Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες

Απόσπασμα από ομιλία Αρχιερέως προς το εκκλησίασμα, κατά την εορτή του Αγίου Πνεύματος: «Δεν πρόκειται να γίνουμε ούτε οικουμενιστές, ούτε παπικοί, ούτε να προσκυνήσουμε τον Πάπα, ούτε να υποταχτούμε σε κανέναν. Είμαστε Ορθόδοξοι και θα παραμείνουμε Ορθόδοξοι».

Έχω την εντύπωση ότι ο διάλογος μεταξύ των Εκκλησιών δεν αποσκοπεί στο να υποτάξει ή να απαιτήσει την προσχώρηση κανενός σε κανένα. Ποτέ όλα τα χρόνια που διαρκεί ο διάλογος δεν τέθηκαν τέτοιου είδους όροι. Ακόμα και οι Οικουμενικές Σύνοδοι – που μπορούν κάλλιστα να θεωρηθούν, και είναι, μορφές διαλόγου μεταξύ των Επισκόπων της Εκκλησίας προκειμένου από κοινού με την καθοδήγηση του Παναγίου Πνεύματος να φτάσουν σε κάποιες αποφάσεις – δεν υπέταξαν κανέναν.  

Ο διάλογος δεν είναι απαραίτητα υποταγή ούτε προκαλεί απώλεια. Ο διάλογος ως ανθρώπινη ικανότητα δίνει τη δυνατότητα σε δύο αγνώστους να γνωριστούν καλύτερα. Μάλιστα, στον τομέα της ψυχολογίας, ο διάλογος είναι μια προσπάθεια επίλυσης ενός προβλήματος ή μιας παρεξήγησης ακολουθώντας την πιο ανώδυνη οδό.

Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί έχει επικρατήσει μια τόσο λανθασμένη αντίληψη για το που αποσκοπεί ο διάλογος μεταξύ των Εκκλησιών και γιατί τρομοκρατεί τόσο έντονα η ιδέα του διαλόγου.

Επιπροσθέτως, γιατί τόση επιφυλακτικότητα από την Ορθοδοξία προς το διάλογο αφού είναι πεπεισμένη τα μάλα πως κατέχει την Αλήθεια, την Καθολικότητα, την Αποστολικότητα, την Παράδοση κλπ;

Όταν οι ποιμένες και κήρυκες διδάσκουν και νουθετούν τους πιστούς με πνεύμα “θεολογικού σωβινισμού” και όχι “εκκλησιαστικής φιλοπατρίας” τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και τελικά ο αντίκτυπος αυτού του πνεύματος επιστρέφει στον ίδιο τον πομπό, ο οποίος καλείται να προβεί εντέλει σε μιας μορφής δημόσια απολογία, δηλώνοντας «Δεν είμαστε όλοι οι Επίσκοποι ξεπουλημένοι». Το ποίμνιο αντιδρά αφού σύμφωνα με τα όσα το διδάξαμε λογαριάζει. Το λέει άλλωστε και η παροιμία: όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες.

π.Γ.Π.