Τα παιδιά μπροστά στην οθόνη

Τι συμβαίνει με τα παιδιά που παραμένουν πολλές ώρες μπροστά στις οθόνες;

Απ. – το παιδί υπερεκτίθεται σε δύο τρόπους που σχετίζονται με την πιθανή διαταραχή της συμπεριφοράς του: Ένα παιδί που βρίσκεται πάντα μπροστά σε ένα smartphone, σε μια τηλεόραση, αρχίζει να σκέφτεται λιγότερο με το μυαλό και σκέφτεται πιο απλά, μόνο κοιτάζοντας μια οθόνη ή χρησιμοποιώντας αυτές τις οθόνες γρήγορα και προσπερνώντας τη μια εικόνα μετά την άλλη. Αυτός ο τύπος παρέμβασης δεν είναι απαραίτητος για ένα μικρό παιδί. Εμείς απαγορεύουμε τη χρήση smartphones, tablets, σε παιδιά κάτω των δύο ετών και σε εκείνα που είναι πάνω από τριών – τεσσάρων χρόνων, μόνο εφόσον υπάρχει ένας γονέας που βοηθά το παιδί να δει μια εικόνα, να ακούσει έναν ήχο ενός ζώου και έτσι μπορούν να καταστούν χρήσιμα στην εκμάθηση, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος που προαναφέραμε, δηλαδή να έχουμε ένα παιδί που μπορεί να έχει προβλήματα συμπεριφοράς, επιβράδυνσης στις γλωσσικές λειτουργίες, αφού τα παιδιά που μένουν μπροστά στην τηλεόραση δεν ασκούν την κανονική μορφωτική δραστηριότητα του εγκεφάλου, η οποία συνδέεται με τη μάθηση «πρόσωπο με πρόσωπο», που είναι άμεση μεταξύ των γονέων, των παιδιών, των δασκάλων, των παππούδων, των εκπαιδευτικών, δηλαδή όλο αυτό που αφορά την ανθρώπινη σχέση, που συνδέεται πολύ περισσότερο με τα αρώματα, τις μυρωδιές, τους ήχους ιδιαίτερα του τόνου της φωνής, στοιχεία που απουσιάζουν  από τα κινητά τηλέφωνα.

Οι γονείς είναι αρκετά ενημερωμένοι και γνώστες των κινδύνων της ψηφιακής υπερέκθεσης ή είναι πιο βολικό το να μην γνωρίζουν αφού και οι ίδιοι υπερεκτίθενται σε ψηφιακές οθόνες;

Απ. – Το δεύτερο πράγμα που αναφέρατε είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ο ιταλός γονέας σήμερα – ο οποίος αποκαλείται επίσης millennial ή γενιά Χ – είναι ένας γονέας ο οποίος και ο ίδιος κάνει χρήση του κινητού και συχνά μπροστά στο παιδί και στο τραπέζι αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη κατάσταση. Σκέφτομαι τους γονείς που έρχονται στο ιατρείο μου και για να ησυχάσει το παιδί του δίνουν το κινητό τηλέφωνο ώστε να απασχοληθεί με αυτό  και αυτό να μου επιτρέψει να το εξετάσω ως παιδίατρος. Αλλά δεν θα πρέπει να γίνεται με αυτόν τον τρόπο. Προτιμώ ένα παιδί αντάρτη κατά την επίσκεψη, στην αγκαλιά του πατέρα του, ή της μητέρα του που θα κλαίει, παρά ένα παιδί ήρεμο μόνο και μόνο επειδή κρατά ένα κινητό τηλέφωνο το οποίο αποτελεί ένα ψεύτικο ηρεμιστικό, σίγουρα όχι χρήσιμο. Σκέφτομαι επίσης τους γονείς που συχνά κάθονται στο τραπέζι και δεν μπορούν να αποχωριστούν το κινητό τους και τα παιδιά τι θα κάνουν; Αντιγράφουν το μοντέλο συμπεριφοράς που βλέπουν μπροστά τους και αυτό δυστυχώς δεν είναι χρήσιμο και θα πρέπει, όπως λέτε, να εκπαιδεύσουμε τους γονείς να συμπεριφέρονται με πιο προσεκτικό τρόπο αναφορικά με αυτά τα ψηφιακά εργαλεία επειδή το παιδί δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να μιμείται αυτό που κάνουν οι γονείς ή τα μεγαλύτερα αδέλφια.

Θα πρέπει επίσης και τα μέσα ενημέρωσης να διαδραματίσουν ένα αυστηρότερο ρόλο όσον αφορά στους κανόνες συμπεριφοράς τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες;

Απ. – Θα πρέπει να επικεντρωθούμε σε αυτό, η επιστημονική κοινωνία μας προσπαθεί να στείλει μηνύματα οριζόντιου χαρακτήρα, που σχετίζονται με τον κόσμο της παιδικής ηλικίας, με τους γονείς αλλά και με τους εκπαιδευτικούς, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικότερα. Εάν καταφέρναμε να έχουμε ένα διαφημιστικό σποτ που θα ξεκινούσε αναφέροντας: «Γονείς μην αφήνετε το κινητό τηλέφωνο στα χέρια του παιδιού σας», όπως συμβαίνει με την διαφήμιση, αυτό θα αποτελούσε ένα σπουδαίο πλεονέκτημα για όλους. Θα πρέπει επίσης να δώσουμε έμφαση σε αυτά τα σημαντικά μηνύματα σε επίπεδο μέσων μαζικής ενημέρωσης, όπως πολύ σωστά παρατηρήσατε.

Μετάφραση: ρφ