Πάντα να προσφέρετε φροντίδα, ακόμα και όταν δεν υπάρχει θεραπεία
Πρέπει να διαδώσουμε την παρηγορητική φροντίδα. Αυτό υπογράμμισε η επιστολή του Πάπα υπογεγραμμένη από τον καρδινάλιο Parolin η οποία απευθυνόταν προς τον σεβασμιότατο Vincenzo Paglia, πρόεδρο της Ποντιφικής Ακαδημίας για τη Ζωή, προς τη Διάσκεψη πάνω στην παρηγορητική φροντίδα, που θα βρίσκεται σε εξέλιξη μέχρι αύριο στη Ρώμη.
Ο βαθύτερη κλήση της ιατρικής συνίσταται στο να «φροντίζει πάντα» ακόμη και όταν η θεραπεία δεν είναι δυνατή. Αυτή είναι η οδηγία της επιστολής του Πάπα Φραγκίσκου, την οποία υπέγραψε ο καρδινάλιος Υπουργός του Κράτους Parolin, προς τους συμμετέχοντες στο Συνέδριο για την παρηγορητική φροντίδα, που διοργάνωσε η Ποντιφική Ακαδημία για τη Ζωή.
Το όριο: τόπος συνάντησης όχι μοναξιάς
Η επιστολή περιστρέφεται γύρω από την έννοια των «ορίων» που βιώνει κανείς κατά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του. Στιγμές που μερικές φορές προκαλούν εξέγερση και αγωνία και γι αυτό το λόγο η σημερινή κοινωνία συχνά προσπαθεί να τις αποφεύγει. Η παρηγορητική φροντίδα, από την άλλη πλευρά, επιβεβαιώνει ότι πρέπει «τα όρια» να γίνουν αποδεκτά, μπορεί να αποτελέσουν «όχι πλέον τόπο χωρισμού και μοναξιάς», αλλά ευκαιρία για συνάντηση. Ο ίδιος ο θάνατος «εισάγεται σε έναν συμβολικό ορίζοντα» και μπορεί να ξεχωρίσει όχι τόσο ως όρος σύμφωνα με τον οποίο η ζωή υποκύπτει, αλλά μάλλον ως εκπλήρωση μιας ύπαρξης «που έγινε αποδεχτή ελεύθερα και κοινά αγαπητή».
Η θεραπεία του πόνου
Μεταξύ των κεντρικών θεμάτων της επιστολής και το ζήτημα της «θεραπείας του πόνου». Πρέπει να θυμόμαστε ότι ήδη ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ είχε πάρει αποστάσεις από την ευθανασία και σαφώς νομιμοποίησε «τη χορήγηση αναλγητικών για την ανακούφιση του αφόρητου πόνου, ο οποίος δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με διαφορετικό τρόπο, έστω και αν, κατά τη φάση του επικείμενου θανάτου, αποτελούν αιτία συντόμευσης της ζωής». Αν και σήμερα η συντόμευση της ζωής δεν αποτελεί πλέον συχνή παρενέργεια, υπογραμμίζεται ότι «το ίδιο ερώτημα επαναλαμβάνεται με νέα φάρμακα τα οποία επηρεάζουν τη συνείδηση και καθιστούν εφικτές διάφορες μορφές καταστολής». Η επιστολή διευκρινίζει ότι «το κριτήριο δεοντολογίας δεν αλλάζει αλλά η χρήση αυτών των διαδικασιών απαιτεί πάντα μια προσεκτική διάκριση και μεγάλη σύνεση». Με την καταστολή, «ειδικά όταν είναι παρατεταμένη και βαθιά», στην πραγματικότητα ακυρώνεται η σχεσιακή και επικοινωνιακή διάσταση που είναι «κρίσιμη για τη συνοδεία της παρηγορητικής φροντίδας». Ως εκ τούτου, «πάντα είναι εν μέρει μη ικανοποιητική και γι αυτό θα πρέπει να θεωρηθεί ως μια ακραία θεραπεία».
Η κεντρική θέση της οικογένειας στην περίθαλψη
Το πρόγραμμα της διάσκεψης υπογραμμίζει στη συνέχεια, τις επιστημονικές, οργανωτικές και πνευματικές διαστάσεις που συνοδεύουν την παρηγορητική φροντίδα. Ωστόσο, ένα μοναδικό ρόλο στη φροντίδα των ασθενών αναλαμβάνει η οικογένεια και μπορεί επομένως, να μάθει πολλά από τους πολιτισμούς στους οποίους η οικογενειακή συνοχή διατηρείται με μεγάλη προσοχή.
Διαδίδουμε την παρηγορητική φροντίδα
Επομένως, η επιστολή μας προτρέπει να συνεχίσουμε τον προβληματισμό για την παρηγορητική φροντίδα και να διαδώσουμε την πρακτική της για να διευκολύνουμε την πρόσβαση σε αυτή: ένα καθήκον για το οποίο οι πιστοί μπορούν να βρουν συντρόφους σε πολλούς ανθρώπους καλής θέλησης. Από αυτή την άποψη είναι σημαντική η παρουσία στη Συνέλευση των εκπροσώπων διαφορετικών θρησκειών και διαφορετικών πολιτισμών. Πρέπει να δημιουργήσουμε μια γέφυρα – επαναλαμβάνει – ανάμεσα στη φροντίδα που έχουμε λάβει από την αρχή της ζωής και η οποία έχει επιτρέψει σε αυτήν να ξεδιπλωθεί και στη φροντίδα που πρέπει να προσφέρουμε υπεύθυνα στους άλλους, από γενιά σε γενιά. Έτσι συνδέεται η εμπειρία της κοινής ανθρώπινης ζωής, «με την αναγγελία του Ευαγγελίου που μας θεωρεί όλους παιδιά του ίδιου Πατέρα και αναγνωρίζει σε καθένα από εμάς την απαραβίαστη εικόνα του». Επομένως η παρηγορητική φροντίδα δείχνει την αξία τους και για ολόκληρη την ανθρώπινη συνύπαρξη.
Μετάφραση:ρφ
