Όλα τα παιδιά εκτός από ένα
Το τελευταίο έτος της ζωής του Φίλιππου άρχισε όταν μόλις είχαν περάσει οι 100 μοιραίες μέρες από την τρίτη μεταμόσχευση μυελού των οστών, οι μέρες κατά τις οποίες το νέο ανοσοποιητικό σύστημα θα έπρεπε να επιτεθεί στο σώμα του σχεδόν να το σαρώσει όπως κανονικά θα είχε γίνει με ένα ιό. Ο Φίλιππος, παρόλα αυτά, δεν έδειξε σχεδόν καμία ιδιαίτερη αντίδραση και αυτοί οι 12 μήνες που ακολούθησαν ήταν σίγουρα οι ομορφότεροι της ζωής του.
Μετά από περίπου 9 μήνες από την έναρξη του εν λόγω έτους και μόλις λίγο περισσότερο από 2 μήνες από τα όγδοα γενέθλιά του, οι γιατροί μας είπαν ότι δεν μπορούσαν πια να κάνουν τίποτα, ακόμη και η τελευταία μάχη κατά της λευχαιμίας του είχε χαθεί. Από εκείνη τη στιγμή ο γιος μας έγινε μετρήσιμος: Μπορεί να φαινόταν ότι ο Φίλιππος ίσως να ήταν προορισμένος να μην έχει πια αύριο.
Οι τελευταίοι μήνες της ζωής του ήταν ένα δώρο, ακόμα κι αν το αίμα του σταδιακά γινόταν ανίκανο να πήξει, ακόμη κι αν το δέρμα του ήταν διάτρητο από τόσες πολλές βελόνες, για τα δείγματα ελέγχου και για τις μεταγγίσεις. Εκείνος παρόλα αυτά ήταν εκεί, μαζί μας, ακόμη. Τον πρώτο καιρό αυτών των τελευταίων 3 μηνών, πριν ακόμη αρχίσει η παρακμή, το σώμα του έφτασε πιθανώς στο απόγειο της ομορφιάς του.
Ήταν στις 10:05 της Πέμπτης 20 Νοεμβρίου, όταν ο Φίλιππος ξεψύχησε. Η Άννα καθόταν στο κρεβάτι του, εγώ ήμουν γονατιστός δίπλα του και του κρατούσα τα χέρια. Μαζί μας στο σπίτι βρίσκονταν επίσης η μητέρα της Άννας, η νοσοκόμα που με αγάπη βοήθησε αυτούς τους τελευταίους 3 μήνες και μια αγαπητή μας φίλη, μητέρα ενός από τους δύο καλύτερους φίλους του Φίλιππου.
Εκείνη την ημέρα το σπίτι μας γέμισε από κόσμο: Γείτονες, γνωστοί, φίλοι, συγγενείς, ιερείς. Άτομα που είχαν αφήσει την εργασία τους στο μέσον της ημέρας, άτομα που ήρθαν από παντού για να χαιρετήσουν τον Φίλιππο. Χτύπησαν την πόρτα μας κατά τις δέκα το βράδυ. Όλοι εκεί, για εμάς, για τον Φίλιππο. Αγκαλιές και δάκρυα, ενώ το τραπέζι του σαλονιού ήταν γεμάτο από γλυκά, από πολλά υπέροχα γλυκά.
Στον Φραγκίσκο και στον Ιωάννη, τα αδέλφια του Φίλιππου, δεν κρύψαμε τίποτα. Παραστάθηκαν στον μεγαλύτερο αδελφό τους μέχρι το τέλος, ακόμη και μετά, κατά τις ώρες που ακολούθησαν, συχνά πήγαιναν να τον φιλήσουν. Κλάψαμε μαζί.
Την επόμενη ημέρα, Παρασκευή, νωρίς το απόγευμα, πήγαμε στην εκκλησία: Το σώμα του Φίλιππου, στο νέο του σπίτι, ήταν εκεί στο κέντρο, κάτω από το ιερό και γύρω του, κοντά σε εμένα και την Άννα, υπήρχαν εκατοντάδες εκατοντάδων άτομα. Η εκκλησία γιόρταζε, οι ιερείς φορούσαν άμφια γιορτινά, υπήρχαν τραγούδια και μουσική. Πολλά δάκρυα διάσπαρτα αλλά και τα χαμόγελα δεν έλειπαν. Και στο τέλος, πολλά μπαλόνια πέταξαν στον ουρανό.
Εκείνο το απόγευμα, ήμασταν στην εκκλησία για να γιορτάσουμε ένα Πάσχα, για να θυμηθούμε την κοινωνία που υπάρχει μεταξύ εκείνου που έχει φύγει και εκείνου που ζει προσευχόμενος γι αυτόν που έφυγε. Γιορτάσαμε, επειδή για εμάς δεν ήταν αλήθεια ότι ο Φίλιππος δεν είχε πια αύριο, επειδή γνωρίζαμε σίγουρα ότι η ψυχή του συνέχιζε να υπάρχει για την αιωνιότητα, ξέραμε ότι όταν τον συναντήσουμε, εκείνος θα είναι εκεί για να μας υποδεχτεί και να μας παρηγορήσει.
ρφ
