Στα τείχη μις εβραϊκής συνοικίας βρέθηκε η εξής επιγραφή: “Πιστεύω στον ήλιο και όταν δεν λάμπει. Πιστεύω στην αγάπη, ακόμη και όταν δεν την αισθάνομαι. Πιστεύω στο Θεό ακόμη και όταν σιωπά”.
Ο θάνατος. Ο πόνος σπαρακτικός, που δεν σ’ αφήνει να πάρεις ανάσα. Και μία ερώτηση: που ήσουν εσύ, ω Θεέ; Που ήσουν εσύ Θεέ όταν στις 3:36 της νύκτας της 24ης Αυγούστου, σπίτια με πέτρα κτισμένα και με οπλισμένο σκυρόδεμα κατέρρευσαν πάνω στις ζωές, τα όνειρα και τις προσδοκίες εκατοντάδων προσώπων και προπάντων παιδιών; Γιατί εσύ , ω Θεέ, επιτρέπεις όλα αυτά; Γιατί ω Θεέ δεν κάνεις διάκριση μεταξύ καλών και κακών, μεταξύ παιδιών και γερόντων;
Και δεν είναι ερωτήσεις άθεων, από κάποιον που για το Θεό ποτέ δεν νοιάστηκε, ούτε και νοιάζεται. Αντιθέτως το ερωτηματικό σε τέτοιες ερωτήσεις είναι ολότελα θρησκευτικό. Σ’ εκείνο το «που ήσουν εσύ ως Θεέ;”, υπάρχει (ίσως) η τελευταία προσευχή που κατοικεί στις καρδιές όσων τώρα πια δεν μπορούν να μιλήσουν. Οι ειδικοί ονομάζουν θεοδικία τη δικαίωση του Θεού. Όλους όμως αντιπροσωπεύει η ερώτηση για τον τελικό σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης. Τόσο που την επομένη της τραγωδίας του Auschwitz ο HansJonas αναγκάστηκε να αναθεωρήσει την θεολογική κατηγορία της παντοδυναμίας του Θεού με την έκδοση του βιβλίου του «Η ιδέα του Θεού μετά το Auschwitz».
Αλλά και ο Πάπας Παύλος 6ος κατά την τέλεση της εξοδίου Ακολουθίας του φίλου του Πρωθυπουργού της Ιταλίας AldoMoro(13 Μαϊου 1978) έλεγε στον Θεό για τη ζωή και το θάνατο ότι: «δεν εισάκουσε την προσευχή μας για τη διάσωση του Aldo Moro, αυτού του καλού ανθρώπου, πράου, συνετού, αθώου και φίλου”. Ακόμη σήμερα είναι σαν να ακούμε και πάλι την κραυγή του πόνου και της απογοήτευσης που πρόφερε ο Ιώβ , άνθρωπος δίκαιος, τη στιγμή που έχασε ότι είχε και δεν είχε: «Παντοδύναμε απάντησέ μου!» (Ιώβ 31, 34).
Είναι η πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση του κάθε πιστού με τον Θεό. Μία στάση πρόσωπο με πρόσωπο που ούτε ο Δάσκαλος της Ναζαρέτ, ως άνθρωπος, δεν απέφυγε. Και εκείνος, ο οποίος είχε υποσχεθεί «στους δικούς του» το Βασίλειο της δικαιοσύνης και της ζωής, και είχε παρουσιάσει το πρόσωπο του Πατέρα, ο οποίος ενώπιον της ομολογίας της πίστεως του Σίμωνα είχε βεβαιώσει ότι εκείνος είναι «ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζωντανού”…, εκεί στο Σταυρό, αφήνει να εκδηλωθούν ο πόνος και τα βάσανά του “Θεέ μου μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;”.
Όχι, δεν είναι η χριστιανική πίστη φτιαγμένη από απαντήσεις. Είναι εμπιστοσύνη. Αλλά είναι επίσης και θυμός, βεβαιότητες που κλονίζουν, βάσανα. Είναι να ακούς τα ουρλιαχτά της αβύσσου κάτω από τα πόδια σου και να θες, με κάθε κόστος, να παραμένεις στο περιθώριο. Να φοβάσαι μην τυχόν και πέσεις, και προσπαθείς να παραμένεις με κάθε δυσκολία σε ισορροπία.
Να συνεχίζεις να ελπίζεις ενάντια σε ελπίδα σε μια αναγέννηση, μια νέα ζωή, μια…… Ανάσταση.
