Το παιδί διδάσκει

Είναι εντυπωσιακά τα παιδιά  στις εκδηλώσεις τους  και στις συμπεριφορές τους. Έχουν πάντα κάτι να διδάξουν στους μεγάλους. Πριν από μερικά χρόνια καλέστηκα  να είμαι ο εκκλησιαστικός παραστάτης σε μία παιδική κατασκήνωση  κοντά στη θάλασσα.. Η ηλικία των παιδιών ήταν από 3 έως 5 ετών. Αυτή είναι μια ηλικία, στην οποία, κατά τη γνώμη μου, το παιδί, είναι, χωρίς να το γνωρίζει, ένας  δάσκαλος, ένα υποβολέας αληθινών συμπεριφορών  και, θα έλεγα, ευαγγελικών, που ανταποκρίνονται  στις πιο βαθιές απαιτήσεις  της ανθρώπινης καρδιάς.

Κάθε φορά που κοιτάζω ένα παιδί  αυτής της ηλικίας και παρατηρώ τις αντιδράσεις του, τον τρόπο που μιλά, μένω, το ομολογώ, εντυπωσιασμένος. Με καταπλήσσει  η συμπεριφορά του όταν προσπαθεί να ζήσει  την ανεξαρτησία του: προσποιείται  ότι είναι αυτόνομο, αλλά καταλαβαίνεις  ότι δεν κάνει ένα βήμα, δεν προφέρει μια συλλαβή, δεν κουνά ένα δάκτυλο, αν δεν ξέρει ότι η μητέρα του το κοιτάζει, με μια λέξη, αν δεν διαπιστώνει ότι κάποιος θέλει το καλό του.

Είναι εξ άλλου, ακριβώς η βασική συμπεριφορά κάθε ανθρώπου,  που δεν μπορεί να βρει δύναμη, ούτε  αρκετές αφορμές  για να κάνει ή να πει κάτι. Η σχέση  που έχει το παιδί με τη μητέρα του ή με τον πατέρα του, είναι η σωστή σχέση  που πρέπει να έχω εγώ με το Θεό.

Δεν μπορώ να ξεχάσω το μικρό Παναγιώτη, ένα παιδί τριών ετών. Μια μέρα το βλέπω  να φθάνει στο γεύμα, μετά από ένα περίπατο στη θάλασσα, κρατούσε στα χέρια του μια κάρτα ποστάλ που την έσφιγγε τόσο πολύ, που κινδύνευε να σχιστεί. Είχε μια πολύ όμορφη συζήτηση με τον επιστάτη  και του συνιστούσε να κρατά από το χέρι το διπλανό του παιδί, όμως το χέρι του ήταν απασχολημένο με το να κρατά τη κάρτα ποστάλ  γραμμένη από τη μητέρα του  και την οποία είχε λάβει ακριβώς εκείνο το πρωί.  Στο γεύμα ο Παναγιώτης  ήθελε να ελευθερώσει το δεξί του χέρι  από το γλυκό εκείνο βάρος… όμως δέχτηκε μόνο  να την σφίγγει  με το αριστερό χέρι,  ενώ κρατούσε το κουτάλι με το δεξί.

Τον πλησίασα και τον  ρώτησα: «Παναγιώτη τι κρατάς στο χέρι σου;»  «Τη μητέρα μου» – μου απάντησε.  Εκείνη την ημέρα αρνήθηκε ακόμη και να κάνει μπάνιο  για να μη χάσει το …….θησαυρό του.

Το βράδυ αφού έδωσα την ευλογία  και ευχήθηκα «καλή νύχτα» σε όλο το προσωπικό  της κατασκήνωσης, πήγαινα να κοιμηθώ. Αλλά με φώναξε ο επιστάτης να δω ένα «θέαμα»: Ο Παναγιώτης  κοιμόταν με το δακτυλάκι του στο στόμα  και στο δεξί του χέρι κρατούσε την «μητέρα του».

Ευχαριστώ Παναγιώτη, διότι σε μένα και σε όποιον με διαβάσει, υπενθυμίζεις  πως ούτε μια στιγμή δεν μπορούμε να αισθανθούμε ορφανοί από την Μητέρα μας του Ουρανού, την Παναγία.