ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΕ Ο ΕΝ. ΝΑΟΣ ΛΟΥΤΡΩΝ ΤΗΝΟΥ
Την Κυριακή 31 Ιουλίου 2016, εορτή του Αγίου Ιγνατίου Λοϋόλα,, πανηγύρισε ο ομώνυμος Ενοριακός Ναός των Λουτρών Τήνου.
Την παραμονή τελέστηκε εόρτιος εσπερινός από τον εφημέριο π. Δημήτριο Δαλέζιο και συμπροσευχήθηκαν μαζί του: ο εφημέριος της Ποιμαντικής Ενότητας Κάμπου π. Γεώργιος Ανδριώτης και ο εφημέριος της Ποιμαντικής Ενότητας Αγάπης π. Νικόλαος Ψάλτης ο οποίος και συνόδεψε τους ύμνους στο αρμόνιο.
Την Ημέρα της Πανήγυρης τελέστηκε, αργά το απόγευμα, Αρχιερατική Θεία Λειτουργία από τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπό μας π. Νικόλαο και μαζί του συλλειτούργησε ο εφημέριος του Ναού π. Δημήτριος Δαλέζιος.
Η συμμετοχή των ενοριτών ήταν καθολική και πολύ καλή η συμμετοχή των φιλέορτων από τα γύρω χωριά αλλά και τους Αθηναίους παραθεριστές.
Μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου ο Αρχιεπίσκοπος μίλησε στη συναγμένη Εκκλησία και είπε:
Η σημερινή ευαγγελική περικοπή, αποτελεί μέρος της ομιλίας του Ιησού για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει ο άνθρωπος στο Θεό που διώχνει κάθε φόβο και στην εγκατάλειψη στη Θεία πρόνοια, δηλαδή στη συνεχή φροντίδα του Θεού για τον άνθρωπο. Είναι ένα κείμενο που εναρμονίζεται τέλεια με το πρώτο ανάγνωσμα που ακούσαμε λίγο πριν και ήταν από το Βιβλίο του Εκκλησιαστή. Σ’ αυτό το Βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης γίνεται λόγος για την ματαιότητα των υλικών αγαθών δηλαδή την αβεβαιότητα της ανθρώπινης ζωής και των υλικών
Ο Ιησούς δεν περιφρονεί τα αγαθά της γης, δεν αρνείται τις παροδικές χαρές γήινες χαρές. Δεν θέλει να μισήσουμε αυτή τη ζωή. Αυτή η ζωή είναι μια πορεία προς την ευτυχία και μπορούμε να φθάσουμε στην πλήρη ευτυχία μόνο με Εκείνο και σε Εκείνον.
Ο Χριστός διδάσκει ότι δεν υπάρχει αύριο για όποιον ζει μόνο με τα υλικά αγαθά. Όποιος ζει φροντίζοντας μόνο για το σώμα του, με τον τρόπο αυτό στην πραγματικότητα δεν ζει και αν ζει ν η ζωή τους είναι σαν μια πνοή, και ματαιότητα , διότι συσσωρεύει και σκορπά μόνο για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει διαρκές αύριο για όποιον ζει με μόνο τα υλικά αγαθά διότι όλα τα υλικά αγαθά έχουν ημερομηνία λήξεως. Και το δράμα είναι ότι το τέλος των υλικών αγαθών είναι σκόνη
“Ο άνθρωπος που συσσωρεύει για τον εαυτόν του” σβήνει από μόνος του τη ζωή του και αντικαθιστά την επιθυμία του άπειρου με άπειρα μάταια πράγματα. Όποιος λέει στον εαυτόν του: “Ξεκουράσου, τρώγε, πίνε , απολάμβανε” ζει μία απλή ματαιότητα, Ο χριστιανός οφείλει να γνωρίζει ότι είναι η πιο υψηλή ανησυχία του πνεύματος, είναι η ανυπομονησία της αιωνιότητας σε ένα κόσμο που χαρακτηρίζεται από τη σταύρωση της αγάπης.» έλεγε ένας φιλόσοφος. (Kierkegaard)
Το ερώτημα που τίθεται είναι και πως μπορούμε να πλουτίσουμε ενώπιον του Θεού
Το να πλουτίζουμε ενώπιον του Κυρίου, σημαίνει να μην πέφτουμε στον πειρασμό της ματαιότητας , του άγχους, σαν να εξαρτιόταν όλα από μας.
