Το σιτάρι ζει όπως μια οικογένεια

Ο κόκκος του σιταριού, που έχει σπαρθεί στο αυλάκι, δεν πεθαίνει, αλλά πολλαπλασιάζεται χαρίζοντας τη ζωή. Η ζωή που χαρίζει δεν χάνεται. 

Ο κόκκος, χαρίζοντας τον εαυτό του στη γη μεταμορφώνεται πολλαπλασιαζόμενος σε άλλες ζωές, χάνει την προηγούμενη μορφή του και με το δόσιμό του, επανεμφανίζεται πολλαπλασιαζόμενος, μπαίνει μόνος του μέσα στο αυλάκι για να επανεμφανιστεί ως οικογένεια.

Κάθε κόκκος της νέας οικογένειας, με τη σειρά του, ζητά να δώσει τον εαυτό του για να δημιουργήσει τη δική του νέα οικογένεια… Ένας μόνος δεν υπάρχει, δεν ζει και δεν έχει νόημα εάν δεν προσφέρει τον εαυτό του. Κανένας δε ζει για τον εαυτό του, κανείς δεν πεθαίνει για τον εαυτό του. Κάθε άτομο γεννιέται και μεγαλώνει τείνοντας στην αμοιβαιότητα.

Γεννιέται σε μια οικογένεια και μπορεί να ζήσει μόνο σχηματίζοντας οικογένεια.

Αν μείνει μόνος, θα εξαφανιστεί από το ράμφος των πτηνών του ουρανού. Για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τα αρπακτικά πουλιά πρέπει να πολλαπλασιαστεί.

Δεν θα υπάρχει ποτέ πείνα πάνω στη γη για όσο διάστημα υπάρχει ένας σπόρος που προσφέρει τον εαυτό του.

«Αν ο κόκκος του σιταριού, που πέφτει στη γη, δεν προσφέρει τον εαυτό του, παραμένει μόνος, αλλά εάν δώσει τη ζωή του, αν χαθεί από αγάπη, θα μεταμορφωθεί και θα ζήσει ξανά μέσα από χιλιάδες άλλες ζωές που θα προσφέρει.»

«Εγώ είμαι ο κόκκος του σιταριού, που έχω πέσει στη γη από αγάπη», έγινα ευχαριστία για να φαγωθώ και για να πολλαπλασιαστώ σε καθένα από εσάς. Είμαι ο άρτος της Ζωής.

«Εκείνος που θα τραφεί από εμένα θα ζήσει για εμένα»: Από εμένα θα έχει δηλαδή, την αιώνια ζωή και την αφθονία, για να τα προσφέρει με τη σειρά του στον πλησίον, έως ότου, σε αυτή την κοινωνία, σε αυτό το αιώνιο αμοιβαίο δώρο αγάπης, όλοι οι άνθρωποι θα γίνουν Ένα, θα γίνουν η οικογένεια του Θεού.