Τα βάρη των άλλων

Από μία νταλίκα, οι εργάτες έπρεπε να ξεφορτώσουν ένα φορτίο μαρμάρων που ζύγιζε αρκετούς τόνους. Για το ξεφόρτωμα ασχολήθηκαν τέσσερεις εργάτες. Αλλά ο ένας από τους τέσσερεις, ο Τόλης,  σταμάτησε ακριβώς την πιο κρίσιμη στιγμή και όλο το βάρος έπεσε  στο ώμο του Κάρολου που τραυματίστηκε βαριά.

Έπρεπε να μείνει αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο. Ήταν μια περίοδος που τους έκανε όλους να σκεφθούν, ιδιαίτερα τον Τόλη που δεν μπορούσε  να ησυχάσει  σκεπτόμενος την τραυματισμένο  συνεργάτη του: “Δεν  έκανα το καθήκον μου, επαναλάμβανε- γλίστρησα,  υποχώρησα κάτω από το βάρος της πλάκας του μαρμάρου”.  Δεν έβρισκε τρόπο να δικαιολογηθεί, παρόλο που κανένας δεν του απέδιδε ενοχή. Όμως εκείνος επαναλάμβανε: “ Εάν είχα αναλάβει το βάρος που αντιστοιχούσε σε μένα, δεν θα συνέβαινε το σοβαρό ατύχημα”.

Κάθε φορά που εγώ εγκαταλείπω τα καθήκοντα του επαγγέλματός μου, της αποστολής μου,  υποβάλω στους άλλους  σ’ ένα επί πλέον βάρος, ίσως και καταστρεπτικό. Αισθάνομαι υπεύθυνος για την εγκατάλειψη, για τις πτώσεις  εκείνων για τους οποίους έχω κληθεί να στηρίζω  με την πιστότητά μου. Είναι ο Ιησούς που μας επαναλαμβάνει : “Να σηκώνετε ο ένας τα βάρη του άλλου ”. Αυτά τα λόγια φαίνεται να μου υπενθυμίζουν ότι το καθήκον μου  είναι να σηκώνω το βάρος του άλλου.

Είμαστε ένας μέρος της ζωής των άλλων κατά τρόπο που κανένας  μπορεί να ζήσει χωρίς τους  άλλους. Ένας Άγιος έλεγε: “Εάν εγώ στη δοκιμασία μένω πιστός, μαζί μου στέκονται στα πόδια τους  χιλιάδες πρόσωπα. Εάν εγώ υποχωρώ, μαζί μου υποχωρούν  χιλιάδες πρόσωπα.”.