«πριν αλέκτορα φωνήσαι»

“Πέτρο, πριν φωνάξει ο πετεινός, τρεις φορές θα με αρνηθείς”.

Μία υπηρέτρια εντοπίζοντας τον, είπε: “Κι εσύ ήσουν μαζί του”. Αλλά ο Πέτρος το αρνήθηκε, λέγοντας: “Γυναίκα, δεν τον γνωρίζω”. Μετά από λίγο  τον είδε και του είπε: “Κι εσύ είσαι μαζί τους!”. Αλλά ο Πέτρος απάντησε: “Δεν τον γνωρίζω!”. Αφού πέρασε καμιά ώρα περίπου, ένας άλλος επέμενε: “Πράγματι και αυτός ήταν μαζί του, κι’ αυτός είναι Γαλιλαίος”. Αλλά ο Πέτρος είπε: “Άνθρωπέ μου δεν ξέρω τις λες”.

Και εκείνη τη στιγμή, ενώ ακόμη μιλούσε, ένας πετεινός φώναξε.

Τότε ο Κύριος στρεφόμενος, κοίταξε τον Πέτρο”. Ο Πέτρος διασταύρωσε τη ματιά του με τη ματιά του Ιησούς  και τον είδε να τον σέρνουν προς τον τόπο της καταδίκης… και «ο πετεινός φώναξε» όχι τους παραλογισμούς του κόσμου, αλλά τον παραλογισμός  της Αγάπης.

Ο Κώστας μου εμπιστεύθηκε: “Είχα μια θαυμάσια σχέση με τον Ιησού. Τον επαινούσα και τον ευχαριστούσα…… Του μιλούσα,  αλλά απομάκρυνα τη ματιά μου , όταν διαπίστωνα ότι με κοιτάζει. Και ήξερα  το γιατί.  Αισθανόμουν κάποιο φόβο. Φοβόμουν. Σκεπτόμουν  ότι θα είχα βρει   στη μάτια του την κατηγορία κάποιας αμαρτίας. Φοβόμουν μια κάποια ερώτηση που έβλεπα στα μάτια του. Κάτι που εκείνος ήθελε από μένα που εγώ δεν ήθελα να του δώσω.

Αλλά μια μέρα, τελικά, έκανα κουράγιο και τον κοίταξα. Προσήλωσα στα μάτια τα δικά μου μάτια και άφησα να με κοιτάζει. Καμία κατηγορία. Τα μάτια μόνο έλεγαν: “Σ’ αγαπώ». Κοίταζα για αρκετή ώρα αυτά τα μάτια.  Τα διερευνούσα. Αλλά το μήνυμα ήταν πάντα και μόνο: «Σ’ αγαπώ».

Και εγώ τότε βγήκα έξω από τον εαυτό μου  και όπως ο Πέτρος, έκλαψα  διότι η Αγάπη φώναξε.  Αλλά δεν έκλαψα για την παρεκτροπή μου….. αλλά για  τη χαρούμενη ελευθερία του να μπορώ πάντα να λέω ναι στον παραλογισμό της Αγάπης».