ΝΥΚΤΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΧΙΟ

Στον Καθεδρικό και Ενοριακό Ναό του Αγίου Νικολάου, στη Χίο, τελέστηκε το βράδυ του Μ.Σαββάτου η Πασχαλινή Αγρυπνία και η Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως, κατά την οποία οι ενορίτες έσπευσαν να συμμετάσχουν

Ο εφημέριος π.Λέων, στην ομιλία του, υπογράμμισε πως το δικό μας Πάσχα, το Πάσχα των πιστών, είναι η δική μας έξοδος από τους τάφους μας· είναι το νέο φως, το γεμάτο ελπίδα φως του Αναστημένου, που φωτίζει τις δυσκολίες, τα προβλήματα της καθημερινότητας, την κόλαση που έχουμε (ή μας έχουν) δημιουργήσει επάνω στη γη.

Ο Χριστός είναι το Πάσχα μας. Κι όμως πολλοί Χριστιανοί, όπως οι μυροφόρες, συνεχίζουν να φέρνουν τα αρώματά τους, τις ευλάβειές τους, σε έναν νεκρό Ιησού. Συναντούμε Χριστιανούς που είναι σταματημένοι στον Σταυρό, στη Μ.Παρασκευή, που έχουν μεγάλη ευλάβεια στον Εσταυρωμένο, ξεχνώντας το τέλος αυτής της ιστορίας.

Διότι αν ο Ιησούς δεν αναστήθηκε, μάταια είναι η πίστη μας, όπως μας λέει ο απόστολος Παύλος. Αν δεν είναι αληθινά αναστημένος, τότε είμαστε ευλαβείς που τελούμε το μνημόσυνο ενός καλού ανθρώπου που έζησε πριν 2000 χρόνια, και του φέρνουμε σαν λουλούδια στον τάφο τις ευλάβειές μας.

Ο Ιησούς είναι αναστημένος. Δεν ανένηψε, δεν τον επανέφεραν στη ζωή, ούτε μετενσαρκώθηκε…  Αναστήθηκε από τον θάνατο και ζει στους αιώνες, στα δεξιά του Πατέρα. Μπορούμε να τον συναντήσουμε, χάρη στη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, στα βάθη της καρδιάς μας και στο πρόσωπο των αδελφών μας.

Και σήμερα είναι χιλιάδες αυτοί που τον συναντούν στην καρδιά τους, στον λόγο του μέσα από το Ευαγγέλιο, στη Θεία Ευχαριστία, προσευχόμενοι, υπηρετώντας αυτούς που έχουν ανάγκη. Ο Χριστός είναι αναστημένος, είναι ζωντανός, είναι παρών. Ας χαρίσουμε ο ένας στον άλλον το χαμόγελό μας, τη χαρά, που μόνο ο Χριστός μπορεί να δώσει.

Είναι όντως ένδοξη, φωτεινή και λαμπρή αυτή η νύχτα, κατά την οποία ενώνονται τα ουράνια και τα επίγεια, συνανθροίζονται οι μαθητές του Αναστημένου, νέοι και ηλικιωμένοι, κρατώντας λαμπάδες και ψάλλοντας Πασχαλινά εγκώμια!

Ας μην μένουμε καθηλωμένοι στη Μ. Παρασκευή. H πρόκληση είναι να περάσουμε από μία σταυρωμένη πίστη σε μία αναστημένη πίστη, διότι η χριστιανική χαρά είναι μια (ξε) περασμένη θλίψη.

πλκ

[module-781]