Ο καφές και η ζάχαρη

Πριν από μερικές μέρες με ένα νέο πανεπιστημιακό σκεπτόμαστε πόσο θα ήταν αναγκαίο  μια ομάδα  σπουδαστών να δώσουν μία μαρτυρία  στο Πανεπιστήμιο αποκαλύπτοντας  με τον τρόπο αυτό τη χαρά της χριστιανικής ζωής,  κάνοντας άνοιγμα στην ελευθερία να αγαπούμε ακόμη και όποιον είναι αντίθετος, φανερώνοντας την χαλαρότητα των αληθινών σχέσεων…

Ο νέος όμως μου έφερνε αντιρρήσεις λέγοντάς μου πως στο εσωτερικό της σχολής  εμφανίζονται πολλά εμπόδια για τη χριστιανική μαρτυρία διότι υπάρχουν πολλές αντιδράσεις  στις προσκλήσεις σε εκκλησιαστικές εκδηλώσεις, παρατηρείται η καθαρή εχθρότητα έναντι της Εκκλησίας, εν λείπουν προκαταλήψεις για τα ράσα και τους χριστιανούς της Κυριακής

Καταλάβαμε ότι δεν θα έπρεπε να επιβάλουμε σε κανένα κάτι, αλλά μόνο να δείξουμε και να προσφέρουμε αυτό που εξ άλλου όλοι επιθυμούν: την αγάπη. Κανένας ποτέ αρνείται να τον αγαπούν ?  αντίθετα όλοι επιθυμούν να αγαπούν.

Αυτό κανένας δεν μπορεί να το κάνει  καλύτερα από ένα χριστιανό. Το φλιτζανάκι του καφέ, του ελληνικού, του σλαβικού, του αυστραλιανού, του αφρικανικού, κάθε ανθρώπου, οπωσδήποτε χρειάζεται και ζητά τη ζάχαρη,  έχει το δικαίωμα του. Αν κάποιος  δεν θέλει τη ζάχαρη, ίσως  οφείλεται στο ότι του παρουσιάζουν τη ζάχαρη με λάθος τρόπο ή ίσως του προσφέρεται με τρόπο μη πιστικό.

Δεν μας μένει παρά να την  προσφέρουμε με τρόπο αποδεκτό από όλους. Αν πχ  την αρνούνται, επειδή  αυτός που την προσφέρει φοράει ράσο, τότε ας την φέρει και ας την προσφέρει κάποιος δεν φοράει ράσο.

Εάν την θέλουν σε μια πράσινη ζαχαριέρα αντί για κόκκινη , είναι καλό να του την προσφέρουν σε μια πράσινη. Το σημαντικό είναι  ότι η ζάχαρη  να φθάσει η ζάχαρη  σε όλους διότι ανήκει σε όλους, είναι για όλους και χρειάζεται σε  όλους.

Τελικά όπως πέφτει συχνά στο λάκκο ονειρεύεται τον αυτοκινητόδρομο.