Σημαίνει να υποτάσσουμε τα πάντα στο Θεό, αυτό που είμαστε και αυτό που έχουμε.
Σημαίνει να δίνουμε με γενναιοδωρία, ασκώντας την ευσπλαχνία. Με άλλα λόγια πλουτίζουμε ενώπιον του Θεού, όταν ζούμε για τους άλλους.
Αυτό το είχε καταλάβει πολύ καλά ο Άγιος Ιγνάτιος Οι φτωχοί γέροντες της Ρώμης τον συγκινούν και αναζητά με κόπο κάθε τρόπο για να βοηθήσει φτωχές οικογένειες της Ρώμης. Δημιουργεί πολλά Κολέγια, με σκοπό να σώσει την πίστη στην Ευρώπη και στην Ασία. Στέλνει συντρόφους του λίγο πολύ παντού στον κόσμο και τους συνοδεύει με την αλληλογραφία του και τις συμβουλές του.
Όταν ο ίδιος ο Κύριος εξέλεξε τους δώδεκα ήταν για να είναι μαζί του και να τους στείλει να κηρύξουν. Διαβάζουμε πράγματι στο ευαγγέλιο του Αγίου Μάρκου: «διάλεξε δώδεκα για να είναι μαζί του και να τους στείλει να κηρύττουν». (Μάρκ.3,14),
Ο Ιγνάτιος ερμηνεύει κατά γράμμα αυτή τη φράση του ευαγγελίου. Συμμερίζεται με τον Ιησού τη ζωή του και την αποστολή του.Θέλει να είναι με τον Ιησού στον πόνο, στο σταυρό και στη δόξα. Συναντά τον Ιησού στο πρόσωπο κάθε φτωχού, πονεμένου και αναλφάβητου και αναζητά συγκεκριμένους τρόπους για να είναι κοντά στον συνάνθρωπό του. Θέλει εδώ και τώρα, να συνεχίσει τη ζωή και την αποστολή του Ιησού ανάμεσα στους ανθρώπους της εποχής μας. Η αποστολή του Χριστού είναι η αγγελία του Ευαγγελίου, δεν είναι δημόσιες σχέσεις και κοινωνική δράση. Μαζί με τον Ιησού, σε πλήρη φτώχεια και αδυναμία, ο Ιγνάτιος και οι σύντροφοί του κηρύττουν το ευαγγέλιο με ανιδιοτελή αγάπη, ώστε να βοηθήσουν τον ακροατή του κηρύγματος να δώσει με πλήρη ελευθερία την απάντηση στο θέλημα του Θεού.
Ζητώντας να είναι μαζί με τον Χριστό ο Ιγνάτιος είχε κατανοήσει ότι έπρεπε να υποφέρει μαζί του, κάτω από τις κοινωνικές καταπιέσεις του κόσμου. Κάτω από την φαινομενική αποτυχία της Εκκλησίας, την φαινομενική επικράτηση του άρχοντα αυτού του κόσμου, που συχνά φαίνεται σαν να έχει την τελευταία λέξη ακόμη και σε κάθε πρωτοβουλία και κάθε προσπάθεια για την ανανέωση της Εκκλησίας, όμως στην πραγματικότητα η τελική νίκη ανήκει στο Χριστό και η μεγαλύτερη δόξα στο Θεό.
Ο Ιγνάτιος συχνά υπενθυμίζει ότι μόνο ζώντας για το Χριστό και με το Χριστό μπορούμε να ελπίζουμε στην πιο μεγάλη χαρά – για την οποία τόσο λίγο μιλούμε ίσως επειδή δεν μπορούμε να την νιώσουμε στον κόσμο αυτό παρά στον κόσμο που μας ετοιμάζει ο Κύριος στην άλλη ζωή.
Ας το ζητήσουμε αυτή την ευτυχία με τα ίδια λόγια του Αγίου Ιγνατίου που έλεγε: «Όλη μου η επιθυμία είναι να μην επιθυμώ τίποτε άλλο από τον εσταυρωμένο Χριστό, διότι αν είμαστε σταυρωμένοι σ’ αυτό τον κόσμο, θ’ ανεβαίνουμε αναστημένοι στον άλλο». Αμήν
Μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία ακολούθησε η εορταστική συνεστίαση στην πλατεία του Αγίου Ιγνατίου, που διοργάνωσε ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού.
