«Το θάρρος να λαβαίνεις μέρος στο όνειρο του Θεού»
«Το να επιθυμείς να σχηματίσεις μια οικογένεια σημαίνει ότι έχεις το θάρρος να λάβεις μέρος στο όνειρο του Θεού, θάρρος να ονειρεύεσαι μαζί Του, θάρρος να οικοδομείς μαζί Του, θάρρος να επενδύεις μαζί Του σε αυτή την ιστορία, της οικοδόμησης ενός κόσμου όπου κανείς δεν θα αισθάνεται μόνος» (AL321).
Ίσως αυτή είναι η πιο συγκινητική φράση της Amoris Laetitia. Επειδή σε αυτήν μπορούμε να διαβάσουμε αυτό που κρύβει η παιδική καρδιά του Πάπα Φραγκίσκου και επειδή είναι κάτι βαθιά αληθινό.
Όλα αρχίζουν με ένα όνειρο. Με μια βαθιά επιθυμία που έχει ήδη ωριμάσει από όταν ήσουν μικρό παιδί ή για άλλους, που έγινε κατανοητή τη στιγμή που συνάντησαν το σωστό άτομο.
Στην αρχή είναι κάτι λίγο περισσότερο από μια αόριστη εικόνα για το μέλλον που θα επιθυμούσατε, η οποία σταδιακά παίρνει σάρκα και οστά και στη συνέχεια αλλάζει με τον χρόνο και ίσως εξασθενεί για να επιστρέψει στη συνέχεια, με πιο έντονα χρώματα.
Αυτό το όνειρο του Θεού που είναι η οικογένεια αποτελεί αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο Εκείνος εκδηλώνει την αγάπη του: πιστεύω ότι η οικογενειακή φιλανθρωπία τού είναι αγαπητή, επειδή είναι δυνατή και ισχυρή όπως ο θάνατος, αλλά και εύθραυστη και ευμετάβλητη όπως η ζωή.
Χώρος για αντιφάσεις, χρόνος για να πορευτούμε μαζί: όρια και άπειρο. Αυτό το όνειρο του Θεού έχει όλα τα χαρακτηριστικά των σπουδαίων ονείρων, των ιστοριών που σας αρέσει να ακούτε. Εκείνες στις οποίες υπάρχουν οι ήρωες, εκείνες της πάλης μεταξύ του κακού και του καλού, εκείνες της σκοτεινής πλευρά των χαρακτήρων που μετράται από το έπος της ιστορικής στιγμής στην οποία εντάσσονται.
Εξάλλου, χρειαζόμαστε θάρρος για να πιστεύουμε στην αγάπη μεταξύ του συζύγου και της συζύγου, στο να επιθυμούμε να είμαστε καρποφόροι, στο να καλωσορίσουμε τα παιδιά που θα έρθουν ή να αποδεχθούμε ότι δεν θα μπορέσουμε να τα έχουμε. Χρειάζεται θάρρος για να ονειρευτούμε ότι θα είμαστε μαζί με το ίδιο άτομο έως την αιωνιότητα και ότι ίσως χρειαστεί να το υπομείνουμε κατά τις στιγμές που θα μας δείχνει τον χειρότερο εαυτό του. Χρειάζεται θάρρος για να αγωνιστούμε ενάντια στα υψηλότερα κύματα του πόνου και να επιβιώσουμε κατά τη διάρκεια των καταιγίδων της ασθένειας. Αλλά επίσης χρειάζεται θάρρος και για να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας κατά τη διάρκεια επαναλαμβανόμενων στιγμών παρεξηγήσεων και εγωισμού.
Αυτή την αίσθηση της μοναξιάς που οντολογικά φέρουμε μέσα μας, η οικογένεια έχει τη δύναμη να την γεμίσει, να την απομακρύνει και ταυτόχρονα, έχει την ικανότητα να την αναβιώνει ώστε να μην αφήσει να ξεχάσουμε τη λαχτάρα για το Άπειρο και την ανάγκη για τον Θεό. Η οικογένεια είναι, για ορισμένους, η απάντηση στην επιθυμία της λογικής.
Μου αρέσει η ιδέα να ονειρεύομαι μαζί με τον Θεό: πάνω απ’ όλα μου αρέσει να ξέρω ότι η οικογένειά μου πραγματοποιεί το Δικό Του όνειρο. Μέσω αυτής είναι σαν να έχει Εκείνος έναν ζεστό, φιλόξενο, ευανάγνωστο και διαισθητικό τρόπο για όλα αυτά που τολμά η φιλανθρωπία. Για όλα αυτά που Εκείνος επιθυμεί κανείς μας να μην αισθάνεται μόνος. Και μου αρέσει που το κάνει ακριβώς μέσα από την ιστορία μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας, η οποία γεννήθηκε από ένα όνειρο και γίνεται έρωτας (innamoramento), πάθος, αγάπη και σάρκα και ψυχή…
Maria Chiara Bregolin
Μετάφραση: ρφ
