O ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΣΕ ΧΙΟ ΚΑΙ ΜΥΤΙΛΗΝΗ

(Σκέψεις για το προσφυγικό)
 

O ίδιος ο Χριστός, στο 25ο κεφάλαιο του Ματθαίου, μας υπενθυμίζει κάτι πολύ ουσιαστικό στη χριστιανική ζωή: να κάνουμε συγκεκριμένη την πίστη. Είναι στον αδελφό που καλούμαστε να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο του Κυρίου, ακόμη κι όταν – και συμβαίνει συχνά – δύσκολα γίνεται αναγνωρίσιμο στο παραμορφωμένο από την οργή πρόσωπο εκείνου που έχω μπροστά μου και που, ίσως, είναι βίαιος προς εμένα.

Συνήθως είμαστε πρόθυμοι να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο του Ιησού στον φτωχό που μας ζητάει ευγενικά βοήθεια ή στον άρρωστο που με ηρωικό τρόπο βιώνει τον πόνο του. Αλλά πόσο είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο του Κυρίου στον αντιπαθητικό συγγενή που δεν παίρνει από λόγια, στον δύστροπο και απαιτητικό ασθενή, στον ψεύτικο κι ενοχλητικό ζητιάνο!

Έχουμε ανάγκη από ουσιαστικότητα, για να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε μέσα μας τους πυλώνες της χριστιανικής πίστης, τα βάθη του Ευαγγελίου, την αυθεντικότητα της αγάπης και της φιλανθρωπίας μας.

Το Ευαγγέλιο είναι ξεκάθαρο: ο Θεός μας κρύβεται πίσω από το πρόσωπο του φτωχού, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του εξαθλιωμένου, του ασήμαντου. Και όλες οι ευλάβειές μας, οι μετάνοιές μας, οι ιερές ακολουθίες μας, δεν επαρκούν, αν δεν μας οδηγούν στο να αναγνωρίσουμε την τρυφερότητα του Θεού στο πρόσωπο του αδελφού!

Και ο Ιησούς είναι σκληρός: ζητάει να αναγνωριστεί ακόμη και στον εγκληματία: “ήμουν φυλακισμένος και ήρθατε να με δείτε” (δεν λέει αν έχει μετανιώσει ή όχι για το έγκλημά του!). Ζητάει να του δώσουν να φάει, να τον παρηγορήσουν, να τον αγκαλιάσουν. Αυτή η επιτακτική ανάγκη πρέπει να συγκλονίζει, σαν δόνηση, κάθε πράξη της Εκκλησίας, κάθε ποιμαντική δράση!

Χρειάζεται προπόνηση, ώστε να μπορέσουμε να βγάλουμε τις μάσκες για να αναγνωρίσουμε πίσω από το πρόσωπο του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου, το αληθινό πρόσωπο του Ιησού.

Πόσοι άνθρωποι, ακόμη και μή πιστεύοντες ή άθεοι – χωρίς να το αντιλαμβάνονται – βλέπουν τον Ιησού στο πρόσωπο εκείνου που βοήθησαν για να βρει δουλειά ή του έδωσαν ένα κομμάτι ψωμί. Και πόσοι από εμάς – τους πιστούς και μαθητές – θα πρέπει να παραδεχτούν πως δεν κατάλαβαν τίποτα, πανηγυρίζοντας τον Θεό της δόξας με ύμνους μελίρρυτους κι εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια, χωρίς να Τον αναγνωρίζουν στον πρόσφυγα που αγνοήσαμε στα σκαλιά του ναού…

Καλούμαστε να αναγνωρίσουμε το πρόσωπο του Κυρίου στους άσημους και στους τελευταίους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ας προσπαθήσουμε να βιώσουμε – ενσυνείδητα – κάθε μας επιλογή, κάθε μας συνάντηση, κάθε μας λέξη, γνωρίζοντας – ποιος ξέρει; – πως πίσω από το συνοφρυωμένο βλέμμα αυτού που κάθεται δίπλα μου στο λεωφορείο ή στο μετρό κρύβεται το πρόσωπο εκείνου του Θεού που ψάχνω όλη μου τη ζωή, πως πίσω από την προκλητική στάση του συναδέλφου μου στο γραφείο, κρύβεται μια απέραντη θάλασσα τρυφερότητας, η τρυφερότητα του Χριστού…

π.Λ