Ο αετός και το ψάρι

Ο  Αυγουστίνος, φίλος όλων, είναι γνωστός ως «ο άνθρωπος με το μπαστούνι», πάντα χαμογελαστός και ποτέ δεν ανησυχεί.

Αλλά, διασχίζοντας μια σκοτεινή στιγμή, μια μέρα μου εμπιστεύεται: «μέσα σε αυτή την απελπισία είμαι γεμάτος από σκέψεις δυσοίωνες: «Βλέπεις την αναπηρία μου…, αν δεν είχα αυτή την αστάθεια στα πόδια… αν τα μάτια μου έβλεπαν καλύτερα…, αν τα χέρια μου μπορούσαν να κάνουν κάτι…».

Και κάτω, κάτω από μια σειρά μαύρων υπογραμμίσεων… Στη συνέχεια με κοιτάζει, περιμένοντας την ενθαρρυντική αντίδρασή μου που δεν μπορούσε να λείψει.

Όμως μεταξύ των πολλών παρήγορων και υπερφυσικών κινήτρων που του πρότεινα για να του αποδείξω την αξία και την θετικότητα κάθε είδους αναπηρίας, αυτή είναι που τον έκανε να φύγει ευχαριστημένος:

 «Άκου Αυγουστίνε, γνωρίζω ένα ψάρι που συχνά παραπονιέται για την αναπηρία του: δεν έχω φτερά όπως ο αετός, δεν μπορώ να πετάξω στον ουρανό. Στη συνέχεια συναντώ έναν αετό που κλαίει για την αναπηρία του: δεν διαθέτει πτερύγια για να μπορεί να ξεγλιστρά όπως το ψάρι και να διεισδύει στα θαύματα του υποβρύχιου κόσμου.

Και στους δύο απαντώ: αγαπητό ψάρι, να είσαι ευτυχισμένο επειδή χωρίς φτερά, έχεις στη διάθεσή σου την απέραντη θάλασσα και απολαμβάνεις τα θαύματα του βυθού, και εσύ αετέ, επειδή είσαι χωρίς πτερύγια, μπορείς να έχεις στη διάθεσή σου και να απολαμβάνεις την απεραντοσύνη του ουρανού με την πανοραμική ατέλειωτη θέα.

Παραγγέλνω στους διαγωνισμούς ζήλιας. Να αγαπάτε οι μεν τους δε, να συμφωνείτε μεταξύ σας. Θα διηγηθείτε, απολαμβάνοντας, ο ένας τον πλούτο του άλλου. Είναι ο διάλογος μεταξύ θάλασσας και ουρανού.