Πως βλέπουν την πανδημία τα παιδιά
Σ’ αυτό τον καιρό σκληρής δοκιμασίας, το να μένεις στο σπίτι είναι μια αναγκαστική θυσία για όλους, ακόμη και για τα παιδιά.
Οι κούνιες και οι πάγκοι είναι άδειοι. Από τις τσουλήθρες δεν μπορείτε πια να δείτε τρυφερά χαμόγελα και χαιρετισμούς. Αυτά είναι τα πάρκα, όπου ακούγεται μόνο το τιτίβισμα των πουλιών, η πιο εμβληματική εικόνα της εποχής που τα παιδιά ζουν με τις οικογένειές τους στα σπίτια τους.
Τα σχολεία είναι κλειστά και τα χαρούμενες αγκαλιές των μικρών έχουν ξεχαστεί και είναι τώρα πια απλώς επιθυμητές αναμνήσεις. Πάνω απ 'όλα, τα παιδιά δεν έχουν την ευκαιρία να συναντήσουν τους συμμαθητές τους, τους δασκάλους τους. Δεν είναι δευτερεύον δικαίωμα, επειδή τα παιδιά έχουν το δικαίωμα να μεγαλώνουν, να παίζουν μαζί. Και θέλουν να ελπίζουν ότι αυτή η ιατρική περίοδος έκτακτης ανάγκης θα λήξει το συντομότερο δυνατό.
Το «να φοράτε μάσκες και γάντια και να πλένετε συχνά τα χέρια σας» είναι καθημερινές συμβουλές που ακούγονται από τα ΜΜΕ.
Ο μικρός Αλέξανδρος είναι έξη χρονών και ελπίζει να επιστρέψει στο σχολείο το συντομότερο δυνατό. Σε ερώτηση δημοσιογράφου, αν γνωρίζει τι είναι ο κορωνοϊός, απαντά: "Είναι ένα πολύ μικρό μικρόβιο, αλλά πολύ επικίνδυνος για τους ανθρώπους και τους μεγάλους και τους μικρούς. Εξ αιτίας του μου λείπουν οι συμμαθητές μου, οι δάσκαλοι μου, και δεν μπορούμε πια να παίξουμε στο πάρκο και στο σχολείο με τα άλλα παιδιά.
Στην ερώτηση: όταν φύγει αυτός ο ιός τι θα ήθελες να κάνεις; Απαντά αυθόρμητα: «θα ήθελα να πάω στη Disneyland στο Παρίσι, στη Γένοβα για να δω το ενυδρείο και σε ένα ελληνικό νησί, δίπλα στη θάλασσα» ".
+Ν
