Μελέτη Ευαγγελίου Δευτέρας 8 Μαρτίου 2021
της 9ης Εβδομάδας της Κοινής Περιόδου του Έτους
Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Αμήν
Επικαλούμαι το Πνεύμα Σου Κύριε, να με καθοδηγήσει και να με φωτίσει.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ
Ανάγνωσμα από το κατά Μάρκο Άγιο Ευαγγέλιο (12, 1-12)
Κατ’ εκείνο τον καιρό, άρχισε πάλι ο Ιησούς να τους μιλάει με παραβολές:
“Ένας άνθρωπος φύτεψε ένα αμπέλι, το περίφραξε, έσκαψε στέρνα κάτω από το πατητήρι, οικοδόμησε ένα πύργο και το νοίκιασε σε γεωργούς και αναχώρησε για άλλο τόπο.
Στον κατάλληλο καιρό έστειλε ένα δούλο προς τους γεωργούς, για να πάρει απ’ αυτούς το μερίδιο των καρπών του αμπελιού. Εκείνοι τον έπιασαν, τον έδειραν και τον έστειλαν πίσω με άδεια χέρια. Έστειλε και πάλι σ’ αυτούς ένα άλλο δούλο. Κι αυτόν τον κτύπησαν στο κεφάλι και τον κακοποίησαν. Έστειλε κι άλλον. Κι αυτόν τον σκότωσαν. Έστειλε κι άλλους πολλούς, απ’ τους οποίους άλλους έδειραν κι άλλους σκότωσαν.
Είχε ακόμα ένα, τον αγαπημένο του γιο. Τελευταίο έστειλε αυτόν στους γεωργούς, λέγοντας “Το γιο μου θα τον ντραπούν”. Αλλά εκείνοι οι γεωργοί είπαν μεταξύ τους: “Αυτός είναι ο κληρονόμος! Ελάτε να τον σκοτώσουμε και η κληρονομιά θα είναι δική μας”. Αφού τον συνέλαβαν, τον σκότωσαν και τον έβγαλαν έξω απ’ το αμπέλι.
Τι, λοιπόν, θα κάμει ο κύριος του αμπελιού; Θα πάει και τους εξολοθρεύσει εκείνους τους γεωργούς και θα δώσει το αμπέλι σε άλλους.
Ούτε το λόγο αυτό της Γραφής δε διαβάσατε:
«Η πέτρα που απέρριψαν οι οικοδόμοι, αυτή έγινε ακρογωνιαία. Αυτό έγινε από τον Κύριο, και είναι θαυμαστό στα μάτια μας;»
Ζητούσαν να συλλάβουν τον Ιησού, αλλά φοβήθηκαν το πλήθος. Κατάλαβαν, πράγματι, ότι γι’ αυτούς είπε την παραβολή.
Τον άφησαν, τότε, κι έφυγαν.
Λόγος του Κυρίου
ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ
Μπορείς να διακρίνεις πόση αξιοπρέπεια υπάρχει σε αυτόν τον Κύριο της περικοπής, που προετοιμάζει με φροντίδα και αγάπη τον αμπελώνα για να τον νοικιάσει, και από την άλλη πλευρά πόση αλαζονεία από τους ενοικιαστές οι οποίοι σκέπτονται πως, σκοτώνοντας τον γιο του Κυρίου, θα κληρονομήσουν τον αμπελώνα; (Θα μπορούσαμε να πούμε: «Μα καλά πόσο ανόητοι μπορεί να ήταν να νομίζουν κάτι τέτοιο;»)
Κι όμως αυτό το οποίο μπορεί να φαίνεται ανόητο σε μας, είναι η εικόνα της ανθρωπότητας που δεν αναγνωρίζει τον Δημιουργό της, δεν αναγνωρίζει τα όρια της. Αυτή η τραγική παραβολή είναι η σύνθεση της ιστορίας ανάμεσα στον Θεό και τον Ισραήλ, ανάμεσα στο Θεό και την ανθρωπότητα.
Ο άνθρωπος δεν αναγνωρίζει τον Δημιουργό του και θέλει να πάρει τη θέση του: ιδού η ρίζα της αμαρτίας, το να πιστεύει ο άνθρωπος πως είναι αυτάρκης, δίχως να χρειάζεται να δίνει λογαριασμό, παραβλέποντας τα όρια του. Και αυτό φανερώνει το πόσο τραγικά εύθραυστος είναι ο άνθρωπος.
Ακόμη σήμερα, αυτό ακριβώς συμβαίνει, καθώς η ανθρωπότητα αντί να αναγνωρίσει την προέλευσή της και την αξιοπρέπεια της, σκέφτεται το πώς θα ξεγελάσει τον ιδιοκτήτη, χάνεται στο παραλήρημα της παντοδυναμίας εκείνον που πιστεύουν πως μπορούν να χειραγωγήσουν την αρχή της ζωής, τη φύση.
Και έτσι ο άνθρωπος συνεχώς απομακρύνεται από τον Δημιουργό του, θέλει να γίνει ο ίδιος δημιουργός της ζωής του, και εκεί χάνονται τα πάντα γιατί ο άνθρωπος ξεχνά το ποιος πραγματικά είναι, είναι δημιούργημα του Θεού. Ο Θεός τον έπλασε επειδή τον αγάπησε και ο άνθρωπος αρνούμενος τον Θεό, αρνείται τη ζωή, την αγάπη.
Με συγκινεί αυτός ο Παντοδύναμος Θεός που σταματά μπροστά στην άρνηση μας (επειδή σέβεται το δώρο της ελευθερίας μας), σταματά σαν ένας πληγωμένος γονιός, όπως ένας φίλος που ξαφνικά ανακαλύπτει πως προδόθηκε.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ
Θέλω ακόμη μια φορά Κύριε,
να ανανεώσω την ομολογία της πίστεως μου σε Σένα,
να σου πω ότι Σε εμπιστεύομαι.
Σε δέχομαι ως Πατέρα που έστειλε τον Υιό του
για να χορτάσει την ανάγκη μου για ζωή, για αγάπη.
Σε δέχομαι ως Υιό σταλμένο από τον Πατέρα
για να με σώσει από την αρνητική εμπειρία του κακού που γεννά θάνατο.
Σε δέχομαι ως Εκείνον που τόσο πολύ με αγάπησε
ώστε να δώσει τη ζωή του για μένα.
Χορήγησέ μου Κύριε, τη νύχτα του Πάσχα
η ομολογία της πίστεως μου να εκφράζει την ειλικρινή αφοσίωση μου σε Σένα.
Χορήγησέ μου το Πνεύμα Σου, για να περάσω από την ομολογία της πίστης,
στο να την εφαρμόζω στην καθημερινότητά μου,
δωρίζοντας όλες μου τις δυνάμεις για τους αδελφούς, για να γευθούν τη χαρά της αγάπης σου.
Αμήν
πνρ
