πρώτες λέξεις του Εβραϊκού κειμένου «Ο Θεός μίλησε»… στον Μωυσή, όπως γίνεται και σήμερα για τις Αποστολικές Παραινέσεις και Διατάξεις, που παίρνουν τον τίτλο τους από τις πρώτες λέξεις του εγγράφου.
Είναι, λοιπόν, ο Θεός που μιλά στον λαό του. Εντυπωσιασμένος, απ’ το μεγαλείο του Θεού και το προνόμιο που είχε ο λαός του (Ισραήλ), δοκίμασε τον φόβο και τρόμο να ανταποκριθεί στα διατάγματά του. Όταν μιλά ο Θεός, είναι για να πει την αλήθεια, όπως ένας πατέρας κάνει για τα παιδιά του.
Αλλάζουμε, λοιπόν τον αρχικό μας εντυπωσιασμό και περνάμε σε άλλον πιο προσιτό! Δεν υπάρχει, λοιπόν, προσπάθεια να τονωθεί η παράβαση, αλλά πιο πολύ η διάθεση του Θεού για συγχώρεση.
Όσον αφορά τη λέξη «εξιλέωση» – που συχνά συναντάμε – δεν είναι αυτό που αρχικά δεχόμαστε, αλλά είναι ο ίδιος ο Θεός που εξιλεώνει, δηλαδή καλύπτει.

Συμπέρασμα: ο Θεός καλύπτει τις παραβάσεις μας, αφαιρεί το «χρέος» του Λαού του, γιατί τον αγαπά. Ο Λαός του είμαστε εμείς!

π. Μ.Β