Με τα όνειρα στο σακίδιο
«Η εργασία είναι ένα καθήκον και ένας άνθρωπος δεν πρέπει να λαμβάνει ένα μισθό σε ποσοστό αυτού που παράγει, αλλά σε αναλογία με την αρετή του η οποία εκφράζεται με τον ζήλο».
Αν γινόταν νόμος η θέση του Oυαλού φιλοσόφου Bertrand Russell, θα είχαν ελπίδα για δικαιοσύνη και ευημερία οι τόσοι πολλοί νέοι που για να μην χάσουν την πρόκληση με τον κόσμο της εργασίας, ο οποίος συχνά τους απορρίπτει, αγωνίζονται για να εξασφαλίσουν ένα μισθό και μια αξιοπρέπεια και μακάρι ίσως και την προοπτική μιας οικογένειας. Κοινωνιολόγοι και δημοσιογράφοι, ως γνωστόν κυνηγοί ετικετών, ήδη τους βάπτισαν ως «σακιδιοκράτες»: άνθρωποι οι οποίοι, έχοντας αποφοιτήσει, επενδύουν σε μέσα εργασίας – τις περισσότερες φορές τεχνολογικά προηγμένου εξοπλισμού – και αφήνουν κατά μέρος τους πολυπόθητους τοίχους μιας επαγγελματικής επιχείρησης για να κολλήσουν στην πλάτη τους ένα σακίδιο μέσα στο οποίο στη συνέχεια βάζουν διάφορα εργαλεία και ονειρεύονται να βρουν μια δουλειά, όπου να είναι.
Η Doxa, μια από τις σημαντικότερες εταιρείες στην έρευνα της αγοράς, έχει ήδη μια εικόνα: οι ευέλικτοι επαγγελματίες – ονομάζονται έτσι λόγω της τάσης τους προς την κινητικότητα – θα είναι τουλάχιστον 250.000, κυρίως συγκεντρωμένοι στο Βορρά, με μια μέση ηλικία (συμπεριλαμβανομένων και εκείνων με σύμβαση) 41 χρόνων, κυρίως άντρες (το 69% εξ αυτών). Μια εικόνα μόνο φαινομενικά περιθωριακή, από τη στιγμή που η κατηγορία περνά το 8% των παγκόσμιων επαγγελματιών. Όπως ήταν αναμενόμενο, τις τελευταίες ημέρες, στο Κοινοβούλιο εισήχθησαν κανονισμοί που ρυθμίζουν την έξυπνη εργασία(smartworking), με σκοπό να ενθαρρύνουν τη διάδοση αυτού του μοντέλου εργασίας που, κατά τις προθέσεις του νομοθέτη, θα πρέπει να ευνοήσει την εργασία από το σπίτι ή τουλάχιστον μακριά από τα γραφεία και τα εργοστάσια. Μια καλή ιδέα, και επειδή, συνήθως, ο σακιδιοκράτης είναι επαγγελματίας, δυναμικός και ευχάριστος, ανοιχτός στην σύγκριση. Με βάση τους νέους κανονισμούς, αυτός που θα επιλέξει αυτό το δρόμο, μετά από συμφωνία με την εταιρεία στην οποία εργάζεται, υποτίθεται ότι θα έχει το δικαίωμα να διατηρήσει τον ίδιο μισθό και την ίδια σύμβαση. Και για εκείνους ως επί το πλείστον που είναι μέχρι τριάντα, και εξακολουθούν να έχουν το σακίδιο, αλλά δεν έχουν ακόμη υπογράψει συμβάσεις εργασίας; Ο νόμος δεν αναφέρει τίποτα, και επομένως συνεπάγεται ότι οι γενιές με ΦΠΑ θα αναγκαστούν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Τριγυρίζοντας όπως οι άλλοι, αλλά με μια διαφορά: χωρίς καμιά βεβαιότητα για τον μηνιαίο μισθό και μόνο με την ελπίδα να τα καταφέρουν μέχρι το τέλος του μήνα, από την μια συνεργασία στην άλλη, με το χαμόγελο στα χείλη.
Εν ολίγοις, ένα άλλο πρόσωπο εργασιακής ανασφάλειας που πλήττει και τραυματίζει τις νέες γενεές. Ένα ράπισμα στη λογική, και ακόμη περισσότερο στην ανάγκη για την εξασφάλιση ίσων ευκαιριών και κυρίως στο μέλλον της ανθρωπότητας, από τη στιγμή που έχει πια ειρηνικά εξακριβωθεί ότι η εργασιακή αβεβαιότητα επηρεάζει την προσωπική γαλήνη, τις διαπροσωπικές σχέσεις και ακόμη περισσότερο τον σχηματισμό των οικογενειών, υπονομεύοντας τους δημογραφικούς δείκτες και – με αυτόν τον τρόπο – την ίδια τη μοίρα του πλανήτη και των ενοίκων του, καταδικάζοντάς τους να είναι όλο και περισσότερο αβέβαιοι, φοβισμένοι, κλειστοί, γηραιοί. «Η εργασία – υπογράμμιζε ο Πάπας Φραγκίσκος τον Δεκέμβριο του 2015 – δεν είναι ένα δώρο που χορηγείται ευγενικά σε λίγους προτεινόμενους: είναι δικαίωμα για όλους και ιδιαίτερα οι νέοι θα πρέπει να μπορέσουν να καλλιεργήσουν την εμπιστοσύνη ότι οι προσπάθειές τους, ο ενθουσιασμός τους, η επένδυση στων ενεργειών τους δεν θα είναι άχρηστα».
Αυτό είναι που λείπει, αυτό είναι που χρειάζεται, για να διασφαλιστεί ένα μέλλον στην ανθρωπότητα.
Μετάφραση:ρφ
