Προσκόλληση στο Ευαγγέλιο σημαίνει γενναιόδωρη προσφορά του εαυτού μας
Το Ευαγγέλιο της 13ης Κυριακής του τυπικού κανονικού είναι απαιτητικό και ταυτόχρονα μας θυμίζει ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό της χριστιανικής ζωής που είναι το δώρο του εαυτού μας με το άνοιγμα, την υποδοχή και την ευγνωμοσύνη. Αυτές είναι οι δύο πτυχές που αποτελούν το επίκεντρο της σκέψης του Πάπα Φραγκίσκου και τις οποίες αναφέρει πριν από την απαγγελία του Angelus, σήμερα, παραμονή της επίσημης εορτής των Αγίων Πέτρου και Παύλου. Στις σελίδες του Ματθαίου, στο κεφάλαιο 10, 37-42, πράγματι, ηχεί δυνατά η πρόσκληση να προσκολληθούμε «πλήρως και χωρίς δισταγμό» στον Κύριο, να υποδεχθούμε ολοκληρωτικά το έργο Του για εμάς καθώς και το λόγο Του, να «λάβουμε σοβαρά υπόψη» μας τις απαιτήσεις του Ευαγγελίου ακόμη και αν αυτό απαιτεί θυσία και προσπάθεια».
Δίνουμε προτεραιότητα στην αγάπη του Κυρίου
Το πρώτο απαιτητικό αίτημα είναι «να θέσουμε την αγάπη Του πάνω από αυτή για την οικογένεια». Είναι γραμμένο στο Ευαγγέλιο «Όποιος αγαπά τον πατέρα ή τη μητέρα, […] τον γιο ή την θυγατέρα περισσότερο από εμένα δεν είναι άξιος για εμένα»: αυτό δεν σημαίνει, εξηγεί ο Φραγκίσκος, ότι πρέπει «να υποτιμούμε» τους οικογενειακούς δεσμούς, αλλά να τους βιώνουμε με «καθαρό» τρόπο, αποφεύγοντας να τους θέτουμε ως πρώτη προτεραιότητα ώστε να δύνανται να μας κάνουν «να παρεκκλίνουμε από το πραγματικό καλό». Ακόμη και η διαφθορά που υφίσταται σε διάφορες κυβερνήσεις – αναφέρει – συχνά απορρέει από μια αγάπη και από μια προσκόλληση στη συγγένεια και στο αξίωμα:
Το βλέπουμε: Ορισμένες περιπτώσεις διαφθοράς στις κυβερνήσεις συμβαίνουν ακριβώς επειδή η αγάπη για τους συγγενείς είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για την πατρίδα και αναθέτουν πόστα σε συγγενείς. Το ίδιο συμβαίνει με τον Ιησού: όταν η αγάπη είναι μεγαλύτερη από ότι Εκείνος, τα πράγματα δεν πάνε καλά. Όλοι θα μπορούσαμε να αναφέρουμε πάρα πολλά παραδείγματα πάνω σε αυτό το θέμα. Για να μην αναφέρουμε εκείνες τις καταστάσεις κατά τις οποίες η αγάπη για την οικογένεια αναμιγνύεται με επιλογές αντίθετες με όσα αναφέρει το Ευαγγέλιο. Όταν η αγάπη για τους γονείς και τα παιδιά ζωντανεύει και εξαγνίζεται από την αγάπη του Κυρίου, τότε καθίσταται πλήρως γόνιμη και παράγει καρπούς καλού μέσα στην ίδια την οικογένεια αλλά και έξω από αυτή.
Συνεπώς, η αληθινή αγάπη για τον Ιησού, επαναλαμβάνει ο Πάπας επικαλούμενος τις μομφές που ο Ιησούς απηύθυνε προς τους Διδάσκαλους του Νόμου, απαιτεί μια αληθινή αγάπη προς τους γονείς και τα παιδιά. Αλλά αν «πρωταρχικό μέλημά μας είναι το οικογενειακό συμφέρον, αυτό θα μας οδηγεί πάντα σε λανθασμένο δρόμο».
