ΝΑ ΜΗΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ
Ο Κύριος συχνά μας υπενθυμίζει ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους, να μην τους καταδικάζουμε αλλά να τους συγχωρούμε: με αυτό τον τρόπο μιμούμαστε την ευσπλαχνία του Θεού Πατέρα και «για να μην κάνουμε λάθη» στη ζωή μας , πρέπει «να μιμούμαστε τον Θεό». Η ευσπλαχνία του Θεού είναι ικανή να συγχωρήσει και τις πιο «ατυχείς πράξεις μας.
Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Πόσοι άνθρωποι [λένε]: «Έχω κάνει τόσο άσχημα πράγματα. Έχω εξασφαλίσει τη θέση μου στην κόλαση, δεν θα μπορέσω να γυρίσω πίσω». Μα σκεφτήκατε την ευσπλαχνία του Θεού; Μια φτωχή χήρα πήγε να εξομολογηθεί στον εφημέριο του Άρς (ο σύζυγός της είχε αυτοκτονήσει, είχε πέσει από την γέφυρα [κάτω] στο ποτάμι. Και έκλαιγε. Έλεγε: «Μα εγώ είμαι μια αμαρτωλή, φτωχή. Αλλά ο φτωχός ο σύζυγός μου! Είναι στην κόλαση». Και ο εφημέριος του Άρς της είπε: «Μα, σταματήστε κυρία να κλαίτε, διότι ανάμεσα στη γέφυρα και στο ποτάμι υπάρχει η ευσπλαχνία του Θεού».
Για να μπει κάποιος στο μονοπάτι της ευσπλαχνίας, ο Ιησούς μας δίνει συγκεκριμένες συμβουλές. Πρώτα απ’ όλα να μην «κρίνουμε»: Είναι μια «κακή συνήθεια» από την οποία πρέπει να απέχουμε, ιδιαίτερα κατ’ αυτή την περίοδο της Σαρακοστής.
Ας σκεφτούμε κι’ εμείς πόσες φορές την ημέρα κρίνουμε. Δε χρειάζεται να κρίνουμε και χειρότερο ακόμη να κατακρίνουμε. Οφείλουμε να συγχωρούμε, ακόμη και αν είναι «πολύ δύσκολο».
Ο Κύριος μας επαναλαμβάνει και κάτι άλλο: «Δώστε και θα σας δοθεί»: να είστε γενναιόδωροι όταν δίνετε. Να είστε γενναιόδωροι, ιδιαίτερα με τους φτωχούς, με εκείνους που έχουν ανάγκη. Δεν μπορούμε να αγαπούμε τους φτωχούς με κλειστές. «Δώστε και θα σας δοθεί. Ο Κύριος είναι γενναιόδωρος: εμείς δίνουμε ένα και Εκείνος μας το δίνει στο εκατονταπλάσιο από αυτό που δίνουμε.
Ο χριστιανός δεν είναι ένας ψυχρός τηρητής του νόμου, κάποιος που πηγαίνει απλώς στην Εκκλησία, κάποιος που κάνει ελεημοσύνη, κάποιος που απαγγέλει προσευχές. Ο Χριστιανός είναι πάνω από όλα αυτός που αγαπά.
Το χαρακτηριστικό του χριστιανού είναι η αγάπη. Ο χριστιανός είναι εκείνος που πιστεύει στην αγάπη. Πάντοτε. Ακόμη και όταν αυτό του κοστίζει. Και μάλιστα όταν του κοστίζει. Το να αγαπά κανείς σημαίνει πως ο ίδιος πιστεύει στη δύναμη της αγάπης. Σημαίνει ότι είναι πεπεισμένος ότι έχει δίκιο αγαπώντας, νικά αγαπώντας, διδάσκει αγαπώντας στηρίζει κάποιον αγαπώντας.
Και αυτή η ικανότητα του χριστιανού πρέπει να γίνεται ξεκάθαρη, φανερή και αντιληπτή.
Ο χριστιανός πρέπει να είναι «αναγνωρίσιμος» από όλους προπάντων επειδή αγαπά το Θεό και τον πλησίον. Όσο περισσότερη αγάπη υπάρχει τόσο περισσότερος Χριστιανισμός υπάρχει.
Χρειάζεται από όλους μας συνεχής προσπάθεια να αγαπούμε, χωρίς διακρίσεις και χωρίς επιλογές και προτιμήσεις. Και αυτό είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος συνήθως μετρά πόσοι τον αγαπούν και όχι πόσους αγαπά. Ο χριστιανός δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος επειδή αγαπά πολλούς, ευτυχισμένος θα είναι μόνο όταν αγαπά όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Αυτό δεν είναι κάτι απλό και εύκολο, γι’ αυτό χρειάζονται μεγάλες προσπάθειες, καλώ τον εαυτό μου τον κάθε ένα και την κάθε μια σας αυτή την περίοδο της Τεσσαρακοστής να αυξήσουμε τις προσπάθειες μας, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που θα έχουν.
+Ν
