Να είστε άτομα προσευχής, όχι «επαγγελματίες του ιερού»
Κατά το τελευταίο στάδιο του ταξιδιού του στη Μαδαγασκάρη, ο Πάπας Φραγκίσκος συναντά τους ιερείς, τους μοναχούς και τις μοναχές, τους αφιερωμένους και τους ιεροσπουδαστές, καλώντας τους να μην αφήσουν «να τους κλέψουν τη χαρά της ιεραποστολής». Μην περνάτε ώρες μιλώντας για επιτυχίες ή αποτυχίες, αλλά καταπολεμώντας το κακό «στο όνομα του Ιησού».
Ο αφιερωμένος άνθρωπος ζει δοξάζοντας τον Κύριο, είναι σε θέση να αναγνωρίζει παντού την παρουσία του και επιθυμεί να ζει πάντα δίπλα του. Εάν αντιθέτως, αφήσει τον εαυτό του να καταβληθεί από υπερβολική ανησυχία όσο αφορά τον προσωπικό χώρο αυτονομίας και χαλάρωσης» και βιώνει τα καθήκοντά του ως «ένα απλό προσάρτημα της ζωής» κινδυνεύει να γίνει «επαγγελματίας του ιερού», επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο να του κλέψουν «τη χαρά της ιεραποστολής». Αυτά εξήγησε ο Πάπας Φραγκίσκος κατά το τελευταίο στάδιο του ταξιδιού του στη Μαδαγασκάρη, στους ιερείς, στους μοναχούς και στις μοναχές, στους αφιερωμένους και στους ιεροσπουδαστές, με τους οποίους συναντήθηκε κατά το ηλιοβασίλεμα στο αθλητικό κέντρο του Collegio Di Saint Michel του Antananarivo, το οποίο ίδρυσαν Γάλλοι Ιησουίτες Ιεραπόστολοι πριν από 130 χρόνια, το 1888.
Στο Κολλέγιο του Αγίου Μιχαήλ, που ίδρυσαν Ιησουίτες
Σήμερα, το κολλέγιο είναι ένα δημοφιλές σχολείο ελίτ το οποίο έχει εκπαιδεύσει κατοίκους της Μαδαγασκάρης που έπαιξαν σημαντικούς ρόλους στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωής της χώρας. Το σύνθημα του κολλεγίου, το οποίο έχει ως στόχο όχι μόνο τη διανοητική και πνευματική εκπαίδευση αλλά και την υγεία του σώματος, προάγοντας τον αθλητισμό, είναι «Ριζώνουμε για να βοηθήσουμε τον πλησίον». Υποδεχόμενος υπό των ύμνων των μοναχών, απεύθυνε χαιρετισμό στον Πάπα η αδελφή Suzanne Marianne Raharisoa, του Μοναχικού Τάγματος των «Αδελφών του Ιησού», Ηγουμένης των μοναχών της Μαδαγασκάρης.
Αδελφή Suzanne: να παραμένουμε όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ποίμνιο
Η αδελφή Suzanne υπογραμμίζει ότι οι αφιερωμένοι, στο αφρικανικό νησί, επιδιώκουν «να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο κοπάδι» που τους έχει ανατεθεί, και εκτός από τη δέσμευση για αληθινό ευαγγελισμό, «είναι αισθητά παρόντες και δραστήριοι και στον τομέα της εκπαίδευσης, της υγείας, όπως κλινικές, νοσοκομεία, ιατρεία και λεπροκομεία που είναι διάσπαρτα παντού καθώς και σε φιλανθρωπικά έργα». Και ολοκληρώνει την ομιλία της ζητώντας την ευλογία του Πάπα, επειδή «συχνά είναι δύσκολο να ξυπνήσουμε, να αποποιηθούμε τον εαυτό μας για να πλησιάσουμε τους αδελφούς μας στην καθημερινή ζωή και να βγούμε έξω για να πάμε να τους συναντήσουμε στα προάστια».
Το χαμόγελο για το τραπέζι, η προσευχή για όσους δεν μπόρεσαν να έρθουν
Ο Πάπας Φραγκίσκος ξεκινά την ομιλία του με ένα χαμόγελο, λέγοντας ότι όταν του έφεραν το τραπέζι όπου ακούμπησε τα χαρτιά που έπρεπε να διαβάσει, «σκέφτηκα ότι μου το έφεραν για να φάω, αλλά ήταν αντιθέτως για να μιλήσω!». Αμέσως μετά, ζήτησε να προσευχηθούν σιωπηλά για τους ιερείς, τους αφιερωμένες και τους αφιερωμένους «που δεν μπόρεσαν να ταξιδέψουν εξαιτίας προβλημάτων υγείας, λόγω ηλικίας ή σοβαρών περιστατικών.
Εκείνοι που δεν φοβήθηκαν, από τους Λαζαριστές μέχρι του Λασαλιανούτς
Ως εκ τούτου ο Ποντίφικας ζητά να αποδώσουμε «ευγνώμονα μνήμη σε όλους εκείνους που δεν φοβήθηκαν και ήξεραν πώς να στοιχηματίζουν υπέρ του Ιησού Χριστού και της Βασιλείας του». Αποτελούν «τις ρίζες του ευαγγελισμού, εδώ – πρόσθεσε – Εσείς αποτελείτε την κληρονομιά. Εσείς θα αφήσετε επίσης κληρονομιά στους άλλους». Και έκανε αναφορά στους Λαζαριστές, στους Ιησουίτες, στις Αδελφές του Αγίου Ιωσήφ, στους αδελφούς των Χριστιανικών Σχολών, στους Ιεραπόστολους της alette και σε όλους τους άλλους πρωτοπόρους, επισκόπους, ιερείς και αφιερωμένους που μαζί με τόσους πολλούς λαϊκούς, «κατά τους δύσκολους καιρούς της δίωξης», κράτησαν ζωντανή «τη φλόγα της πίστης σε αυτά τα εδάφη».
(Συνεχίζεται)
Μετάφραση:ρφ
