Στην αγκαλιά του Θεού

Όλοι γνωρίζουμε τις παραβολές της ευσπλαχνίας που αναφέρονται στο Ευαγγέλιο (Λκ. 15,1-9): το χαμένο πρόβατο, η χαμένη δραχμή. Μέσα σ’ αυτή την αφήγηση, βρίσκουμε την είδηση της δωρεάν ευσπλαχνίας του Θεού που απ’ την πλάση του κόσμου δεν σταματά να έρχεται σε βοήθεια του ανθρώπου, με σκοπό ο άνθρωπος να στραφεί στο Θεό.
Ο τρόπος που ο ευαγγελιστής εισάγει τις παραβολές είναι ενδεικτικός: «οι τελώνες και οι αμαρτωλοί πλησιάζουν να τον ακούσουν, όμως οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς μουρμούριζαν: «Αυτός – ο Χριστός – καλοδέχεται τους αμαρτωλούς και τρώει μαζί τους… . Τότε, τους είπε την παραβολή!
Ο Χριστός αγαπά τους αμαρτωλούς. Όμως αυτή η αγάπη σκανδαλίζει τους «θρησκευόμενους» της εποχής του. Ο Χριστός βρίσκεται σχεδόν αναγκασμένος να αποκαλύψει την απεριόριστη αγάπη του Θεού Πατέρα που για αντάλλαγμα μας ζητά απλά, να αναγνωρίζουμε ότι είμαστε αμαρτωλοί και να δεχθούμε τη συγχώρεσή Του.
Η άπειρη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο από το ένα μέρος και το προπατορικό αμάρτημα (η κακία) απ’ την άλλη, είναι το ανατρεπτικό μήνυμα πάνω στο οποίο βασίζεται το Ευαγγέλιο και ολόκληρη η διδασκαλία του Ευαγγελίου. Ο κάθε αμαρτωλός, δηλαδή ο καθένας μας κατά βάθος, είναι ένα άτομο που περιμένει να μπει στην αγκαλιά του Θεού και να κλάψει – άσχετα με ποιο τρόπο πέρασε η ζωή του.
Αργά ή γρήγορα, έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να ακουμπήσουμε το κεφάλι μας στα χέρια του Θεού όπως το μικρό παιδί ακουμπά στον κόρφο της μητέρα του, γιατί κουραστήκαμε απ’ τις αμαρτίες μας και αυτή η ξεκούραση είναι ένα μεγάλο δώρο του Θεού που μας αποκάλυψε ο Χριστός και μας το προσφέρει αιώνια με το θάνατό μας.

π. Μάρκος Βιδάλης