Tο αεροπλάνο είναι μεγάλo

Μια ωραία βόλτα με το ανιψάκι μου τον Αλέξανδρο μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω μαζί του μια κουβεντούλα θα λέγαμε λιγάκι αστεία.
Ήταν ο καταιγισμός ερωτήσεων του μικρού που με δέσμευσε σε μια προσεκτική χρήση λέξεων που να ανταποκρίνονται επαρκώς στη δίψα του για γνώση.
Είτε από αγάπη για τον θείο τον οποίο είχε να δει εδώ και καιρό, είτε από το ενδιαφέρον που έδειχνε στις απαντήσεις, περπατούσε γρήγορα δίπλα μου κρατώντας με πάντα από το χέρι.
Μέσα στον πανέμορφο ουρανό με το μαγευτικό γαλανό χρώμα, βλέπουμε να περνά πολύ ψηλά ένα αεροπλάνο: Ένα βέλος που, αφήνοντας πίσω του ένα λευκό ίχνος, έμοιαζε σα να ήθελε να τονίσει το πέρασμά του.
Θείε, γιατί το αεροπλάνο είναι τόσο μικρό; Πού είναι τα μεγάλα αεροπλάνα; Το επόμενο πρωί τον πήγα με το αυτοκίνητο να επισκεφτεί το πλησιέστερο αεροδρόμιο.
Μου έδειξαν το αεροπλάνο για το οποίο ήδη είχαμε μιλήσει, ήταν σταματημένο στην πίστα περιμένοντας να εκπληρώσει την καθημερινή πτήση του.
Αλέξανδρε, κοίτα το αεροπλάνο που όταν το είδαμε χτες, κατά την πτήση του, ήταν τόσο μικρό.  Χθες ήταν πάρα πολύ μακριά, αλλά σήμερα ξεκουράζεται και μπορούμε να το θαυμάσουμε από κοντά.
Όπως βλέπεις είναι οι αποστάσεις, το πόσο κοντά ή μακριά απέχει από τα μάτια μας που το κάνουν να μας φαίνεται μικρό ή μεγάλο. Μακριά είναι σχεδόν αόρατο, κοντά είναι τεράστιο. Αλλά είναι πάντα το ίδιο αεροπλάνο.
Αλλά πες μου Αλέξανδρε: «Γιατί ο πιλότος δεν βλέπει το αεροπλάνο;… επειδή ζει μέσα στο αεροπλάνο.  Ξέρεις γιατί δεν μπορούμε να δούμε ποτέ το Θεό;
Πιστεύουμε ότι είναι μακριά, αλλά είναι τόσο κοντά μας, ζει μέσα μας, όπως επίσης…  και εμείς ζούμε μέσα σε Αυτόν.