ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΗΣ 5ης ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ
10 Φεβρουαρίου 2025
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (6,53-56)
Κατ’ εκείνο τον καιρό, αφού ο Ιησούς και οι μαθητές του πέρασαν τη θάλασσα κι έφθασαν στη στεριά, πήγαν στη Γεννησαρέτ, όπου και άραξαν. Μόλις βγήκαν απ’το πλοιάριο, αμέσως ο κόσμος γνώρισε τον Ιησού, κι διέτρεξαν όλη εκείνη την περιοχή και άρχισαν να φέρνουν τους αρρώστους πάνω σε κρεβάτια, εκεί όπου άκουγαν ότι είναι. Κι όπου κι αν έφθανε, σε χωριά ή σε πόλεις ή σε αγροικίες, τοποθετούσαν τους ασθενείς στις αγορές και τον παρακαλούσαν να τους αφήσει να αγγίξουν την άκρη του φορέματός του. Κι όσοι το άγγιζαν, σώζονταν.
Λόγος του Κυρίου
Στοχασμός (don Luigi Maria Epicoco)
Υπάρχουν μέρες που το Ευαγγέλιο μας διηγείται ιδιαίτερες ιστορίες. Άλλες μέρες πάλι απλά περιορίζεται στην περιγραφή για το τι συμβαίνει. Και έχει μικρή σημασία το γεγονός ότι στο σημερινό Ευαγγέλιο, για παράδειγμα, ο Ιησούς δεν μιλάει ποτέ. Στην πραγματικότητα, η παρουσία του, η επίδρασή του στους ανθρώπους, η ικανότητά του να διεγείρει είναι από μόνο του ένα γεγονός που μιλάει.
«Μόλις βγήκαν απ’το πλοιάριο, αμέσως ο κόσμος γνώρισε τον Ιησού, κι διέτρεξαν όλη εκείνη την περιοχή και άρχισαν να φέρνουν τους αρρώστους πάνω σε κρεβάτια, εκεί όπου άκουγαν ότι είναι».
Υπάρχει, όπως και στους ανθρώπους, η αίσθηση ότι ο Ιησούς είναι ο μόνος στον οποίο μπορούμε να παραδώσουμε την αδυναμία μας, την ευθραυστότητά μας, τις ελλείψεις μας, την ασθένειά μας. Είναι όλοι καλοί στο να αγαπούν σε εμάς αυτό που λάμπει, αυτό που είναι όμορφο, αυτό που είναι δυνατό, αυτό που δίνει ικανοποίηση. Αλλά η αληθινή αγάπη είναι αγάπη για αυτό που μέσα μας είναι σπατάλη, αδυναμία, πρόβλημα, εμπόδιο.
Οι άνθρωποι αισθάνονται ότι ο Ιησούς ξέρει πώς να πάρει στα σοβαρά την αδυναμία μας και η έλξη Του είναι σαν μια δίνη που περιλαμβάνει όλους. «Όπου κι αν πήγαινε, στα χωριά, στις πόλεις και στην ύπαιθρο, έπαιρναν τους αρρώστους στις πλατείες και τον παρακαλούσαν να τους αφήσει να αγγίξουν τουλάχιστον το στρίφωμα του ενδύματός του. Και όλοι όσοι τον άγγιζαν θεραπεύονταν».
Και μια τελευταία λεπτομέρεια που δεν πρέπει ποτέ να παραμελούμε, αυτή του «αγγίγματος του Ιησού». Πράγματι, όσο η χριστιανική εμπειρία σταματά να είναι μόνο μια διανοητική, γνωστική, θεωρητική εμπειρία, αυτό δεν αλλάζει τη ζωή μας. Χρειάζεται να κάνουμε εμπειρία του Χριστού και όχι απλώς να στοχαζόμαστε γι’ Αυτόν. Με αυτή την έννοια, τα Μυστήρια είναι ένας βιωματικός τρόπος σύναψης σχέσης μαζί του.
Ακόμη και η ζωή της προσευχής μας θα πρέπει πάντα να στοχεύει στην εμπειρία και όχι στον απλό στοχασμό. Ωστόσο, σχεδόν ποτέ δεν σκεφτόμαστε το γεγονός ότι αν η προσευχή μας δεν τελειώνει με μια απόφαση, τότε ήταν μόνο μια καθαρή θεωρητική άσκηση. Οι αποφάσεις μας είναι η απόδειξη για το αν έχουμε συναντήσει πραγματικά τον Χριστό ή όχι.
Προσευχήσου……
Κύριε,
σου ζητώ το δώρο της ελευθερίας του πνεύματος
για να μπορώ να διακρίνω
την παρουσία σου στη ζωή μου
και να βαδίζω με περισσότερη δέσμευση
στην οδό του Ευαγγελίου σου,
και να μεταστραφώ! Αμήν.
(www.episkopisyrou.gr)
