Το «Πασχάλι» μου

Παλιότερα, οι Τηνιακοί καθολικοί μιλούσαν για το «Πασχάλι» τους, (στη γειτονική Σύρο έλεγαν το Πασχάλε μου), που έπρεπε να κάνουν. Με τη λέξη αυτή εννοούσαν ότι έπρεπε να τηρήσουν την εντολή της Εκκλησίας να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν το Πάσχα. Πράγματι, η 3η εντολή της Εκκλησίας ορίζει ότι οφείλουμε να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε τουλάχιστο μια φορά το έτος, κατά το Πάσχα.

Αν και λέγεται «εντολή της Εκκλησίας», ουσιαστικά πρόκειται για εντολή του Κυρίου, αφού η έννοια του Πάσχα, ως περάσματος από τον θάνατο στη ζωή και στην Ανάσταση, δε μπορεί να συντελεστεί διαφορετικά, παρά με την εγκατάλειψη των αμαρτιών και τη συμμετοχή μας στο Σώμα και στο Αίμα του Κυρίου.

Η Βασιλεία του Θεού, λέει ο Απ. Παύλος, δεν είναι υπό- θεση φαγητών και ποτών, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά μέσα σε Πνεύμα Άγιο (Ρωμ 14,17). Αυτό είναι το Πάσχα! Πράγματι, χωρίς τη συμμετοχή μας σ’ αυτά τα Μυστήρια, τη Μετάνοια και την Ευχαριστία, δεν υπάρχει αναγέννηση, δεν υπάρχει Πάσχα. Με την εξομολόγηση των αμαρτιών μας αφήνουμε τον «παλαιό μας άνθρωπο» μέσα στο τάφο, με τις κακίες και τις αμαρτίες του και τους φόβους του, ενώ με την ανάσταση εισερχόμαστε στον νέο τρόπο ζωής, που μας οδηγεί στο φως και μας χαρίζει το ζωντανό νερό.

Πεθαίνοντας με τον Ιησού ως προς τις αμαρτίες μας, εισερχόμαστε μαζί του στην αιώνια ζωή. Ας κάνουμε, λοιπόν, το «Πασχάλι» μας! Ας ζήσουμε το Πάσχα μας!

Πηγή:saniccolo.gr