ΠΕΜΠΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ Γ

Την περασμένη Κυριακή με την παραβολή του άσωτου υιού η Εκκλησία μας μίλησε για την άπειρη αγάπη του Θεού και για τη χαρά που γίνεται στον ουρανό για  ένα αμαρτωλό ο οποίος μετανοεί και επιστρέφει στο Θεό.

 Με το περιστατικό που ακούσαμε από κατά Ιωάννη ευαγγέλιο στη  Θεία Λειτουργία της σημερινής Πέμπτης Κυριακής της Τεσσαρακοστής η αγάπη και η ευσπλαχνία του Θεού γίνεται πράξη. Ο Ιησούς  προσφέρει τη συγνώμη του  σε μία αμαρτωλή γυναίκα,  και ταυτόχρονα της ζητά να αρχίσει μια νέα ζωή «χωρίς να αμαρτάνει πια».

Κι εμείς, αδελφοί μου και αδελφές μου  πολλές φορές στη ζωή μας φερθήκαμε σαν τον άσωτο υιό και με την αμαρτία μας απομακρυνθήκατε από το Θεό. Μοιάσαμε ίσως και  το μεγάλο αδελφό κάθε φορά που νομίσαμε πως είμαστε πάντα εντάξει, ή δεν θελήσαμε να  συμμετάσχουμε στη χαρά των αδελφών μας που πήραν το δρόμο της επιστροφής προς το Θεό με τη μετάνοια και τη μεταστροφή και επέστρεψαν στον οίκο του Πατέρα. Αλλά μοιάσαμε και με την αμαρτωλή γυναίκα του σημερινού περιστατικού διότι η κάθε μια και ο κάθε ένας μας γίναμε άξιοι της καταδίκης, εξ αιτίας των δικών μας αμαρτιών.

Στο σημερινό περιστατικό της αμαρτωλής γυναίκας παρατηρήσαμε ότι οι Φαρισαίοι  και οι Γραμματείς απαιτούν  την αυστηρή τήρηση του νόμου. Ο Νόμος είναι αυστηρός και  σαφής.  Μία γυναίκα που διαπράττει μοιχεία  δεν αξίζει τη συγχώρεση. Αυτό που διέπραξε είναι βαρύ: πρόδωσε την οικογένειά της, τον άνδρα της και τα παιδιά της. Γι’ αυτό το κακό που διέπραξε πρέπει να φύγει από τη μέση. Και μάλιστα με βάναυσο τρόπο. Πρέπει να  λιθοβοληθεί. Αυτό ορίζει ο νόμος.

Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι για το μόνο που ενδιαφέρονται  είναι η έστω και  τυπική τήρηση του νόμου. Ταυτόχρονα όμως θέλουν να πειράξουν τον Ιησού, να τον βάλουν σε δύσκολη θέση. Ο Ιησούς όμως δεν πέφτει στην παγίδα τους. Η αγάπη είναι πάνω από την τυπική τήρηση του νόμου. Τους απαντά λοιπόν με δύο τρόπους: γράφοντας και λέγοντας. Κάτι γράφει με το δάκτυλο πάνω στο χώμα. Ο ευαγγελιστής δεν μας λέει τι έγραψε. Θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ακούγοντας τα λόγια που τους είπε στη συνέχεια ο Ιησούς: "όποιος από σας είναι αναμάρτητος ας της ρίξει την πρώτη πέτρα". Στο απρόσμενο αυτό άκουσμα, γίνονται έστω και για λίγο ειλικρινείς, συνειδητοποιούν την προσωπική του κατάσταση  και ένας – ένας φεύγει, αρχίζοντας από τους πιο ηλικιωμένους. Τελικά φεύγουν όλοι! Αναγνωρίζουν ότι όλοι είναι αμαρτωλοί! Όμως μακριά από τον Ιησού δεν υπάρχει συγχώρεση, υπάρχει μοναξιά, τύψεις της συνείδησης. Οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι παρέμειναν στην αμαρτία τους έτοιμοι πάντα να καταδικάσουν την επόμενη ή τον επόμενο που θα παραβεί το νόμο.

Αυτή είναι η πρώτη φάση για μία καλή εξομολόγηση αλλά δυστυχώς στην περίπτωση των Γραμματέων και Φαρισαίων σταματούν εκεί. Ενώ υπάρχει η ουσιαστική συνέχεια. Υπάρχει η προσωπική επικοινωνία με την ευσπλαχνία του Θεού.

Ο Ιησούς μένει μόνος με την γυναίκα. Δεν θέλει να την καταδικάσει. Εξ άλλου, ο ίδιος είπε ότι δεν ήλθε στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά να τον σώσει. Δεν ήλθε να σώσει δικαίους αλλά αμαρτωλούς.  "Κανένας δεν σε καταδίκασε;" τη ρωτά.  «Κανένας Κύριε», εκείνη του απαντά. Τότε ο Ιησούς φανερώνει τη Θεότητά του, της δίνει την άφεση: "Ούτε εγώ σε καταδικάζω!"

Είναι τα πιο όμορφα  λόγια που βγαίνουν από την καρδιά του Θεού γι’ αυτή τη γυναίκα αλλά και για κάθε άνθρωπο που αναγνωρίζει την αμαρτία του και ζητά την ευσπλαχνία του Θεού. Αυτή η αμαρτωλή γυναίκα ενώ καταδικάζεται από το νόμο, αθωώνεται από το νομοθέτη. Ενώ τιμωρείται από τους ανθρώπους, συγχωρείται από το Θεό. Το κακό όμως, η αμαρτία πρέπει να φύγει από τον κόσμο, να νικηθεί από το καλό. Γι’ αυτό ο Ιησούς της ζητά κάτι σημαντικό: "Πήγαινε και μην αμαρτάνεις πια".

Αδελφοί μου παρακολουθήσαμε την τέλεση του Μυστηρίου της εξομολόγησης που στο συγκεκριμένο αυτό περιστατικό τέλεσε ο ίδιος ο Χριστός.

Είναι το ίδιο Μυστήριο στο οποίο ετοιμαζόμαστε να λάβουμε μέρος. Είναι η πηγή της συγχώρεσης και της χάρης του Θεού.

Τη θέση του Ιησού θα πάρουν οι απεσταλμένοι του, στους οποίους είπε: «σε όσους συγχωρήσετε τις αμαρτίες θα τους συγχωρηθούν, σε όσους τις κρατήσετε ασυγχώρητες, θα παραμείνουν ασυγχώρητες».

Ας αφήσουμε λοιπόν να πέσουν από τα χέρια μας οι πέτρες που συχνά ρίχνουμε στους άλλους. Ας πάρουμε στα χέρια μας τις δικές μας αμαρτίες, για να τις  εναποθέσουμε με συντριμμένη την καρδιά μας στην φιλεύσπλαχνη καρδιά του Θεού. Όλα τα άλλα τα φροντίσει Εκείνος.

+N