Να αναγνωριστεί ο διακονηματικός ρόλος των γυναικών
Στις εισηγήσεις 0των δώδεκα μικρών ομάδων εργασίας που παρουσιάστηκαν στην αίθουσα κατά τη διάρκεια της 13ης Γενικής Συνέλευσης της Συνόδου για τον Αμαζόνιο, αφιερώνεται άφθονος χώρος στο θέμα του ρόλου των γυναικών. Μετά τον προβληματισμό που έχει ήδη ανοίξει το Instrumentum laboris (κείμενο βάση), υπάρχουν πολλά αιτήματα για αναγνώριση της αξίας της γυναικείας παρουσίας στην ειδική υπηρεσία προς την Εκκλησία στον Αμαζόνιο. Ζητάμε να δοθούν και να γίνουν δεκτά "θεσμοθετημένα διακονήματα" του αναγνώστη και του υποδιακόνου και στις γυναίκες. Και προτείνεται επίσης η δημιουργία ενός νέου θεσμού της συντονίστριας της ενοριακής κοινότητας». Σε αυτά τα θέματα, το ραδιόφωνο του Βατικανού αναφέρθηκε στη συνέντευξη της Serena Noceti, καθηγήτριας της συστηματικής θεολογίας στο Ανώτερο Ινστιτούτο Θρησκευτικών Επιστημών στη Φλωρεντία.
R. – Ολόκληρη η προ-συνοδική εργασία τόνισε ποια είναι βασικά στοιχεία της ποιμαντικής εμπειρίας των τοπικών εκκλησιών στον Αμαζόνιο: 70, ακόμη και το 80% των ποιμαντών είναι γυναίκες. Οι κατηχητές, οι συντονιστές της κοινότητας, οι εμψυχωτές των λειτουργικών ιεροτελεστιών είναι θεμελιωδώς μια φωνή και μια θηλυκή λέξη. Προφανώς, το Instrumentum laboris υπενθύμισε την πτυχή αυτή σε διάφορα σημεία, υπενθυμίζοντας ότι το αίτημα που διατυπώθηκε με διαφορετικούς τρόπους και σε διαφορετικά πλαίσια της αναγνώρισης αυτού που ονομάστηκε «επίσημο διακόνημα» για τις γυναίκες. μια παραδοχή – θα έλεγα – σχεδόν προφανής, δεδομένου ότι, λαμβάνοντας υπόψη αυτό το στοιχείο ή μια αίτηση αναγνώρισης αυτού του διακονήματος, αυτού του ευρέως διαδεδομένου υπουργήματος που αναλαμβάνουν οι γυναίκες.
Λαμβάνοντας υπόψη το εύρος αυτών των ευθυνών και την έλλειψη ιερέων, ποιοι είναι οι ρόλοι που διαδραματίζουν οι γυναίκες στην αμαζονική Καθολική Εκκλησία; Εσείς ως θεολόγος έχετε επίσης την ευκαιρία να το συνειδητοποιήσετε προσωπικά …
R. – Σίγουρα. Αυτό το καλοκαίρι πέρασα μερικές εβδομάδες σε μερικές τοπικές εκκλησίες στο Αμαζόνιο για να μπορέσω να συναντήσω ομάδες γυναικών και να μάθω πιο άμεσα σχετικά με την διακονηματική ποιμαντική εμπειρία – θα έλεγα έτσι – για πολλές γυναίκες. Αλλά είναι δύσκολο να πούμε ποια είναι τα πεδία της ποιμαντικής υπηρεσίας στην οποία δεν υπάρχουν! Οι γυναίκες αναγγέλλουν ο Ευαγγέλιο, ακόμη και σε διασκορπισμένες κοινότητες μακριά από το κέντρο των ενοριών. είναι συντονίστριες, εμψυχώτριες θρησκευτικών εκδηλώσεων όταν απουσιάζει ο ιερέας την Κυριακή συναθροίζουν τη χριστιανική κοινότητα, είναι έκτακτοι χορηγοί της Ευχαριστίας, εμπλέκονται σε δραστηριότητες παροχής υπηρεσιών με την Κάριτας ή σε άλλες μορφές ανθρωπιστικής βοήθειας. Μερικές από αυτές προΐστανται, με την άδεια του επισκόπου, σε κηδείες και γάμους χωρίς την παρουσία ιερέων. Και πάλι, μερικοί από αυτούς μπορούν να χορηγήσουν του βαπτίσματος σε παιδιά σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όταν οι πρεσβύτεροι ή ο επίσκοπος μπορούν να περάσουν σε ορισμένες κοινότητες μόνο μια φορά το χρόνο και υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες ο πρεσβύτερος μπορεί να είναι παρών στην κοινότητα – σε μια κοινότητα μακριά από το ενοριακό κέντρο – ίσως μια φορά κάθε δύο χρόνια. Είναι αυτές οι γυναίκες, μοναχές και λαϊκές – επαναλαμβάνω – που εγγυώνται την «ποιμαντική παρουσία», όπως αυτή αποκαλείται, που δείχνει και πιστοποιεί μια ζωντανή παρουσία της Εκκλησίας.
