ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ
(ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΑΤΟΥΣ ΘΑΝΑΤΟΥΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ
ΑΝΔΡΕΑ ΒΟΥΤΣΙΝΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΛΕΖΙΟΥ τ.Ι)
Υπήρξαν και οι δύο «τέκνα της Σύρου». Ο πρώτος ήταν ο πιο επιδραστικός εφημέριος της Αθήνας για τουλάχιστον 50 χρόνια. Ο δεύτερος, λόγω ιδιότητας, υπηρέτησε στις Μονές των Ιησουιτών και στις 3 εκκλ. Επαρχίες Σύρου, Αθήνας και Τήνου, αλλά και ως εφημέριος Βόλου, για κάποια χρόνια.
Ο πρώτος πιο εκδηλωτικός και εκρηκτικός, ο δεύτερος πιο συγκρατημένος αλλά και οι δύο οργανωτικοί και δραστήριοι, ειδικά τα δημιουργικά τους χρόνια. Αυτό που δε τονίσθηκε ιδιαίτερα, στα βιογραφικά στοιχεία που συνόδεψαν τις αναγγελίες θανάτου τους ήταν, για τον υπογράφοντα, το πιο σημαντικό: ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι της Καθολικής Νεολαίας Αθήνας, μετά την μεταπολίτευση. Χάρη (και) σε αυτούς, αλλά και στον πάντα ακμαίο π. Μιχάλη Ρούσσο (υπεύθυνο, για δεκαετίες, της ΕΚΦΕ) ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΡΚΕΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΣΤΟΙ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ.
Προφανώς αναφέρομαι κυρίως στην εκκλησιαστική κοινότητα της Αθήνας, αλλά και σε Τήνο και Σύρο υπάρχουν εκατοντάδες άνθρωποι που τους είχαν γνωρίσει και εκτιμήσει. Όμως, η δική μου γενιά και γενικά όσοι Καθολικοί κοντεύουν τα 60 έτη, έχουν μεγαλώσει με την παρουσία του π. Ανδρέα σε νεολαία και Κάριτας και του π. Δημήτρη ως εκκλ. Παραστάτη νεολαίας τη δεκαετία του `80. Την εποχή εκείνη έγιναν πανελλαδικά συνέδρια και φεστιβάλ, δημιουργήθηκαν δεσμοί εμπιστοσύνης με την τοπική Εκκλησία, δεν υπήρξαν σκάνδαλα στο χώρο της νεολαίας, που ταλαιπώρησαν άλλες ευρωπαϊκές εκκλησίες… Αξίζει να τους θυμόμαστε και για τη συμβολή τους στην αξιοπιστία που έχει η καθολική εκκλησία της χώρας μας.
Φυσικά, μεγαλώνοντας, ασχολήθηκαν με άλλα ποιμαντικά έργα, μένοντας πάντα κοντά στους πιστούς και προσπαθώντας, ως το τέλος, παρά τα προβλήματα υγείας τους, να είναι χρήσιμοι για την εκκλησία μας.
Δεν τους εξιδανικεύω, ήταν άνθρωποι με προτερήματα και ελαττώματα, όπως όλοι μας, αλλά με πάθος για την πρόοδο της τοπικής μας εκκλησίας.
Είναι προφανές ότι η πολυεθνική, πλέον, καθολική κοινότητα της Ελλάδος με περισσότερους αλλοδαπούς ιερείς στην υπηρεσία των πιστών, είναι μια διαφορετική πραγματικότητα. Στο χέρι όλων μας είναι να είναι εξίσου καρποφόρα, σε πίστη, δράση και αλληλεγγύη προς τον πλησίον.
Ιεράρχες, ιερείς, αφιερωμένοι / ες ή λαϊκοί πιστοί, όλοι είμαστε μέλη της παγκόσμιας καθολικής εκκλησίας. Ανεξαρτήτως της επιλογής ζωής που έχει κάνει ο καθένας, έχουμε υποχρέωση, ως χριστιανοί, να κάνουμε καλά έργα και να δείχνουμε αγάπη και γενναιοδωρία προς τους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα τους πιο αδύναμους. Όχι για να λάβουμε τιμές ή αναγνώριση στην επίγεια ζωή μας αλλά γιατί αυτή είναι η πίστη μας.
Η Καθολική Εκκλησία προχωρά στην ιστορία μέσα από τις καθημερινές πράξεις των εκατοντάδων επώνυμων αλλά και των δισεκατομμυρίων ανώνυμων πιστών…
Στην τοπική μας εκκλησία, ας μας οδηγούν οι αναμνήσεις που έχουμε από εμπνευσμένους ιερείς που γνωρίσαμε. Ανάμεσά τους, είναι οι πατέρες Ανδρέας και Δημήτρης.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΕΒΑΝΤΗΣ
Μέλος Συνοδικής Επιτροπής ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ
