«Μπήκε και κάθισε σε μια βάρκα και ο κόσμος στεκόταν στο γιαλό» (Μτ 13,1-9)
Μάλλον και ο Ιησούς νιώθει τη ζέστη αυτής της περιόδου, και όπως πολλοί, αναζητά λίγη ανακούφιση από τη ζέστη αυτών των ημερών, πηγαίνοντας να καθίσει δίπλα στη λίμνη. Και μετά σου λένε πως το Ευαγγέλιο δεν είναι επίκαιρο!
Θα ήταν καταπληκτικό να βρούμε τον Ιησού καθισμένο στην όχθη της θάλασσας της παραλίας που συχνάζουμε, και να τον δούμε καθισμένο ανάμεσα σε ένα πλήθος περίεργων, φουσκωμένων ανδρών από τα γυμναστήρια, από τύπους με τατουάζ, από άτομα που κάνουν σερφινγκ, και να προσπαθεί να απαντήσει στα ερωτήματά τους και να κατακτά τις καρδιές τους. Και όσο περιμένει, διδάσκει, θεραπεύει, διώχνει δαιμόνια. Γιατί δαιμόνια υπάρχουν πολλά και στη θάλασσα. Τουλάχιστον, αν κρίνω από αυτό που βγαίνει, με δυνατή φωνή, από το στόμα πολλών. Ας αναρωτηθούμε: Μα τι περιμένει ο Ιησούς; Ή καλύτερα, ποιον περιμένει; Περιμένει εμένα και εσένα. Που δεν πρέπει να ξαφνιαστούμε βλέποντας τον εκεί. Γιατί να μην είναι εκεί; Εκείνος βρίσκεται εκεί που είναι ο λαός του. Όπου υπάρχει ένας άνθρωπος, υπάρχει μια ψυχή, και όπου υπάρχει μια ψυχή, υπάρχει ο Θεός. Γιατί ο Θεός αγαπά να βρίσκεται ανάμεσα στο λαό Του. Και ιδού μόλις μας βλέπει ξεκινά να μας διηγείται μια παραβολή:
"Ιδού, ο σπορέας βγήκε για να σπείρει. Και ενώ έσπερνε, ένα μέρος έπεσε στο δρόμο, ήρθαν τα πουλιά και τους έφαγαν. Ένα άλλο μέρος έπεσε σε βραχώδη περιοχή, όπου δεν υπήρχε χώμα, φύτρωσαν αμέσως, γιατί το έδαφος δεν είχε βάθος, αλλά όταν βγήκε ο ήλιος τα έκαψε, και επειδή δεν είχαν ρίζες ξεράθηκαν. Ένα άλλο μέρος έπεσε σε καλή γη και έδωσαν καρπό: άλλοι εκατό, άλλοι εξήντα, και άλλοι τριάντα φορές περισσότερο.
Είναι μια παραβολή που ήδη γνωρίζουμε. Γιατί μας την επαναλαμβάνει; Ίσως για να μας θυμίσει πως ακόμη και αν είμαστε διακοπές, κατά το πνεύμα του κόσμου, για το Θεό δεν υπάρχουν διακοπές. Δεν μπορούμε να τον αφήσουμε τον Ιούνιο και να τον ξαναπάρουμε τον Σεπτέμβριο. Και κυρίως, ο Θεός δεν πηγαίνει διακοπές. Δεν πάρει σε διακοπές με την έννοια δεν φεύγει από εμάς. Και ευτυχώς. Και σήμερα βγαίνει για να σπείρει, ακόμη και στην παραλία της θάλασσας.
Ας μην επιτρέψουμε στους γλάρους να μας αφαιρέσουν αυτό που Εκείνος σπέρνει. Ας μην επιτρέψουμε στον καυτό ήλιο να ξεράνει το σπόρο που σπάρθηκε για τις αποθήκες του ουρανού. Ακόμη και στην παραλία, ή στο βουνό, ακόμη και κατά τοις διακοπές, την γη της καρδιάς μας πρέπει να την φροντίζουμε. Αλλιώς σταματά να παράγει. Οι διακοπές, αντιθέτως, ας είναι στιγμή για να μείνουμε και λίγο παραπάνω σε στενή επαφή με τον Θεό. Μια στιγμή κατά την οποία, ζώντας λιγότερο βιαστικά, επωφελούμαστε, για να μείνουμε λίγο «καρδιά με καρδιά» μ’ Εκείνον. Τότε ακόμη και καλοκαιρινή περίοδο θα παράγει καρπό. Πότε τριάντα, πότε εξήντα, πότε εκατό φορές περισσότερο. Ας πάμε διακοπές με το Θεό. Ας μην χάσουμε τις θεϊκές διακοπές, όπως θα ήθελε ο διάβολος. «Όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει». Μια αγκαλιά.
Στοχασμός: don Giuseppe Terranova
Μετάφραση: π. Νίκος Ρούσσος