Φέρουμε το Σταυρό χωρίς να αναζητάμε σύντομους δρόμους
Μια ακόμη προσκόλληση που ο Ιησούς ζητά από τους μαθητές του μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο, είναι αυτή για τον Σταυρό, δηλαδή να τον φέρουμε ακολουθώντας τον δρόμο που Εκείνος διένυσε, «χωρίς να αναζητάμε σύντομους δρόμους». «Όποιος δεν παίρνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν είναι άξιος για μένα», αυτό σημαίνει, εξηγεί ο Πάπας, ότι «δεν υπάρχει αληθινή αγάπη χωρίς σταυρό, δηλαδή χωρίς ένα τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουμε ο καθένας για τον εαυτό του». Και αυτό το αναφέρουν, προσθέτει αυθόρμητα, πολλές μαμάδες και μπαμπάδες που θυσιάζονται για τα παιδιά τους μόνο από αγάπη:
Και φέροντάς τον μαζί με τον Ιησού, ο σταυρός δεν προκαλεί φόβο, επειδή Εκείνος βρίσκεται πάντα στο πλευρό μας για να μας υποστηρίξει κατά τις δυσκολότερες ώρες της δοκιμασίας, για να μας δώσει δύναμη και θάρρος. Όσο αφορά στη διατήρηση της ζωής δεν χρησιμεύει σε τίποτα μια συμπεριφορά γεμάτη φόβο και εγωισμό.
Το παράδοξο του Ευαγγελίου, το δώρο του εαυτού σου
Το «παράδοξο του Ευαγγελίου» είναι ακριβώς αυτό, το να χάνεις τη ζωή σου για να την ξαναβρείς πλήρως και έχουμε, αναφέρει ο Φραγκίσκος, πολλά παραδείγματα, για εκείνους που στις ημέρες μας, θυσιάζονται για να βοηθήσουν όσους εμπλέκονται στην πανδημία:
Πόσος κόσμος, πόσος κόσμος φέρει σταυρούς για να βοηθήσει τους άλλους, θυσιάζεται για να βοηθήσει τους άλλους που έχουν ανάγκη, κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας… Αλλά, πάντα μαζί με τον Ιησού, μπορούμε να τα καταφέρουμε. Η πληρότητα της ζωής και της χαράς εντοπίζεται στην προσφορά του ίδιου του εαυτού μας για το Ευαγγέλιο και για τους αδελφούς, με το άνοιγμα, την υποδοχή και την καλοσύνη.
Η γενναιοδωρία του Πατέρα και η ευγνωμοσύνη των παιδιών
Και η «γενναιόδωρη ευγνωμοσύνη του Θεού – προσθέτει ο Φραγκίσκος – λαμβάνει υπόψη της ακόμη και τη μικρότερη χειρονομία αγάπης και υπηρεσίας που παρέχεται προς τους αδελφούς» και μας διδάσκει να κάνουμε το ίδιο, λόγω εκπαίδευση, αλλά κυρίως επειδή είμαστε χριστιανοί:
Είναι μια μεταδοτική ευγνωμοσύνη, που βοηθά τον καθένα μας να είναι ευγνώμων προς όσους φροντίζουν για τις ανάγκες μας. Όταν κάποιος μας προσφέρει μια υπηρεσία, δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι μας την όφειλε. Όχι. Πολλές υπηρεσίες προσφέρονται δωρεάν. Σκεφτείτε τον εθελοντισμό που είναι ένα από τα σπουδαιότερα πράγματα στην ιταλική κοινωνία. Τους εθελοντές… Και πόσοι από αυτούς δεν έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας. Γίνεται λόγω αγάπης, απλώς ως υπηρεσία. Η ευγνωμοσύνη, η αναγνώριση, αποτελεί πρώτα απ’ όλα, ένδειξη σωστής εκπαίδευσης, αλλά είναι επίσης και ένα διακριτικό του χριστιανού. Είναι ένα απλό αλλά γνήσιο σημάδι της βασιλείας του Θεού, που είναι βασιλεία αγάπης χωρίς αντάλλαγμα και γεμάτη ευγνωμοσύνη.
Και μιλώντας αυθόρμητα, ο Πάπας αφηγείται την εμπειρία ενός ιερέα στον οποίο ένα μικρό παιδί εμπιστεύθηκε ότι είχε αποταμιεύσει ως προσφορά για τους φτωχούς: «κάτι μηδαμινό αλλά σπουδαίο».
Τέλος, η προσευχή του Πάπα στρέφεται προς την Υπεραγία Μαρία η οποία αγάπησε και ακολούθησε τον Ιησού μέχρι τον σταυρό, ώστε να είναι Εκείνη που θα διαθέσει την καρδιά της στη διάθεση του Θεού για εμάς, «αφήνοντας – λέει ο Φραγκίσκος – τον Λόγο του να κρίνει τη συμπεριφορά μας και τις επιλογές μας».
Μετάφραση: ρφ
