ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΡΟΔΕΣ, ΕΝΑΣ ΚΙΝΗΤΗΡΑΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ !
Ο αδελφός των Χριστιανικών Σχολών Camille Veger, το μακρινό 1979, διάβασε μια επιστολή του π. Andre Barthlemy ( υπεύθυνου για την ποιμαντική των Ρομά της Γαλλίας ) προς το Γενικό Ηγούμενο των Λασαλιανών, Με αυτήν ζητούνταν εθελοντές από τα σχολεία του Τάγματος για να εκπαιδεύσουν νέους Ρομά
Ο αδ. Camille προσφέρθηκε να βοηθήσει τους νέους, που ήταν αποκλεισμένοι, λόγω προκαταλήψεων, τρόπου ζωής αλλά και ελλείψει γνώσεων, από την ίδια την κοινωνία. Η πρόσκληση που αισθάνθηκε ήταν προφανής “ Αν αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να πάνε σχολείο πρέπει το σχολείο να πάει σε αυτά “ ΄ Έπρεπε όμως να το οργανώσει. Για ένα χρόνο έκανε μαθήματα για να μιλήσει τη γλώσσα τους και σεμινάρια καλαθοπλεκτικής, κεραμικής και ζωγραφικής, δραστηριότητες που τού φανήκαν χρήσιμες για να τούς προσεγγίσει. Επίσης επισκέφθηκε διάφορες περιοχές της χώρας για να μάθει ποιες παιδαγωγικές μέθοδοι εφαρμόζονταν και διαπίστωσε ότι δεν ήταν τα παιδιά που πήγαιναν στο σχολείο αλλά οι εκπαιδευτικοί που πήγαιναν στους χώρους που εκείνα διέμεναν και τα μαθήματα γίνονταν υπό την επίβλεψη των οικογενειών.
“ Η κινητή αίθουσα διδασκαλίας ” δηλαδή ένα κατάλληλα διαμορφωμένο τροχόσπιτο, ώστε να χωρά 6-8 παιδιά, χρηματοδοτήθηκε από την κοινότητα Παρισιού του Τάγματος, που είδε θετικά την προσπάθεια εκπαίδευσης των πιο αποκλεισμένων. Έτσι, κάθε Τετάρτη απόγευμα, ο αδ. Camille άρχισε να επισκέπτεται μέρη που ζούσαν Ρομά και να μαθαίνει στα μικρά παιδιά, με χρήση εκπαιδευτικών παιχνιδιών, τις βασικές αρχές της γαλλικής γλώσσας, Τα παιδιά που απεχθάνονταν τα συμβατικά σχολεία λάτρεψαν το αυτοκινούμενο σχολείο !
Οι γονείς θεώρησαν δώρο από τον ουρανό το γεγονός ότι τα παιδιά τους μπορούσαν πλέον να διαβάζουν τα σήματα στους δρόμους και τα ονόματα των φαρμάκων. Το πείραμα θεωρήθηκε επιτυχημένο και ζητήθηκε, πειραματικά, για 3 χρόνια, να δοθεί επίσημη άδεια λειτουργίας, όπως και έγινε .
Ο αδελφός Camille θυμάται τις χαρούμενες φωνές των παιδιών, την πρώτη ακαδημαϊκή χρονιά του 1982 να φωνάζουν “ Σχολείο, σχολείο, θα μάθουμε να διαβάζουμε ”. Επίσης ότι έδινε μια “βεβαίωση σπουδών” σε παιδιά που κατάφερναν να κάνουν τα πρώτα βήματα για να διαβάσουν. Αυτή τη βεβαίωση την κρατούσαν με προσοχή στην τσέπη τους “ Για πολλούς ήταν το μίνιμουμ εκπαίδευσης που κάλυπτε τις βασικές ανάγκες τους. Για μας το αποτέλεσμα έμοιαζε μικρό, γι αυτούς πολύ σημαντικό “Οι κρατικοί Επιθεωρητές που επισκέπτονταν τακτικά το σχολείο εξέφραζαν την έκπληξή τους για τη δίψα για μάθηση των μικρών Ρομά και το πόσο άγνοια είχαν για ένα “ σχολικό κοινό” την ύπαρξη του οποίου αγνοούσαν.
ΟΙ Αδελφοί Χριστιανικών Σχολών της Γαλλίας βρέθηκαν στην ευχάριστη ανάγκη να ψάχνουν πηγές χρηματοδότησης για να δημιουργούνται νέα “κινητά σχολεία” και σε άλλες περιοχές Τα πρώτα οκτώ camper χρηματοδοτήθηκαν κυρίως από το Τάγμα τους. Στη συνέχεια η φήμη οδήγησε τις ακαδημαϊκές και τις τοπικές αρχές να στηρίξουν οικονομικά την πρωτοβουλία. Μετά από 10 χρόνια υπήρχαν 35 κινητά σχολεία στις βασικές γαλλικές πόλεις. Η Λασαλιανή κοινότητα, μέσω τοπικών σχολείων της, έχει την διαχείριση των περισσοτέρων, τα υπόλοιπα διαχειρίζεται η “Ομοσπονδία οργανώσεων για την εκπαίδευση παιδιών και νέων τσιγγάνων” Συνολικά στις “κινητές αίθουσες διδασκαλίας” παρακολουθούν μαθήματα 3.000 παιδιά που οι οικογένειες τους ζουν νομαδικά.
Ο αριθμός των κινητών σχολείων έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό δεν είναι κακή είδηση! Οι Αδελφοί Χριστιανικών Σχολών, με υπομονή και ελπίδα αντέστρεψαν την κατάσταση, ώστε να μην είναι το σχολείο που πηγαίνει στα παιδιά Ρομά αλλά όλο και περισσότερα παιδιά Ρομά που πηγαίνουν και γίνονται αποδεκτά στα κανονικά, για όλα τα παιδιά, σχολεία…
Πληροφόρηση και φωτογραφία από Vatican News
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
μέλος της Συνοδικής Επιτροπής “Δικαιοσύνη και Ειρήνη”