Στις καθημερινές ενημερώσεις τύπου στην αίθουσα Τύπου και στις περιλήψεις μερικών εκθέσεων από τις μικρότερες ομάδες προέκυψαν ορισμένες θέσεις ορισμένων πατέρων συνόδου ανοίγματος προς την αναγνώριση της θητείας των γυναικών, καθώς και για το άνοιγμα των γυναικών στα αποκαλούμενα «θεσμοθετημένα διακονήματα». Ποια είναι η αντανάκλασή σας σε αυτό;
R. – Όταν μιλάμε για θεσμοθετημένα διακονήματα – είναι καλό να το επαναλάβουμε – ότι μιλάμε για του αναγνώστη και του υποδιακόνου, στα δύο αυτά διακονήματα που είναι βαπτιστικά διακονήματα και ο Πάπας Παύλος VI είχε θέσει ε εφαρμογή με το αποστολικό έγγραφο quaedam του 1972. Με αυτό το έγγραφο ο Πάπας Παύλος VI έδειξε ότι αυτά τα διακονήματα πρέπει να προορίζονται αποκλειστικά για τους άνδρες. Πιστεύω όμως ότι σε αυτήν την Σύνοδο επαναλήφθηκαν από πολλούς επισκόπους, ειδικά κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεων Τύπου, ότι είναι σκόπιμο η συνέλευση να αναγνωρίσει το αίτημα που είχε γίνει στην προ-συνοδική φάση και κατά τη διάρκεια των εργασιών πολλών επισκόπων, του διακονήματος του Αναγνώστη και του Υποδιακόνου να χορηγείται και στις γυναίκες. Θα ήταν ένα διακόνημα που προέρχεται από το Μυστήριο του Βαπτίσματος και έτσι δεν θα υπήρχαν προβλήματα από θεολογικής πλευράς και θα έλεγα ότι είναι πια ώριμο να αναγνωριστεί, ξεκινώντας από αυτή την πρακτική που ανέφερα νωρίτερα ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι αναγνώστριες και υποδιακόνισες όχι μόνο κατά τη στιγμή της υπηρεσίας στη λατρεία της ζωής της χριστιανικής κοινότητας, με μια υπηρεσία που αναγνωρίζει η εκκλησία για όλη τη ζωή της – με ένα ειδικό τυπικό σύσταση – αλλά και ότι αυτά τα διακονήματα του αναγνώστη και του υποδιακόνου μπορεί να είναι εκείνη η δύναμη του δώρου του Θεού, του δώρου της χάρης και της εκκλησιαστικής για την ποιμαντική δραστηριότητα.
Δίπλα σ’αυτό, νομίζω ότι μία από τις προτάσεις μερικών επισκόπων έδειξαν να γίνεται αποδεκτό ένα διακόνημα του συντονιστή και της συντονίστριας των εκκλησιαστικών κοινοτήτων, θα μπορούσε να είναι μία πρόταση άκρως ενδιαφέρουσα και με τη δυνατότητα – πιστεύω – να γίνει δεκτή. Πράγματι ο Άγιος Πάπας Παύλος ο 6ος με την εγκύκλιο inisteria quaedam σημείωνε ότι οι Σύνοδοι των Επισκόπων μπορούν να προτείνουν στην Αγία Έδρα και άλλα διακονήματα, εκτός από εκείνα του αναγνώστη και του υποδιακόνου. Θα ήταν σημαντικό, έχοντας υπόψη αυτό που ήδη γίνεται στις χριστιανικές κοινότητες της Αμαζονίας και τις ανάγκες αυτών των κοινοτήτων ακριβώς για το καλό των πιστών, να συνοδεύονται σε μία πνευματική πορεία. Θα έβλεπε πολύ θετικό οι Σύνοδοι των Επισκόπων της περιοχής της Αμαζονίας αν ζητούσαν από την Αγία Έδρα να δημιουργήσει αυτό το διακόνημα του συντονιστή και συντονίστριας των κοινοτήτων, λαμβάνοντας υπόψη ότι θα ήταν ευκταίο ένα διακόνημα όχι μόνο για τις γυναίκες. Πράγματι στην Αμαζονία, τουλάχιστο το 20% των περιπτώσεων έχουμε άνδρες που συντονίζουν τις κοινότητες και ιδιαίτερα εμψυχώνουν κατά τη στιγμή της Κυριακάτικων ιεροτελεστιών όταν απουσιάζει ο πρεσβύτερος.
+Ν
