«Τι λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;» ( Ρωμ 8,35)
Η επιστολή του Παύλου προς τους χριστιανούς της Ρώμης, είναι ένα κείμενο εξαιρετικά πλούσιο. Πραγματικά, εκφράζει την επίδραση του Ευαγγελίου στη ζωή κάθε προσώπου που το δέχεται, την επανάσταση που μια τέτοια αγγελία επιφέρει: η αγάπη του Θεού μας ελευθερώνει!
Ο Παύλος έζησε αυτή την εμπειρία και θέλει να δώσει μαρτυρία γι’ αυτήν με το λόγο και το παράδειγμα. Η πίστη του θα τον οδηγήσει μέχρι τη Ρώμη, όπου θα δώσει τη ζωή του για τον Κύριο.
« Τι λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;»
Λίγο πριν, ο Παύλος είχε διακηρύξει: «Ο Θεός είναι με το μέρος μας!». Δηλαδή, η αγάπη του Θεού για μας είναι η αγάπη ενός πιστού συζύγου, που δεν εγκαταλείπει ποτέ τη σύζυγο, με την οποία είναι ενωμένος με τρόπο αδιάσπαστο και με αντίτιμο το πολύτιμο αίμα του.
Ο Θεός λοιπόν δεν είναι δικαστής αλλά μάλλον αυτός που παίρνει επάνω του και αναλαμβάνει την υπεράσπισή μας.
Γι’ αυτό το λόγο λοιπόν, τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίσει από τον Πατέρα, στην πορεία της συνάντησής μας με τον Ιησού, τον πολυαγαπημένο του Γιο.
Καμιά δυσκολία, μικρή ή μεγάλη, που συμβαίνει εντός μας ή γύρω μας, δεν μπορεί να θεωρηθεί εμπόδιο αξεπέραστο για την αγάπη του Θεού. Αντιθέτως, λέει ο Παύλος, είναι πράγματι μέσα από αυτές τις καταστάσεις που όσοι εμπιστεύονται τον εαυτό τους στο Θεό « βγαίνουν νικητές».
Σε μια εποχή όπου τόσοι ισχυροί σφετερίζονται και καθυποτάσσουν τα δικαιώματα, το Ευαγγέλιο αντιτάσσει την εποικοδομητική γλυκύτητα και ανοίγεται για να ακούσει τα επιχειρήματα των άλλων.
« Τι λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;»
Για να κατανοήσουμε αυτό το λόγο και για να τον βιώσουμε καλύτερα, αυτή η πρόταση της Chiara Lubich μπορεί να μας βοηθήσει: «Βεβαίως πιστεύουμε, ή έστω λέμε πως θέλουμε να πιστέψουμε στην αγάπη του Θεού. Εντούτοις, πολύ συχνά […] η πίστη μας δεν είναι τόσο θαρραλέα όσο θα έπρεπε[…], μέσα σε στιγμές δοκιμασίας, στην ασθένεια ή στον πειρασμό.
Είναι πολύ εύκολο να αφεθούμε να μας πνίξει η αμφιβολία: «Ο Θεός με αγαπά πραγματικά;» Λοιπόν, δεν πρέπει ποτέ να αμφιβάλουμε. Ας εγκαταλειφθούμε με ανεπιφύλακτη στην αγάπη του Πατέρα. Ας πάμε πέρα από το σκοτάδι και το κενό που βιώνουμε όταν κουβαλάμε το σταυρό. Ας κάνουμε το βήμα να αγαπήσουμε το Θεό εκπληρώνοντας το θέλημά του και ας αγαπήσουμε τον πλησίον μας. Ενεργώντας έτσι θα γνωρίσουμε, με τον Ιησού, τη δύναμη και τη χαρά της ανάστασης. Θα αισθανθούμε με τρόπο χειροπιαστό, πόσο είναι αλήθεια ότι για εκείνον που πιστεύει και εγκαταλείπεται στην αγάπη του, όλα μεταμορφώνονται: το αρνητικό γίνεται θετικό, ο θάνατος γίνεται πηγή ζωής και μέσα στο σκοτάδι θα δούμε να προβάλει ένα θαυμάσιο φως3».
« Τι λοιπόν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού;»
Ακόμη και μέσα στην τραγωδία του πολέμου, αυτοί που συνεχίζουν να εμπιστεύονται στην αγάπη του Θεού, ανοίγουν τους ορίζοντες της ανθρωπότητας.
« Η χώρα μου είναι βυθισμένη μέσα σε έναν παράλογο πόλεμο, εδώ στα Βαλκάνια» αφηγείται κάποιος. «Στο στρατόπεδό μου έφθαναν στρατιώτες που επέστρεφαν από το μέτωπο, πληγωμένοι και στην ψυχή, επειδή είχαν δει γονείς και φίλους να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια τους. Δεν μπορούσα τίποτα άλλο να κάνω παρά να αγαπώ καθέναν απ’ αυτούς ξεχωριστά, όσο έπρεπε. Στη διάρκεια σπάνιων στιγμών ξεκούρασης, προσπαθούσα να μιλήσω μαζί τους γι’ αυτά που είχαν μέσα στην καρδιά τους και φτάσαμε να μιλήσουμε και για το Θεό, έστω και αν πολλοί από αυτούς δεν ήταν πιστοί… Σε μια τέτοια στιγμή ανάπαυλας τους πρότεινα να ζητήσω από έναν ιερέα να τελέσει τη θεία λειτουργία. ΄Ολοι δέχτηκαν και μερικοί πήγαν και εξομολογήθηκαν μετά από πολλά χρόνια. Μπορώ να βεβαιώσω πως ο Θεός ήταν εκεί, μαζί μας».
Αύγουστος 2020
Letizia Magri
